Głodny gry jak wilk - rozmowa z Krzysztofem Krajniewskim, byłym skrzydłowym Anwilu

Michał Fałkowski 14 Maja 2015, 09:16

Michał Fałkowski: Przesiedziałeś na ławce cały rok. Czy podpisanie umowy z Anwilem było błędem i pomyłką?

- Pytasz, czy czegoś się tu nauczyłem... Dużo nowego wyniosłem od naszego masera, Arka Markiewicza. Pokazał mi wiele nowych ćwiczeń, dzięki którym wiem, jak samemu przygotować się do nowego sezonu. Arek świetnie przygotował mnie pod względem fizycznym do rozgrywek. Niestety, dużo energii i zdrowia na boisku nie straciłem...

A jeśli chodzi o treningi czysto koszykarskie?

- Na pewno wiele dało mi podpatrywanie doświadczonego i inteligentnego gracza, jakim jest Konrad Wysocki. Jego zachowań, manewrów na boisku. No i nauczyłem się jeszcze dużo cierpliwości...

Podpisałeś kontrakt z Anwilem, bo trener Mariusz Niedbalski widział cię jako ważnego gracza rotacji.

• Wszystko układało się źle - wywiad z Konradem Wysockim, byłym skrzydłowym Anwilu

Anwil już zawsze będzie kojarzył ci się negatywnie? Hipotetycznie pytam - gdyby była wola samego klubu - podpisałbyś tu kontrakt raz jeszcze?

Krzysztof Krajniewski nie otrzymał zbyt wielu szans w tym sezonie

- Słuchaj, ja do tej pory nie otrzymałem odpowiedzi na to pytanie: czy jakiś problem jest we mnie. Zobacz, trener Mariusz Niedbalski oraz asystent Marcin Woźniak bardzo mnie chcieli przed sezonem. Rozmawiali, namawiali. Miałem być takim następcą Mateusza Kostrzewskiego, zmiennikiem Chase’a Simona na trójce. I w meczach przedsezonowych wydawało się, że skład jest zbudowany ciekawie, każdy zna swoje miejsce, grałem naprawdę sporo, byłem zadowolony ze swojej roli, wygraliśmy kilka meczów, pozytywnie wypadliśmy przecież w Kasztelan Basket Cup.

Co się zmieniło?

- Nagle kontuzji nabawił się Piotrek Pamuła, wypadł nam zatem świetny rzucający obrońca. Dodatkowy Polak potrzebny był na gwałt, ale wolnych graczy z polskim paszportem było niewielu. Klub ostatecznie dogadał się z Konradem Wysockim, który wskoczył na trójkę, a Chase Simon został oddelegowany na pozycję Piotrka.

Po takim transferze wszyscy mieli wielkie oczekiwania względem sezonu. Gdy rozgrywki nadeszły, mały napompowany balonik nagle pękł po meczu w Toruniu. W klubie zrobiło się naprawdę gorąco, ogromna presja pochłonęła coacha Niedbalskiego, który w trzech następnych meczach grał bardzo wąskim składem. Niestety nadal przegrywaliśmy, więc próbowano coś zmienić: pozbyto się Brandona Browna, trenera Niedbalskiego, zatrudniono Andreę Crosariola oraz trenera Predraga Krunicia, ale szybko okazało, że nowy szkoleniowiec też preferuje wąską rotację.

Dobrze, opisujesz teraz cały sezon, ale pytałem cię czy problem czasem nie leży w tobie?

- Cały kontekst jest ważny. Nigdy nie zrozumiem jednej rzeczy. W meczu w Szczecinie wszedłem na boisko na sześć minut, w tym czasie rzuciłem siedem punktów, coś zebrałem, efektownie zablokowałem. Następny mecz graliśmy u siebie z teoretycznie słabszą Polpharmą i co? Nie wyszedłem nawet na sekundę. Jakbyś się poczuł po takim meczu? Spytałem trenera Krunicia czemu tak jest. Spytałem czy może za słabo trenuję oraz co mogę zrobić, żeby dostać więcej szans. Odpowiedział: "wszystko jest w porządku, bardzo dobrze trenujesz, jesteś coraz bardziej agresywny, świetnie". I tyle... Zgłupiałem jeszcze bardziej. Wolałbym już chyba usłyszeć, że po prostu jestem słabszy od graczy pierwszej piątki, muszę poprawić to i tamto. Ale nie usłyszałem. Cały czas dalej stałem w miejscu.

W grudniu lub styczniu miałeś ofertę przejścia do King Wilków Morskich Szczecin. Zgody na transfer nie dał jednak trener Krunić.

- Tak. Trener Krunić nie chciał mnie puścić bym mógł się ogrywać i cieszyć koszykówką w innym zespole. Stwierdził, że zarówno ja, jak i Mikołaj Witliński jesteśmy mu bardzo potrzebni. Bo przecież Mikołaj w późniejszym czasie również miał możliwość gry w innym zespole na zasadzie wypożyczenia. Nie wiem co o tym wszystkim myśleć. Może problemem dla sztabu było to, że jestem prywatnie zbyt spokojnym człowiekiem? Ciekawe, czy kiedyś sam uzyskam konkretną odpowiedź na to pytanie...

Poprzez ten rok we Włocławku zniknąłeś z horyzontu TBL. Czujesz, że zmierzasz trochę w stronę takiej koszykarskiej nicości?

- Mając kilka opcji do wyboru, nie zawsze wybiera się tę dobrą drogę. Pewnie jeszcze nie raz wpadnę w dół, ale zawsze trzeba umieć się z niego wykaraskać. I ja mam taką nadzieję, że właśnie w przyszłym sezonie tak będzie. Jak to mówił ciągle coach Krunić: "stay positive". Taki paradoks, ale po tym sezonie czuję się trochę tak, jakbym był kontuzjowany przez całe rozgrywki i obecnie dochodził do siebie. A przecież jestem zdrowy jak ryba i głodny gry jak wilk. Wierzę, że znajdzie się trener, który będzie wiedział, jak mnie odpowiednio wykorzystać.

Anwil nigdy nie zginie - wywiad z Arkadiuszem Lewandowskim, prezesem Anwilu Włocławek