Patryk Kurkowski: PZKosz zdany na sukces reprezentacji

Redakcja 12 Września 2014, 10:05

Grzegorz Bachański najwyraźniej tonie, skoro brzytwy się chwyta. Po kilku latach rządów i wciskania demagogicznego kitu, pokazał bowiem, iż jest kompletnie bezradny. Jedyną deską ratunku w trudnych czasach jest sukces reprezentacji Polski. Nasza jest - patrząc na chociażby zeszłoroczne mistrzostwa Europy - przeciętna lub słaba (w każdym razie zawodzi, gdy oczekiwania są spore), więc trzeba jej za wszelką cenę pomóc.

• Amerykanin wzmocni polską kadrę?

Czekałem kilka lat na konkretne ruchy, ale ich po prostu nie ma. Teraz przestaję już wierzyć, iż cokolwiek są w stanie zmienić. Może nie są tak autorytarni jak Roman Ludwiczuk, ale mam wrażenie, iż wcale nie działają lepiej. W tej sytuacji nie pozostało im nic innego jak porzucić wszystko na rzecz reprezentacji. Celem jest sukces - teraz, już.

Co prawda w tym roku doszło do odświeżenia kadry, tyle że zdecydowanie za późno. Zresztą mam wątpliwości, czy stawianie na Lampego i Gortata ma jeszcze jakikolwiek sens. Dotychczas na każdym turnieju z ich udziałem graliśmy poniżej oczekiwań. Nie wspominając już o tym, że sprowadzając Slaughtera pokazujemy naszym zawodnikom, iż... nie warto na nich stawiać, że w kadrze tylko marnują swój czas. Bo przyjdzie Amerykanin, który ich zastąpi.

To jeszcze nie koniec. Nie podoba mi się również sposób myślenia Bachańskiego. Mam wrażenie, że skoro nie potrafi rządzić związkiem mając wyraźnie ograniczone zasoby, to nie będzie też potrafił, mając większe pole do manewru. Zawsze będzie zbyt mało, zwłaszcza przy takim działaniu. PZPN ma sporo funduszy, ale nadal musi się zmagać z podstawowym czynnikiem - stymulacją rozwoju u młodych piłkarzy, zwiększeniem zasięgu.

W koszykówce o młodych się nie dba. Prezes związku stwierdził nawet, że lepsza jest jakość, niż ilość. Tyle że jedno wynika z drugiego - najlepszy zawodnik w gronie 100 osób niekoniecznie jest najlepszy w gronie dziesiątek tysięcy. Poza tym wybieranie kilku koszykarzy, aby nad nimi czuwać jest dość dziwne. Choćby dlatego, że każdy junior ma inne tempo rozwoju i wcale nie jest powiedziane, że ten, który w wieku 18-19 lat gra najlepiej, będzie też w gronie najlepszych za 5-10 lat. To widać choćby po reprezentacjach. Zresztą pokusiłbym się o tezę, że wspomniana ilość podnosi jakość i wymagania.

Patryk Kurkowski

Gortat i Lampe to samce alfa - rozmowa z Kordianem Korytkiem, byłym reprezentantem Polski