Grzegorz Drozd: Trójkąt Bermudzki

Grzegorz Drozd 16 Lipca 2015, 09:00

Co w trawie piszczy. Autor tekstu (po lewej) w rozmowie z Nicolasem Lescosem na torze w Marmande

W ciągu ponad 30 lat Lescos widział sporo pięknych wyścigów na trawiastych torach. Nie tylko w Marmande. Ale jedno wydarzenie w jego hierarchii ważnych żużlowych chwil na zawsze będzie na pierwszym miejscu. - 1989 rok i coroczny lipcowy turniej. Największą gwiazdą w programie oczywiście Simon Wigg, który w tamtym okresie był dominatorem i zapowiadało się na jego kolejne zwycięstwo. Zjechało się - jak co roku - także kilku debiutantów. Wśród nich malutki Duńczyk Jan O. Pedersen. Jano był wielkim żużlowcem i fighterem, dlatego sporo obiecywaliśmy sobie po jego występie. Faktycznie od początku Duńczyk radził sobie znakomicie. W zasadzie było to do przewidzenia, ale to, co zobaczyliśmy na koniec zawodów przeszło nasze najśmielsze oczekiwania. W biegu finałowym na prowadzenie wysforował się Simon Wigg. Wszyscy byli wręcz przekonani, łącznie z Simonem, że końcowe rozstrzygnięcia już zapadły. W tamtych czasach, gdy Wiggy objął pozycję lidera, to graniczyło z cudem, że ktoś go wyprzedzi. Anglik był zawsze perfekcyjnie przygotowany i miał super szybki sprzęt. Przekonująco brzmi. Prawda? Ale nie dla Jano - śmieje się Nicolas. - Duńczyk wypuścił motor maksymalnie do przodu i zaczął zbliżać się do Anglika. Metr po metrze. W swoim stylu wprost leżał na motocyklu. Wszystko postawił na jedną kartę i jak szaleniec wjechał na szeroką na ostatnim łuku. Nie wiem ilu żużlowców potrafiłoby przejechać w takim stylu, w jakim pokonał końcowy dystans Pedersen. Natomiast on, mało tego, że nie upadł, to jeszcze na samej kresce wyprzedził Wigga! - wykrzykuje z nieustającym po latach niedowierzaniem Lescos.

Nicolas Lescos

W Marmande zanim udasz się na główne żużlowe danie, najpierw trzeba schłodzić temperaturę myśli od panujących południowych upałów. Żar leje się z nieba. A co jest najlepsze na upały? Oczywiście wino. Tego na stadionie nie brakuje. Pięknych, letnio odzianych kobiet także. W regionie Bordeaux wytwarza się 10 proc. całej francuskiej produkcji win. Pierwsze uprawy w okolicach miasta Bordeaux, leżącego nad rzeką Gironde ponoć miały miejsce już w I wieku naszej ery. Specyficzne warunki klimatyczne panujące u ujścia rzeki do oceanu Atlantyckiego sprzyjają uprawie winorośli. Zarówno poziom temperatury, rodzaj gleby jak i oddziaływanie Golfstromu wpływają korzystnie na rosnące tu krzewy. Wielkie zróżnicowanie win bordoskich tłumaczy się różnorodnością gleb w tym regionie i wpływem Oceanu Atlantyckiego. Bordeaux słynie z win czerwonych. Przoduje się tu wyśmienity wina białe wytrawne jak i słodkie. Sympatyczny Jean, pan w średnim wieku, który przyjechał ze stoiskiem począł nas raczyć swoimi wyrobami, które przed słońcem leniły się, a raczej pławiły w ogromnej bece z chłodną wodą. Czerwone, białe, słodkie i wytrawne, czego sobie dusza i podniebienie życzy. Kilka lat temu pisałem artykuł prasowy o winach i wiem jak obszerny i ciekawy potrafi być ten temat. Z sympatycznym Jeane'm pozostaje zdecydowanie więcej wrażeń konsumpcyjnych niż merytorycznych. Francuzi kiepsko znają angielski. Jeszcze gorzej ode mnie. Ale nic to. Mowa ciała musi wystarczyć. Ciągle wymieniamy uśmiechy, a wino ku temu sprzyja. Jest sympatycznie.

Asy klasyka na długim torze. Od lewej Henrik Gustafsson, Mark Loram i Simon Wigg. 1992 rok. Z prawej Jan O. Pedersen. Duńczyk był brązowym medali stą indywidualnych mistrzostw świata na długim torze w 1991 roku

Głowa może rozboleć nie tylko od trunków, ale od prędkości rozwijanych przez pilotów. Bo tak w tej części Europy (również we Włoszech) nazywani są żużlowcy. Latający Fin Kylmakorpi wręcz fruwa po torze, Bernd Diener mimo pięćdziesiątki na karku nie odpuszcza, a Smolinski wychodzi ze swojej skóry. Niestety są i upadki. Turniej w 2010 roku przejdzie do historii z powodu kraksy legendy długich torów, ośmiokrotnego indywidualnego mistrza świata (rekord wszech czasów) Niemca Gerda Rissa. Feralny upadek, w którym niemiecki weteran mocno się pokiereszował zakończył jego bogatą karierę. Sympatyczny Bawarczyk zdążył zapomnieć o tych złych chwilach i w zeszłym roku święcił tytuł mistrza świata swojego syna Erika, który wygrał tegoroczny turniej w Marmande!

- Przejeździłem na torach wiele, wiele lat. Cały bagaż doświadczeń przekazuje synom i to ich ogromny handicap - mówi skromny Gerd. - Nasz klimat nie tylko sprzyja wyścigom na trawie, ale również zamieszkaniu na stałe. W naszych stronach osiedlił się Anglik Simon Cross, który również błyszczał na trawiastych torach i był częstym gościem podczas zawodów na naszym torze. Od czasu do czasu wpada do naszego klubu. Wspominamy dawne czasy i gadamy o speedwayu, a takich dyskusji nigdy dość - zapewnia Nicolas.

Zakręcony na puncie żużla Francuz ma całkowitą rację. Ale wszystko ma swój kres. Nie tylko konsumpcja hamburgerów, których dla mnie zabrakło, ale także syta konsumpcja żużla: wysoka temperatura powietrza, zawrotne prędkości, szalone szarże, trzy łuki, sześciu pilotów pod taśmą i francuski, którego nie rozumiem ni w ząb. Mam nadzieję, że teraz lepiej zrozumiecie klimat żużla na trawie niż ja mowę żabojadów.

Grzegorz Drozd

KUP BILET NA 2024 ORLEN FIM Speedway Grand Prix of Poland - Warsaw -->>