Daję z siebie więcej niż kiedyś - rozmowa z Piotrem Protasiewiczem, żużlowcem SPAR Falubazu Zielona Góra

Oliwer Kubus 23 Stycznia 2015, 13:06

Czy i jak na waszej formie odbijały się zawirowania w klubie? Najpierw dyskwalifikacja Patryka Dudka, później sprawa z Jarosławem Hampelem. Pytam pana jako kapitana drużyny.

- Jak wynik buduje atmosferę, tak brak wyniku powoduje nerwowość. Wychodzę z założenia, że problemy należy rozwiązywać we własnym gronie, nie na łamach prasy. Tak że tych tematów komentował nie będę. Było, minęło; wszystko zostało wyjaśnione. Dla mnie bycie kapitanem to zaszczyt, choć wcale nie jestem do tej funkcji przyspawany. W Kumli jej nie pełniłem i wyszło mi to na dobre. Więc jeśli znajdzie się odpowiednia osoba do założenia opaski, być może czas na zmianę także w Zielonej Górze. Chodzi w pierwszej kolejności o dobro zespołu. To kwestia do dyskusji na dalsze tygodnie, a póki co nie widać w klubie nerwowych ruchów.

Może paradoksalnie te kłopoty was wzmocnią. Już tak w sporcie bywa, że drużyna po przezwyciężeniu kryzysu wraca silniejsza, jest odporniejsza na trudności.

- Dokładnie. Będziemy głodniejsi sukcesu. Ten rok, szczególnie w play-offach, przejechaliśmy jakby nam się podium należało z urzędu. A jeżeli jedzie się na 50 procent, nie walczy o każdy punkt, to z taką postawą trudno o medal. Brakowało nam "zęba". Po tylu latach sukcesów musiał przyjść chudszy sezon, chociaż czwarte miejsce i udział w półfinale nie należy uznawać za dramat. Dostaliśmy lekcję pokory i myślę, że ta nauczka przyniesie tylko pozytywne efekty.

Zastanawiałem się, ile razy w plebiscycie Tygodnika Żużlowego zdobywał pan wyróżnienie dla mistera elegancji.

- Szczerze mówiąc, nie liczyłem. Nie żyję przeszłością, nawet tym, co wydarzyło się rok temu. Te wyróżnienia są jednakże bardzo miłe. O ile w rankingu dziesięciu najlepszych duże znaczenie mają aktualne forma i wyniki, o tyle w pozostałych kategoriach doceniane są jakieś cechy nabyte, których wytrenować nie można. Niczego nie robię pod publiczkę. Zawsze dbałem o otoczkę wokół siebie i cieszę się, że zostało to zauważone w mediach oraz przez kibiców. To oni mnie nominują, ja nigdy na siebie nie głosuję.

Jest pan dżentelmenem nie tylko prywatnie, ale też na torze. Przez tyle lat startów nie spowodował pan wielu groźnych kolizji, a sytuacja, która mi utkwiła w pamięci, to finał Złotego Kasku z 1999 roku. Makabryczny wypadek z udziałem Piotra Protasiewicza i Tomasza Golloba. Pan złamał obojczyk, wił się z bólu, mimo to poprosił medyków, by wpierw zajęli się cierpiącym rywalem.

- Zdarzało się oczywiście, że pojechałem zbyt ostro, lecz bez złośliwości, w ferworze walki. Miałem spięcia na torze choćby z Januszem Kołodziejem czy kilkoma innymi zawodnikami. Nie będę ukrywał, momentami gotowałem się, a kiedy czuje się adrenalinę, szczególne napięcie podczas wyścigu, to człowiek ryzykuje i czasem dochodzi do niebezpiecznych sytuacji. Nie jesteśmy w stanie tego uniknąć. A jeśli chodzi o przywołane zdarzenie z Tomaszem, to kiedy ocknąłem się i zobaczyłem, że nie ma go na torze, wiedziałem, że on pierwszy potrzebuje pomocy. Wiedziałem, że mam złamany obojczyk, ale to nie była tak poważna kontuzja, jaka mogła przytrafić się koledze. Dlatego od razu poprosiłem lekarzy, by mnie zostawili, a pobiegli zaopiekować się Tomaszem. Nie rozgłaszałem tego w mediach, tylko któryś z medyków usłyszał moje słowa i nagłośnił sprawę. Ja za bohatera nigdy się nie uważałem. Święty nie jestem. Zdarzało się, że swojego postępowania żałowałem, ale błędów nie popełnia tylko ten, co nic nie robi.

Piotr Protasiewicz wierzy, że uda mi się powrócić do cyklu Grand Prix

Biografię mógłby pan już chyba napisać. Nie byłaby to kilkustronnicowa książeczka, a gruby buch.

- Nie wykluczam takiej opcji, ale za pisanie się jeszcze nie biorę.

Często podkreślał pan sympatię do piłki nożnej, zresztą już na początku rozmowy nawiązał do znakomitych piłkarzy. Futbol to pana hobby, pasja, miłość?

- Interesuję się nie tylko piłką. Mało jest dyscyplin, w których nie potrafię się odnaleźć. Sport to całe moje życie. Znam się na nim. Wyrabiam sobie zdanie na wiele sportowych tematów, umiem też rozstrzygnąć na podstawie obserwacji, kto jest piłkarzem nietuzinkowym, a kto zwykłym wyrobnikiem. To z racji tego, że sporo meczów oglądam i gram z dobrymi zawodnikami.

Faworyzuje pan rodzimą ekstraklasę czy bardziej skupia się na zagranicznych ligach?

- Oglądam ligę angielską, hiszpańską oraz włoską, ale tę ostatnią raczej z sympatii do AS Romy, bo dzięki panu Bońkowi miałem okazję na żywo obserwować ten zespół w akcji. Kibicuję rzymianom. Szkoda, że nie radzą sobie w europejskich pucharach. Zebrali tęgie lanie od Bayernu, ale na własnym podwórku są jedną z czołowych ekip. Gra w piłkę to dla mnie wielka przyjemność, lubię szusować na nartach i uprawiać, podobnie jak mój syn, karting. Najchętniej trenowałbym cały czas, ale... nie da się, za dużo obowiązków.

Może jak pan zawiesi kevlar na kołku, to zagra w którejś z niższych lig piłkarskich, na przykład w klasie B.

- No, gram zimą w "szóstkach", w ligach dla drużyn niezrzeszonych. Z zawodnikami, którzy wiedzą, że jeżdżę na żużlu i moich chudych kończyn nie połamią.

Czyli klasa B odpada, bo w niej pojęcie "kultury gry" nie istnieje.

- Nie ma takiej opcji. Wolę poprzestać na lokalnych rozgrywkach w hali. Tam nikomu nikt krzywdy nie zrobi. Trochę mnie, odpukać, rywale oszczędzają i mam nadzieję, że tak zostanie. Póki zdrowie dopisuje, a badania wydolnościowe pokazują, że źle nie jest, to rezygnować ze sportu nie zamierzam. Każda rywalizacja, nawet na poziomie amatorskim, nakręca mnie.

Czego mogę panu życzyć na czterdzieste urodziny?

- Na pozostałe lata mojej kariery życzyłbym sobie zdrowia i spełnienia marzeń

KUP BILET NA 2024 ORLEN FIM Speedway Grand Prix of Poland - Warsaw -->>