Atmosfery, jaka była w Tarnowie, nie będzie nigdzie jeszcze długo - rozmowa z Kacprem Gomólskim

Kamil Hynek 14 Grudnia 2014, 11:30

Kamil Hynek: Odchodzisz do Torunia, a Krzysztof Buczkowski wraca w macierzyste strony do Grudziądza. Niedawno przyjechaliście jednak we dwójkę do Tarnowa. Dziękowaliście za wsparcie i doping, jaki tutaj zastaliście. Dla ciebie były to trzy sezony, a dla "Buczka" rok. Aż tak zżyliście się z tarnowskim środowiskiem?

- O tak. Nabrałem szacunku do tego owalu (śmiech). Nabrałem też wiele pokory. Na torze nie jestem tylko ja, ale też koledzy, czy rywale. Po złamaniu obojczyka w 2011 roku doszedłem do wniosku, że muszę wyhamować moje młode mało roztropne zapędy. Tego żużla "zjadłem" więcej, bezpardonowe akcje zastąpiłem szacunkiem do kolegów, z którymi staję pod taśmą. Wiem o co chodzi w tym sporcie. Jeśli jest szansa przejechania bezpiecznie do przodu, to robisz to. Jeśli nie, zamykasz gaz, aby nikomu nie stała się krzywda, albo przepuszczasz szybszego przeciwnika. Przecież z drugiej strony też mogłaby być sytuacja, w której mam zamiar zaatakować szerzej, ktoś mruknie pod kaskiem: To jest ten Gomólski, co mnie powiózł. Chcę tego uniknąć, a trzeba przyznać, że zawodnicy z naszej dyscypliny nie są złośliwi, ale pamiętliwi (śmiech). Co do pobytu w samym zespole, bez wahania powtarzam, nie umniejszając nic klubowi z Gniezna, to w Tarnowie spędziłem najlepszy okres swojej kariery. A to chyba wystarcza za komentarz, wszak w Gnieźnie jest mój dom, to moje miasto, tam się wychowałem, "raczkowałem" jako żużlowiec, zdawałem w Starcie licencję. Tak było i to się nie zmieni. Szkoda, że teraz odchodzę, bo zżyłem się z wszystkim co tutaj zastałem. Powtórzę jednak to, co powiedziałem fanom, ich mi najbardziej szkoda. Z nimi najtrudniej mi się rozstać, bo zawsze byli fantastyczni. Ale widocznie tak musi być, widocznie moja rozłąka z Tarnowem była pisana gdzieś wyżej.

Podejmujesz spore ryzyko ponieważ zmieniasz klub i otoczenie chyba w najbardziej newralgicznym momencie kariery. W przyszłym sezonie będziesz już seniorem, a takie "manewry" nie zawsze wychodziły na dobre. Nawet niezłym w przeszłości młodzieżowcom?

Były już zawodnik Grupy Azoty Unii wiele zawdzięcza trenerowi Markowi Cieślakowi

- Jest ważne. Wcześniej przez trzy lata pobytu w Małopolsce miałem też Anglię, ale występowałem na Wyspach tylko przez pół sezonu więc to jakiś wielki, długofalowy kłopot nie był. Posiadałem klub w Danii, a z Gniezna pod sam stadion Grindsted mam praktycznie autostradę. W inne rejony podobnie. Najwięcej pracy i gonitwy z czasem miałem przed półfinałem z Lesznem. Jechałem wtedy finałowy dwumecz w szwedzkiej Allsvenskan. Musieliśmy zrobić tak, że dwa motocykle pojechały do Tarnowa, dwa trzeba było wysłać do Szwecji, a ja w sobotę o jedenastej musiałem być jeszcze na treningu. To się udało. Jednostki ze Skandynawii przyleciały wieczorem. Tata i mój mechanik Bartek zdążyli się nimi zająć. To są osoby, które wraz z moim menedżerem Krystianem są najważniejsze. Nie mogę zapomnieć również o bracie Adrianie i mamie, którzy z trochę dalszej perspektywy mnie wspierają. Plany na przyszły rok są potężne. Jeden jest taki, abym ja podnosił swoje umiejętności, ale żeby także Adrian wrócił do swojej topowej dyspozycji. Mamy nadzieję, że wszystko pójdzie zgodnie z nakreślonym harmonogramem.

Wszystko zostaje w sprawdzonym toku, czy szykujesz jakieś zmiany pod kątem przygotowań do sezonu 2015 np. jeśli chodzi o tunerów, sprzęt ćwiczenia ogólnorozwojowe?

- Treningi planuje takie same lecz bardziej intensywne. Wiadomo, że przerwa między sezonami, półtora miesiąca skłania do wielu pokus. Można sobie odrobinę pofolgować i jeść to, na co w trakcie trwania rozgrywek nie możemy sobie pozwolić. Co roku zbijam wagę, przychodzi dieta, dlatego szybko te kilogramy uciekają. Fakt, że jakieś geny przejąłem po tacie, trochę nie wygląda na byłego sportowca, ale on też mi mówił, że miał w zimie okresy, że często musiał walczyć z wagą. Ale już w trakcie wytężonego wysiłku kilogramy wracały na odpowiednie tory, a nawet waga schodziła niżej niż zakładał więc nigdy się tym nie martwię, bo na swojej skórze dobitnie przeżyłem to w zeszłym roku. Nie wspominając jeszcze roku wcześniej, gdzie nawet ostatnio znalazłem zdjęcie, na którym wyglądam jak nie ja, dwa razy większy. Z czasem nachodzą jednak człowieka konkluzje, że to już nie jest zabawa, czy fun, a praca i zarobek.

Na pewno odpowiednio wcześniej wiedziałeś, że trenerem w Tarnowie nie będzie już Marek Cieślak. Jakie znaczenie na twoją decyzję o zmianie drużyny miało to, że on także odchodzi z Grupy Azoty Unii?

- Olbrzymie ponieważ jeżeli z klubu ewakuuje się najlepszy trener w Polsce, a moim zdaniem na świecie, to nie może być "cacy". Jeśli ranga tych kłopotów byłaby minimalna to szkoleniowiec by został, a i mniej by się o tym mówiło. Przecież Cieślaka mogło już nie być z nami w zeszłym roku, ale wiedział, że mimo chwilowego kryzysu i tak zbuduje świetny team. Różnej maści eksperci, czy zwykli kibice sytuowali nas w okolicach piątego-szóstego miejsca w tabeli, a jednak potrafił nas od początku mobilizować, aby jechać od pierwszego meczu, pierwszej gonitwy o jak najlepszy rezultat, bez odpuszczania. Na koniec po wszystkich podliczeniach wyszło, że w rundzie zasadniczej przegraliśmy jeden mecz i jeden zremisowaliśmy. Straciliśmy trzy punkty. Sezon był wyborny. Do czasu pierwszej kontuzji, a potem czarnej serii, bo chłopaki po kolei się rozbijali, ta drużyna tylko trochę straciła na wartości. Ale tylko dlatego, że nie mogliśmy mieć do dyspozycji pełnego zestawienia. Szkoda, że nie ma trenera, mnie, czy Buczka, ale powtórzę jeszcze raz, widocznie tak musiało się stać.

A swój ruch konsultowałeś z trenerem, któremu jak podkreślasz tak wiele zawdzięczasz. Mówił: idź już do Torunia, nie czekaj, lub wybierz Gorzów, tam pasuje ci tor i będzie lepszy, a może czekaj na Tarnów, bo tam niedługo zaczną się dziać pozytywne rzeczy?

-  Czekałem. Dla mnie priorytetem jest najpierw wysłuchanie, co ma do powiedzenia mój dotychczasowy pracodawca. Taką mam zasadę i to się nie zmieni do końca kariery, bo trzeba mieć szacunek do klubów, w których się jest, a które dały ci szanse. Pierwsze odezwy nie były z Tarnowa. Ale ja ze stanowczością odpowiadałem, że czekam na wyklarowanie spraw w Unii. Oczywiście rozmawiałem z trenerem, bo jest mi bliski. Nie narzucał mi wyboru. Powiedział tylko: zrób tak żeby było ci dobrze. To ty będzie jeździł. Wybrałem Gród Kopernika i myślę, że postąpiłem słusznie.