Lwim pazurem (2): Monolit, który się rozsypał

Redakcja 19 Lutego 2014, 16:59

Wszystko zmieniło się nagle, kiedy przyszły play-offy. Zawiedliśmy niespodziewanie już podczas pierwszego spotkania w Lesznie, które przegraliśmy. Rewanż był bardzo nerwowy. Tor bardzo przyczepny, bo na takim w ocenie szkoleniowców powinniśmy byli dać radę z Unią. Wiele emocji towarzyszyło już treningom przed tym spotkaniem. Kontuzję złapał Tomek Gapiński. Leszno przyjechało dobrze przygotowane i zmobilizowane. Zawody ruszają i pamiętam trzeci bieg... para Sebastian Ułamek - Lee Richardson wychodzi na podwójne prowadzenie, nagle pociąga tego pierwszego, który wjeżdża prosto w Brytyjczyka. W efekcie obaj pakują się w bandę. Wypadek wyglądał makabrycznie. Przeczuwałem wtedy, że stało się najgorsze. Naprawdę ścięło mnie z nóg, kiedy to zobaczyłem. Kolejny raz doskonale zrozumiałem, jak nieprzewidywalnym i niebezpiecznym sportem jest żużel. Pamiętam... na torze była już służba medyczna i ktoś przyniósł mi kask Lee Richardsona. Wziąłem go do ręki, a on był dziurawy. Trudno mi nawet opisać, co wtedy czułem. Mam to dokładnie przed oczami i nigdy tego nie zapomnę.

Niestety, przegraliśmy to spotkanie i na walkę o brąz z Zieloną Górą pojechaliśmy kompletnie rozbici. Jakby tego było mało, problemy miał Nicki. To był całkowicie nieudany sezon. To było pełne rozgoryczenie. Dobrze zbudowana drużyna, ale niektóre ogniwa w pewnych momentach nie wytrzymały. W sezonie 2003, o którym już pisałem, była inna sytuacja. Wtedy każdy starał się do końca, a cel, który się pojawił, wyszedł od samych zawodników. Zupełnie inne realia, bo wtedy nie mieliśmy prawa mówić o sobie jako o faworytach. Nie było do tego odpowiedniego składu i zaplecza finansowego. Skończyło się tak a nie inaczej. W 2008 roku przeżyłem jedno z największych rozczarowań podczas obecności w sporcie żużlowym.

Miałem wszystkiego dość

Być może szkoda, że wtedy nie powiedziałem "pas". Dużo traumatycznych widoków z tamtego okresu zostało w mojej głowie. Najpierw ten wypadek, a później Nicki w Zielonej Górze, który zwijał się w szatni z bólu i krzyczał, że on chce jechać. To były koszmary, które długo mi się śniły. One zresztą jeszcze czasami wracają. Nie tak łatwo to wyrzucić to z siebie. Taka jest ciemna strona speedway`a. Po tym sezonie myślałem zresztą, żeby to rzucić i zakończyć swoją przygodę z tym sportem.

W 2008 roku Marian Maślanka przeżył jedno z największych rozczarowań podczas swojej obecności w sporcie żużlowym

Zawsze miałem jednak satysfakcję, że przychodzili do nas zawodnicy, którzy się we Włókniarzu rozwijali. Przykładem, który widzimy do dziś, jest "Grisza", który nadal stanowi o potencjale Włókniarza. Zawsze udawało się kogoś takiego znaleźć, a łatwo nie było, bo nawarstwiało się wiele problemów finansowych...

Marian Maślanka 

Jesteśmy na Facebooku. Dołącz do nas!

KUP BILET NA 2024 ORLEN FIM Speedway Grand Prix of Poland - Warsaw -->>