Lwim pazurem (2): Monolit, który się rozsypał

Redakcja 19 Lutego 2014, 16:59

Komputerowy Lindbaeck i zawiedzione oczekiwania

Ta drużyna z 2008 roku była reakcją na to, co wydarzyło rok wcześniej. Sezon 2007 nam nie wyszedł. Po raz pierwszy od pewnego czasu byliśmy poza czwórką. Postawiliśmy wtedy na młode strzelby typu Antonio Lindbaeck czy Lukas Dryml. Szczególnie wiele obiecywaliśmy sobie po tym pierwszym. Nasze nadzieje były poparte rekomendacją Tony'ego Rickardssona. Zawodnik przyjechał na pierwszy trening do Częstochowy i miał ze sobą 10 kompletnych motocykli, a do tego dwóch inżynierów wyposażonych w najnowsze komputery do pomiaru pracy silników. To było coś nieprawdopodobnego. Nigdy później nie widziałem już kogoś, kto był tak zorganizowany.

Antonio Lindbaeck był zawodnikiem, z którym Włókniarz przed sezonem 2007 wiązał naprawdę duże nadzieje

Pedersen drogi, ale w granicach rozsądku

Wybór padł na Nickiego Pedersena. Potrzebowaliśmy kogoś, kto będzie wygrywać ostatnie biegi, bo z tym mieliśmy poważny problem. Wzięliśmy Duńczyka i zrobiła się spora wrzawa wokół tego transferu. Wiele mówiło się wtedy o propozycji finansowej, którą mieliśmy mu złożyć. Niektórzy twierdzili, że to były naprawdę astronomiczne kwoty, ale tak naprawdę było inaczej. Pedersena przekonało to, że mówiliśmy o perspektywie przynajmniej dwóch lat. Kontrakt był wysoki, nie zaprzeczam, ale jak patrzę na te, które mamy obecnie, to tamtej umowie Duńczyka było do nich daleko.

Poza Nickim miałem w tej drużynie Grega Hancocka, Lee Richardsona, Sebastiana Ułamka, Tomasza Gapińskiego, Michała Szczepaniaka, a jako lidera formacji młodzieżowej jego brata Mateusza. Nie żałowaliśmy wtedy na nic środków, bo one były. Pierwszy raz startowaliśmy w roli faworyta. Tak o nas mówiono. Wydawało się, że w tym zespole zagra wszystko.

Marian Maślanka uważa, że Nicki Pedersen to zawodnik, który potrafi jeździć zespołowo