WTA Stuttgart: Marsz Laury Siegemund trwa, Niemka pokonała Agnieszkę Radwańską w półfinale

Hiszpankę Soler-Espinosę. Zapowiadało się na zwycięstwo Hiszpanki, ponieważ w trzecim secie prowadziła 4:3 z przełamaniem. Triumf ją sparaliżował, zaczęła popełniać podwójne błędy i przegrała na własne życzenie". Nie przegrała na własne życzenie, bo nikt sobie nie życzy porażek, na własne życzenie można tylko wygrywać, przegrała na życzenie rywalki, przegrała bo w końcówce lepsza okazała się Amerykanka, a końcówka jest ważniejsza niz początek, a psychika - i w ogóle cechy osobowościowe - jest częścią rywalizacji sportowej, a prowadzenie jeszcze nic nie znaczy, bo najważniejsza jest ostatnia piłka kończąca mecz. Nawet niekoniecznie wygrywa ten kto pierwszy ma piłki meczowe. Już np. w tym turnieju Rumunka Niculescu miała aż 3 piłki meczowe, a i tak wygrała Czeszka Kvitova. Z forum: "tytuły Agi są najcenniejsze ja wiem :) zaraz zaraz ale jakie? Mejemi 2012 i wta finals 2015 a gdzie szlemy? gdzie medale? a sorry nie ma więc są dużo warte te wymyślone w głowach psychofanów są najcenniejszym łupem". AR osiąga w Polsce dużo więcej niż ktokolwiek inny, jest lata świetlne przed innymi polskimi tenisistkami, a sukcesy mierzy się miarą kraju w którym są osiągane, do tego nie ma najlepszych warunków fizycznych i gra piękny finezyjny tenis ( co jest wielką wartością samą w sobie) w świecie tenisowych siłaczek, ale gdyby była Amerykanką, Czeszką czy Niemką tam wychowaną i wyszkoloną, miała wsparcie tamtych działaczy, trenerów, sponsorów i kibiców, to dzięki swojemu talentowi zdobyłaby pewnie sporo szlemów, bo tam tradycje tenisowe, a co za tym idzie poziom szkolenia jest dużo wyższy. U nas często używa się określenia "Polak potrafi", ja go nie używam, bo nie widzę w tym nic zaszczytnego, ani dziwnego. Dziwnego, bo przecież od czasu do czasu, to każdy człowiek czy naród potrafi. A nic zaszczytnego, bo skoro trzeba to podkreślać, czy tym się chwalić, to chyba znaczy tylko tyle że jest to wyjątek od reguły warty podkreślenia. Dla mnie to powiedzenie, jest raczej oznaką polskich głęboko zakorzenionych narodowych kompleksów i wynikającej z nich ciągłej potrzeby potwierdzania że nie jest się gorszym od innych. A przecież w każdym kraju rodzą się wielkie talenty, pewnie w podobnych odsetkach, tylko stopień ich wykorzystywania jest inny, czy różny i zależy od stopnia np. umysłowego rozwoju kraju, umysłowego, bo największa moc i rezerwy tkwią chyba w umyśle.

Dunka się nazywa, bo to jej prywatna sprawa, ale Dunka wszędzie posługuje się nazwiskiem Caroline Wozniacki, czy dziennikarze portalu sportowefakty.pl uważają że Dunka sama nie wie jak się nazywa?, i proszę nie mówić, że Dunka pozwala np. polskim żebraczkom zniekształcać swoje nazwisko, bo skoro ją o to ciągle błagają, to pewnie z dobroci serca albo dla miłej zgody pozwala im na wszystko co chcą, ale to jest bardzo brzydkie ciągłe przekręcanie czyjegoś nazwiska i czynienie tego z biedy, z potrzeby żebractwa, z niedostatku własnych sukcesów, że u siebie się niewiele potrafi i wynikającej z tego potrzeby podszywania się pod obce w tym przypadku duńskie sukcesy, żeby mieć choćby tylko urojone powody do tzw narodowej dumy. Bo np. w Polsce Dunka nic albo bardzo niewiele by osiągnęła. Jedynym wyjątkiem w Polsce tenisistki z sukcesami jest Radwańska Agnieszka, ale tylko dlatego że gra własny wyjątkowy nietypowy tenis - za co zresztą była przez wiele lat bardzo brutalnie w Polsce atakowana i szkalowana, zresztą przez wielu nadal jest - i Polacy nie mogli jej do końca zaszkodzić i całkowicie zniszczyć jej kariery - pewnie nie czynią tego specjalnie, ze złej woli, ale raczej z głupoty, nawet często mają bardzo dobre chęci i jak najlepsze intencje, ale prawie zawsze wychodzi im zle, albo bardzo zle, a to przez zbytnią emocjonalność w myśleniu i postępowaniu - popadanie w ciągłe skrajności albo totalna euforia albo złorzeczenia, psioczenia i oszczerstwa, czyli brak umiarkowania i rozsądku we wszystkim co czynią; wybujałe ponad wszelką miarę wielkomocarstwowe ambicje i oczekiwania samych i to gładkich zwycięstw czyli bez narażania kibiców na nerwy, bez zwrotów akcji, i nie daj Boże bez przegrywanych tzw. wygranych meczów - kibice w Polsce mają z tym wielki problem, nie znoszą jak sportowcy wystawiają ich na próbę nerwów, co im nie przeszkadza ciągle psioczyć na ich rzekomo słabą psychikę, bo nie zapewniają im samych bezstresowych zwycięstw - i wynikająca z nich ciągła totalna krytyka wszystkiego, co nie spełnia najlepiej od razu tych ich wielkomocarstwowych ambicji i oczekiwań - przykład? choć w Polsce nigdy nikt turnieju wielkoszlemowego w tenisie nie wygrał, nikt jeszcze nie udowodnił, że to jest w ogóle możliwe, choćby dlatego że w niektórych innych krajach tenis uprawia się - w tym szkoli do jego uprawiania - na dużo wyższym poziomie, to niemal od początku kariery Radwańskiej wymagano od Agnieszki wygrywania turniejów wielkoszlemowych - i żeby jeszcze biła Serenę Williams - i ciągle ją za brak tego tytułu wielkoszlemowego krytykowano - np. na potęgę kpiono z wielkoszlemowych ćwierćfinałów, choć inne polskie tenisistki mogą o takich tylko pomarzyć - że niby jej osiągnięcia są nic nie warte, że rzekomo ciuła punkty po małych turniejach - choć nigdy nie grała zbyt wiele w takich turniejach - że rzekomo wygrywa tylko nic nie znaczące turnieje, gdzie nie ma najlepszych; poza tym polskich kibiców cechuje całkowity brak odporności na porażki, bo po każdej porażce przeważa totalna krytyka, psioczenie i oszczerstwa - zanim się na dobre zaczęła - a to jest udziałem wszystkich innych polskich tenisowych talentów - i tylko dlatego osiąga sukcesy wydawałoby się w Polsce niemożliwe, ale w krajach mądrzejszych, lepiej zarządzanych i lepiej wykorzystujących swoje talenty i do tego z tenisowymi tradycjami osiągałaby pewnie jeszcze znacznie więcej. Polacy jeszcze nigdy nie wyszkolili standardowo grającej tenisistki takiej jak np Dunka Wozniacki , czy Niemka Kerber i odnoszącej znaczące sukcesy i na razie na to się nie zanosi. Tenisistki te osiągają sukcesy tylko dlatego ze nie miały nic albo bardzo niewiele wspólnego z Polską, zwłaszcza z polską roszczeniowo -malkontencką mentalnością ( bo u nas to co pozytywne jest tylko na pokaz), i osiągają swoje sukcesy tylko dzięki swoim krajom w tym przypadku Niemcom i Danii. Co innego sportowcy, sportowcy muszą przed sobą stawiać ambitne cele, ale to nie znaczy że muszą je wszystkie realizować, bo to już nie tylko od nich zależy, ale również i od ich rywali, którzy też stawiają przed sobą ambitne cele, często takie same; niestety wielu kibiców u nas tego zupełnie nie rozumie i wymaga od sportowców pod sankcją szyderstwa dokładnego realizowania swoich sportowych zamierzeń, celów i ambicji. W ten sposób tylko zniechęcają sportowców do stawiania i deklarowania ambitnych celów. A w stawianiu wysokich ambitnych celów chodzi tylko o to, że im bardziej ambitne cele stawia przed sobą sportowiec, tym więcej może osiągnąć, a co dokładnie osiągnie to już zupełnie inna sprawa i nikt tego z góry nie może wyreżyserować, bo to zależy również od rywali. A kibice czepiają się deklaracji sportowców tylko dlatego że są spragnieni zwycięstw, żeby tymi zwycięstwami leczyć narodowe kompleksy i stąd ich oburzenie jeśli sportowcy nie realizują swoich zapowiedzi, a nawet niektórzy dziennikarze traktują sportowe deklaracje jak polityczne obietnice, a przecież w nieprzewidywalnym sporcie, w którym ma się niezależnych od siebie rywali, nikt nic nikomu nie może z góry obiecać. Chodzi tylko o większe szanse i większą wiarę w siebie.

meczu polscy kibole wylali w internecie morze pomyj, taka jest polska świecka tradycja. A zasada jest prosta, im kto jest większym zerem tym więcej pomyj wylewa. "Jakoś zawsze jak Isia gra to ma być pięknie a wychodzi jak zwykle czasem się dziwie jakim cudem ona jest tak wysoko w rankingu." Pewnie jakaś niewidzialna ręka dopisuje jej punkty do rankingu. Bo tępy bucu u innych tenisistek jeszcze częściej ma być pięknie, a wychodzi jak zwykle, to powiedzenie jest idiotyczne i tylko świadczy o polskiej pazerności na sukcesy, naszego parcia na sukcesy, które wynika z naszych narodowych kompleksów i to bezmyślne media i kibice zawsze mówią i piszą że rzekomo ma być pięknie, bo w sporcie ma tylko zawsze wygrywać lepszy, i nigdy nie można z góry wiedzieć kto okaże się lepszy w danym meczu zanim się on nie skończy. Pomyje to zwykłe reakcje polskich kiboli po porażkach, to dlatego polski sport leży i kwiczy i nigdy się nie podniesie ( i dlatego w miejsce własnych sukcesów muszą żebrać i kraść podszywając się pod obce sukcesy, pod byle pretekstami), nie z takimi kibolami w miejsce kibiców, zero odporności na porażki które są przecież nieodzowną częścią sportu. W sporcie należy patrzeć zawsze tylko do przodu, a nie płakać i się roztkliwiać nad tym co było i się już nie wróci. Umiejętność radzenia sobie z porażkami u sportowców, w mediach i u kibiców, jest niezbędna do odnoszenia sportowych sukcesów. Bez powszechnej umiejętności radzenie sobie z porażkami i pozytywnego myślenia polski sport nigdy nie zakwitnie, zawsze będą tylko sporadyczne incydentalne sukcesy pojedynczych sportowców.