Break point: Bezradność mistrza

Marcin Motyka 12 Lipca 2014, 12:00

Choć tenisowo wychowałem się w czasach największej dominacji Szwajcara, jego fanem nie byłem nigdy. Owszem, jako komuś, kto sam próbował grać w tenisa, imponowała mi lekkość jego gry, sposób w jaki wygrywa czy cudowne uderzenia, jakie posyłał, jakby z niczego, jakby zagranie kosmicznego winnera było najprostszą rzeczą na świecie. Bliżej mi jednak do innych, nie tak doskonałych tenisistów z pokolenia New Balls, którzy mimo że mieli wiele argumentów i nieprzeciętne umiejętności, w pierwszej dekadzie XXI wieku zostali w tak nieprawdopodobny sposób zdominowani przez arcymistrza z Bazylei.

Z 17 wielkoszlemowymi mistrzostwami Federer jest najbardziej utytułowanym tenisistą w historii

W finale Wimbledonu zobaczyliśmy Federera w wersji "servebot", przez cały mecz utrzymującego się w grze dzięki podaniu, które - jak pokazał czwarty set - wcale nie było nie do przełamania. Z linii końcowej argumentów nie było i to nie tylko z bekhendu, który nie od dziś jest łakomym kąskiem dla rywali bazylejczyka. Forhend, perła w arsenale szwajcarskiego arcymistrza, też gdzieś zginął. Tenis 32-latka z Bazylei przypomina niszczejący, aczkolwiek ciągle piękny i przyciągający uwagę relikt minionej epoki tenisa.

Wimbledon 2014 był być może ostatnią szansą dla Szwajcara na kolejny tytuł w Wielkim Szlemie

Dzisiejszy tenis wspomaga tenisistów, którzy są mniej utalentowani techniczno-taktycznie. Duże i ciężkie piłki, a przede wszystkim "katapultujące" naciągi rakiet, ułatwiające kontrowanie - sprawiające, iż przy odrobinie szczęścia, nawet tak krucha tenisistka jak Agnieszka Radwańska jest w stanie posłać piłkę z prędkością prawie 160 km/h - są wodą młyn dla wytrawnych defensorów, mogących przebijać żółtą piłeczkę nad siatką w nieskończoność. Kreatywni zawodnicy ze zmysłem do gry kombinacyjnej mają coraz mniej do powiedzenia, I niewiele wskazuje, aby ten trend uległ zmianie, bo patrząc na młode pokolenie - ci z lekkością gry mogą co najwyżej wyróżniać się pięknymi porażkami, albo przestawić swój tenis na tenis defensywny, zwany też ładnie "tenisem procentowym".

Głównymi aspektami tenisa procentowego są umiejętność zagrywania długich i mocnych przeważnie krosowych piłek z jak największą rotacją topspinową oraz styl prowokujący przeciwnika do popełniania błędów a ograniczający własne pomyłki do minimum. Ale jak każda dyscyplina sportu, tenis powinien dawać satysfakcję oglądającym. A patrzenie dzień w dzień przez prawie cały rok na okopanych za linią końcowych, przerzucających piłkę metry nad siatką i nierzadko wydających z siebie potępieńcze jęki tenisistów przyjemności nie daje, tylko ją odbiera.

Finał Wimbledonu 2014 był dla wielu sympatyków tenisa smutną lekcją o przemijaniu. Pokazem bezradność wielkiego mistrza. Ale też po raz kolejny unaocznił, że we współczesnym męskim tenisie wystarczy mieć w sobie wolę przetrwania, aby być o krok od wielkoszlemowego zwycięstwa. Krok, którego tym razem nie udało się postawić, a wiele wskazuje, że nie uda się już nigdy.

Marcin Motyka

Jesteśmy na Facebooku. Dołącz do nas! Na Twitterze też nas znajdziesz!