Wyjeżdżam do Nowego Jorku - rozmowa z Ivanem Miljkoviciem, jednym z najbardziej utytułowanych siatkarzy świata

Ola Piskorska 26 Listopada 2013, 12:00

Ola Piskorska: Pochodzisz ze sportowej rodziny, ale byłeś pierwszy, który wyczynowo gra akurat w siatkówkę. Jak do tego doszło?

Ivan Miljković: To prawda, moja rodzina była zawodowo związana ze sportem i dlatego dla moich rodziców od początku było ważne, żebym ja też uprawiał jakąś dyscyplinę. W szkole podstawowej trenowałem różne rzeczy: piłkę ręczną, tenis czy pływanie, ale ponieważ byłem słaby i delikatnie zbudowany, to zdecydowaliśmy się na siatkówkę. I to się okazało idealnym rozwiązaniem, bo siatkówka to nie jest sport kontaktowy i mój brak siły fizycznej nie był problemem.

Od początku polubiłeś ten sport?

- Tak, właśnie z powodu braku kontaktu z innymi zawodnikami (śmiech). Ale po 2-3 latach poczułem, że to jest bardzo dobra dyscyplina dla mnie, odnalazłem się w siatkówce i postanowiłem zostać w niej na dłużej.

Teraz jesteś jednym z najlepszych, jeśli nie najlepszym, siatkarzem na świecie. Patrząc wstecz, co - twoim zdaniem - było kluczowe do osiągnięcia takiego sukcesu?

- Wtedy, kiedy w 1998 selekcjoner drużyny narodowej Zoran Gajić powołał mnie do reprezentacji na mistrzostwa świata w Japonii. Jechałem tam jako trzeci atakujący, ale mimo to Gajić dał mi zagrać kilka spotkań na turnieju. I to było najważniejsze - jego wiara w to, że ja mogłem wtedy pomóc naszej drużynie narodowej i danie mi szansy. Cała moja kariera zaczęła się od tamtego powołania.

Czy w związku z tym Gajić jest twoim ulubionym trenerem, ze wszystkich, z którymi pracowałeś?

- Nie mam ulubionego trenera. Od każdego trenera można się czegoś nauczyć, na przykład jak coś należy robić, jak i również jak czegoś nie należy robić (śmiech). Każdy trener był dla mnie ważny.

A może w takim razie któryś klub w twojej karierze jest twoim ulubionym?

- Jeżeli miałbym wybierać, to chyba lata spędzone we Włoszech (2000-2007 Lube Banca Macerata i 2007-08 Roma Volley - przyp. red.), bo to był okres, kiedy liga włoska była najsilniejsza na świecie i granie w niej było bardzo prestiżowe. Kiedy tam trafiłem jako młody chłopak, to byłem niezwykle zdeterminowany, żeby pokazać się z jak najlepszej strony, żeby udowodnić wszystkim, że jestem dobry. Bo, mimo swojego młodego wieku, wiedziałem, że sukcesem nie jest to, że mnie wzięli do tej ligi. Sukcesem będzie dopiero to, jeżeli będą chcieli mnie w niej zatrzymać. I to mi się udało. A potem zmieniłem kraj na Grecję i tam chyba była najprzyjemniejsza atmosfera, wspaniali kibice...

Naprawdę? Słyszałam różne rzeczy o atmosferze na trybunach w Grecji i tamtejszych kibicach, raczej mało pozytywne. Rzucanie przedmiotami na boisko czy w zawodników na przykład?

- Ale do tego można się szybko przyzwyczaić (śmiech). Ja bardzo lubiłem atmosferę w Pireusie i dobrze mi tam było. A teraz gram w Turcji, bo dla siatkarza z moim doświadczeniem i moim wieku liga turecka wydawała mi się optymalnym rozwiązaniem.

Siatkówka na SportoweFakty.pl - nasz profil na Facebooku. Dla wszystkich fanów volleya i nie tylko! Kliknij i polub nas. Wolisz ćwierkać? Na Twitterze też jesteśmy!