Widzewa kiedyś bał się każdy. Dziś to jedynie wspomnienie - rozmowa z Wiesławem Wragą, legendą Widzewa Łódź z lat 80.

Bartosz Koczorowicz 02 Sierpnia 2013, 09:11

Bartosz Koczorowicz: Jak pan ocenia początek sezonu w wykonaniu Widzewa, który przez wszystkich jednogłośnie został wytypowany przed rozpoczęciem ligi do spadku?

Wiesław Wraga: Nie można się spodziewać nie wiadomo czego po obecnej drużynie. Po pierwszym spotkaniu niejeden się pewnie załamał, bo wynik 5:1 potrafi przygasić. Nasza liga jest jednak taka, że można mieć mniejsze umiejętności, ale ambicją i zaangażowaniem da się to nadrobić. Legia obecnie jest najsilniejszym zespołem w Polsce jeśli chodzi o całokształt - drużyna, organizacja w klubie i stadion. Są poza zasięgiem reszty. Liczyłem się z porażką na Łazienkowskiej, chociaż byli optymiści, którzy upatrywali szansy na wywiezienie punktów. Gdyby było 4:2, to ten wynik byłby inaczej odbierany. 5:1 sugeruje lanie, a trzeba powiedzieć, że Widzew miał parę sytuacji, które mógł wykorzystać i zrobiłoby się ciekawie.

W przypadku meczu z Zawiszą, to dobrze, że padła tylko jedna bramka dla gości. Dopiero ostatnie 20 minut przyniosło Widzewowi więcej sytuacji na strzelenie gola. Zespół zdobył dwie bardzo ładne bramki. Była szansa na jeszcze jedno efektowne trafienie, kiedy Stępiński z prawego skrzydła dośrodkował, a Kaczmarek uderzył z woleja. Widzew po dwóch kolejkach wykonał plan w stu procentach i ma szansę na zajęcie miejsca 9-11. Takie zespoły, jak Zagłębie czy Śląsk, które zaczęły sezon słabo, muszą w końcu zacząć grać. Jeżeli Widzewowi uda się bez żadnej nerwówki utrzymać w lidze, to w obecnej sytuacji będzie to bardzo fajna sprawa.

Szansę debiutu w Warszawie otrzymało wielu nowych piłkarzy, którzy radzili sobie ze zmiennym szczęściem. Łukasz Staroń zdobył honorowego gola, natomiast Karol Tomczyk stwarzał duże zagrożenie pod własnym polem karnym. Czy rzucanie młodych graczy od razu na głęboką wodę to dobry sposób na budowę zespołu?

- Przede wszystkim uderza mnie, jak niektórzy twierdzą, że wielu młodych zawodników gra w Widzewie. Trzeba przyjąć jakiś punkt odniesienia. Jak zawodnik ma 24, 25 lat i debiutuje w ekstraklasie, a my mówimy o nim, że to młody piłkarz, to jest to dla mnie nieporozumienie. Młody gracz to może mieć 19 lub 20 lat. Nie ma też takiego wytłumaczenia jak strach z powodu dużej widowni. Dla mnie największą frajdą było to, że jak wychodziłem na boisko, to był pełny stadion. Dostawałem dużego kopa i grało mi się lepiej. Jeśli dla kogoś problemem jest wysoka frekwencja i ma z tego powodu "sraczkę", to ten ktoś powinien zmienić zawód, najlepiej na szachy lub warcaby, bo tam nie ma wielkiej publiki. Zawsze byłem za tym, żeby grali młodzi zawodnicy, ale nie, żeby wstawiać od razu kilku do pierwszego składu. Muszą być piłkarze, od których można się uczyć. Na początku sezonu Widzew ma szansę uciułać punkty, bo na tym etapie jest jeszcze lekceważony. Później jednak pojawi się zmęczenie, starsi zaczną być bardziej uważni i świeżość zniknie. Taki scenariusz był na starcie zeszłego sezonu, kiedy Widzew był nawet liderem po kilku pierwszych kolejkach.

Przeciwko Zawiszy w barwach Widzewa po raz pierwszy wystąpił Eduards Visnakovs i od razu zdobył dwie bramki dające ważne trzy punkty. Jak pan ocenia tego zawodnika patrząc przez pryzmat tego spotkania?

- Na razie uważam, że wokół niego, póki co, jest dużo szumu. Fajnie, że chłopak pojawił się w klubie i miał wejście smoka. Bardzo dobrze wyszedł do zagranych do niego piłek i świetnie je wykończył. Chwała mu za mecz z Zawiszą, ale poczekajmy na kolejne. Wielu było takich, którzy zagrali jeden świetny mecz, a później przepadli jak kamień w wodę. Cieszy to, że znalazł się sponsor, który sprowadził do klubu tego zawodnika. Nie można odmówić mu odwagi, bo czytałem ostatnio, że traktuje polską ligę jako przystanek do Bundesligi. Oby mu się powiodło, niech strzela bramki dla Widzewa. Po jednym meczu nie można jednak ocenić piłkarza.

Radosław Mroczkowski siedzi na ławce trenerskiej Widzewa od sezonu 2011/2012 i dwukrotnie zapewnił klubowi utrzymanie w ekstraklasie, wprowadzając do składu wiele nowych nazwisk. Jaka jest pana ocena pracy łódzkiego szkoleniowca?

- To jest właściwy człowiek na właściwym miejscu, a w dodatku godzi się na warunki, na jakie nie przystałaby większość trenerów w ekstraklasie. Proszę mi znaleźć kogoś, kto chciałby prowadzić zespół bez dobrych zawodników, za jego pensję. Kibice chcą zwycięstw, a porażkami najczęściej obarczają trenera. Szkoleniowiec to nie cudotwórca. Musi rzeźbić z tego co ma, a wiadomo jaki ma materiał.

Mimo takiej sytuacji trener Mroczkowski może pochwalić się talentem do pozyskiwania i promowania młodych, zdolnych zawodników, takich jak Mariusz Stępiński oraz Bartłomiej Pawłowski. Obaj nie zagrali wielkiej liczby spotkań w barwach łódzkiego klubu, a mimo to szybko trafili do zachodnich klubów. Czy pana zdaniem jedna runda bądź sezon to wystarczający okres na zweryfikowanie umiejętności zawodnika?

- Dla mnie jest to za krótko. Są jednak przepisy, które pozwalają wyciągnąć zawodnika za określoną sumę pieniędzy. Mamy pazernych menedżerów, ale przede wszystkim mamy biedne kluby, dla których dobrze sprzedany zawodnik to duże pieniądze na dalsze funkcjonowanie. Ciężko będzie tym chłopakom od razu się pokazać w tych ligach. Jednak z drugiej strony, jak usiądą i zaczną liczyć te euro, które zarobią, to zorientują się, że i tak dobrze na tym wyjdą. Jeżeli nie udałoby się im zaistnieć w obecnych klubach, to pójdą do drugiej ligi, być może wyjadą do Belgii, Holandii. Wychodzą z założenia, że zawsze zdążą wrócić do kraju.

Bezpieczeństwo finansowe to bardzo przekonujący argument, jeśli chodzi o planowanie kariery, zwłaszcza w dobie kryzysu.

- Swoje do powiedzenia mają też prezesi klubów, którzy nie do końca patrzą na interes zawodnika, tylko na to, żeby na koncie zgadzała się kasa. W Polsce to jest chore, że z piłkarza, który zagrał 10 meczów i strzelił parę bramek robi się wielką gwiazdę. Za moich czasów, żeby dostać się np. do reprezentacji Polski potrzeba było lat. W kadrze można było zagrać po dwóch, trzech solidnych sezonach. Dzisiaj to wszystko przychodzi za łatwo, podobnie jak dostęp do dużych pieniędzy. Wprawdzie teraz trochę ten proces wyhamował, ale jeszcze niedawno niektórym przewracało się w głowach. Kopnął taki prosto piłkę i już chciał zarabiać nie wiadomo ile. Jestem za tym, żeby piłkarze mieli dobre pensje, ale musi być coś za coś.

Niemniej jednak Widzew ma szansę wreszcie odetchnąć finansowo i pracować nad ustabilizowaniem swojej sytuacji, żeby stać się wypłacalnym klubem. Czy jednak nie zapłaci za to zbyt wysokiej ceny wizerunkowej i sportowej?

- Ktoś te kontrakty podpisywał, więc trzeba je realizować. A tak dochodzi do sytuacji, że Widzew rozwiązuje umowy za porozumieniem stron w zamian za zrzeczenie się przez piłkarza należności. Gdyby tego nie zrobił, to już by go nie było. Wolałbym, żeby klub zatrudniał piłkarzy słabszych, ale jednocześnie takich, na których będzie go stać. Nikt ci nie da tyle, co Widzew obieca - ta fama jest znana już od dosyć dawna. W latach 80. było inne powiedzenie: nie zapłacone - nie wygrane. W porównaniu do innych klubów mieliśmy dużo mniejsze pensje, za to większe pieniądze otrzymywaliśmy za zwycięstwa. One leżały na boisku, a że wygrywaliśmy, to dobrze zarabialiśmy.

Do Legii Warszawa odszedł były kapitan Widzewa i pewny punkt zespołu, Łukasz Broź, który rozwiązał kontrakt z łódzkim klubem za porozumieniem stron. Obecnie nie znajduje się on nawet w osiemnastce meczowej swojej drużyny. O czym to może według pana świadczyć?

- O niczym. Tam jest wielu piłkarzy na bardzo wysokim poziomie. On musi przystosować się do stylu gry zespołu i przyzwyczaić się do nowej sytuacji. W Widzewie był pewnym punktem drużyny, jej kapitanem i gwiazdą. Teraz znajduje się w miejscu, gdzie takich jak on jest kilku. Broź zasłużył na to, żeby wyjechać z Łodzi i nie martwić się co sezon porażkami i o regularność wypłat. Zawód piłkarza nie trwa wiecznie, a jedynie krótki okres, który trzeba maksymalnie wykorzystać. Życzę mu jak najlepiej. Uważam, że dobrze zrobił, bo to dopiero początek. Będą kontuzje, kartki, to wówczas wejdzie na boisko i będzie grał. To jest dobry chłopak, który potrafi grać w piłkę, ale teraz musi swoje odczekać.

Efektem kłopotów finansowych Widzewa jest także nie do końca zrozumiałe postępowanie Thomasa Phibela, który wrócił dopiero pod koniec okresu przygotowawczego, rozegrał mecz z Legią, a następnie wyjechał do Belgii bez zgody klubu.

- Gdyby to ode mnie zależało, to już dawno kopnąłbym go w d... i już by go przy Piłsudskiego nie było. Przez takiego kopacza cierpi wizerunek klubu. Poza tym, młodsi piłkarze patrzą na to z boku i biorą zły przykład. Początkowo myślałem, że klub zalega mu sporą ilość pieniędzy, ale to są raptem dwie pensje i to w dodatku objęte upadłością układową. On też powinien dotrzymywać umowy, którą podpisał i trenować. Nawet gdyby chciał zostać sprzedany do innego klubu, to lepiej chyba by było, jakby przygotowywał się do sezonu z drużyną i rozegrał kilka meczów na początek sezonu. Może wówczas pojawiłaby się korzystna oferta kupna. Wszyscy by na tym zyskali. On jednak narobił smrodu wokół siebie. Mroczkowski pewnie dostał przykaz, żeby Phibel wyszedł w podstawowym składzie na Legię. Ten nic w meczu nie pokazał, a dzień później wyjechał bez słowa. Na takiej zasadzie to i ja mógłbym być jeszcze piłkarzem Widzewa.

Ewentualne pozbycie się Phibela będzie jednak w praktyce oznaczało pogorszenie się i tak słabej sytuacji w defensywie. Istnieje pana zdaniem wyjście dla klubu z tej patowej sytuacji?

- Zdaję sobie sprawę z tego, że trener Mroczkowski nie ma wielkiego pola manewru. Phibelowi można nałożyć karę bądź go zdyskwalifikować, ale to i tak klubowi nic nie daje. Jakby facet ruszył trochę mózgiem, to wiedziałby, że pracą i ambicją można osiągnąć znacznie więcej. Dla mnie to jest zero, a nie zawodnik i nie powinien on już więcej grać przy Piłsudskiego.

Klub wciąż jednak nie ogłosił ostatecznej decyzji w sprawie zawodnika. Obecnie Phibel został zesłany do rezerw, ale nie stawił się na trening zespołu Rafała Pawlaka. Sam trener wypowiadał się różnie w sprawie Gwadelupczyka.

- Nie zdziwię się, jak Phibel wróci po jakimś czasie do pierwszego zespołu. To jest jednak droga donikąd. I niech nikt wówczas nie będzie miał pretensji, jak kolejny zawodnik zniknie z klubu pod pretekstem wyjazdu do mamusi, czy jakiegoś święta lasu. Skoro Phibel mógł, to czemu on by nie mógł? W czasach, gdy ja grałem, trzeba było stawić się pół godziny przed treningiem na miejscu. Tadziu Gapiński siedział z boku i zapisywał godziny przyjścia poszczególnych piłkarzy. Kto się spóźniał, musiał zapłacić karę. To weszło mi w krew aż do dzisiaj, bo wolę pojawić się w danym miejscu parę minut wcześniej. Wracając jednak do tematu - jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o pieniądze. Klub wciąż chce na nim zarobić, ale nie tędy droga.