Bartosz Bochno: Tomaszek potrafi kopnąć w d...

Bartosz Seń 23 Sierpnia 2016, 14:43

• "Mógł być ikoną, będzie jednym z wielu" - echa transferu Thomasa Kelatiego

WP SportoweFakty: Chyba trudno byłoby panu odmówić powrotu do klubu w którym się wychowywało?

Bartosz Bochno: Cieszyłem się, że dostałem taką możliwość powrotu do domu. To dla mnie nie tylko kwestia sportowa, ale także to, że w Zgorzelcu mam rodzinę, tu się wychowałem, tutaj nauczyłem się grać w koszykówkę. To było dla mnie naprawdę miłe, że w końcu po pięciu latach włodarze klubu odezwali się i powiedzieli „Bartek wracaj, jesteś nasz, skończ już jeździć i zróbmy coś razem. Bądź częścią tego klubu”. Z prezesem Stachyrą kilkakrotnie rozmawiałem na ten temat i spodobała mi się jego wizja. Oczywiście trochę te negocjacje się przeciągały, ale koniec końców jest taki, że ponownie zagram w domu. Rodzinne miasto pozostaje zawsze w sercu.

Bardzo brakowało panu przez te pięć lat zarówno PGE Turowa, jak i Zgorzelca?

- Brakowało mi na pewno rodziny choć zazwyczaj wyjeżdżałem z żoną i z dzieckiem więc było nam razem raźniej. Nie czuliśmy się jakoś źle. Było nam naprawdę dobrze. Nie wyjeżdżaliśmy też za granicę i cały czas byliśmy w Polsce. Wiadomo jednak, że wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej i to przysłowie się sprawdza.

Polityka transferowa klubu jest wręcz pisana pod pana. Obecny zarząd chciał stworzyć skład z zawodników których kibice znają, lubią, którzy są ze Zgorzelcem zżyci.

- Bardzo podoba mi się ta inicjatywa. Trzeba doceniać tych graczy, którzy mogą i potrafią się poświęcić koszykówce. To naprawdę nie jest łatwe. Wliczają się w to całe tygodnie wielogodzinnej pracy. Nie ma weekendów, świąt, bo cały czas jest praca. Cieszę się, że mogę wrócić i pokazać młodym chłopakom, którzy trenują w młodzikach, kadetach, czy juniorach, że warto poświęcać się dla tego sportu ponieważ daje to sporo korzyści. Co prawda kosztuje dużo potu i zdrowia, ale przynosi satysfakcje. Mam nadzieję, że będę mógł dawać przykład tym dzieciakom i dzięki temu będą dążyć do celu jakim jest gra w seniorskiej koszykówce.

Na stole leżała też propozycja od AZS-u, którego trenerem jest dobrze znany w Zgorzelcu Piotr Ignatowicz. Nie chciał pan spróbować swoich sił w Koszalinie?

- Taka propozycja padła, ale nie ma co komentować tej oferty. Priorytetem był Zgorzelec. Teraz jestem tutaj i z tego się ciszę.

W minionym sezonie nie grał pan zbyt wiele. Czy teraz to się zmieni?

- Mam nadzieję, że tak. Poprzedni sezon był dla mnie słaby pod względem sportowym, bo nie grałem. Niestety na pewne rzeczy nie ma się wpływu. Uważam, że wykonałem swoją pracę na sto procent. Na każdym treningu walczyłem. Szkoda, że tak wyszło, ale były to decyzje trenera, które uszanowałem. Trenowałem jednak ciężko, bo uznałem, że skoro mam praktycznie nie grać, to popracuje chociaż indywidualnie nad motoryką. Wraz z Dominikiem (Narojczykiem - przyp. red.), trenerem od przygotowania motorycznego, spędzałem dodatkowe godziny na poprawianiu swojej mobilności.

Nie dostawał pan zbyt wielu szans i to, że Jacek Winnicki znał już pana ze Zgorzelca chyba niezbyt pomogło?

- Gdybym grał, to pewnie mógłbym powiedzieć, że pomogło. A tu było wręcz przeciwnie. Myślałem, że trener mnie zna i będę u niego grał. Po występach w Polpharmie deklarowałem się, że chce iść do lepszego zespołu kosztem indywidualnych osiągnięć i minut. Chciałem mniej grać, ale być częścią klubu, który osiąga większe cele i jest ważniejszym elementem w górnej części tabeli niż w dolnej. Taki cel sobie postawiłem. Trener miał inną wizję. Takie jest życie, raz jest z górki, a raz pod górkę. Trzeba dalej rano wstawać, walczyć i dążyć do realizacji swoich celów.

Kontynuując wątek trenerski - po odejściu z PGE Turowa współpracował pan z Miodragiem Rajkoviciem, który później zdobył w Zgorzelcu złoto. Choć Serb osiągnął największy sukces w historii klubu, to wśród graczy zdania na jego temat były podzielone. Jakie wspomnienia z współpracy z tym szkoleniowcem?

- To ciężki człowiek, ale na pewno jest to pełną gębą profesjonalny trener koszykówki. Miałem z nim średnie relacje. Wtedy miałem prawdziwą szkołę życia. Wyjechałem z domu, chciałem spróbować czegoś innego i nabrać trochę doświadczenia. Zanotowałem słaby sezon i ciężko to znosiłem, ale na pewno dzięki temu teraz jestem silniejszy psychicznie i sportowo. U trenera Rajkovicia było sporo taktycznych ciekawostek i dużo można było się nauczyć. Myślę więc, że jest naprawdę ciężkim człowiekiem, ale bardzo dobrym trenerem.