Nie czuję się od nikogo gorszy - wywiad z Filipem Dylewiczem, skrzydłowy PGE Turowa

Michał Fałkowski 11 Września 2014, 12:05

Michał Fałkowski: Panie Filipie, ile pan ma lat?

- Na pewno nie czuję się ani psychicznie, ani fizycznie na 34 lata. Kompletnie nie. Oczywiście, 18 lat to forma żartu, ale nie budzi we mnie ani strachu, ani jakiegoś kompleksu to, że mam 34 lata i jestem jednym z najstarszych graczy w lidze. Wręcz, przeciwnie, czuję się bardzo dobrze. Czas przygody z koszykówką mija bardzo szybko, ale w moim przypadku to jeszcze nie jest końcówka. Nadal czuję się ważnym elementem zespołu, nadal wiem, że jestem potrzebny drużynie i nadal wiem, że pomimo swojego metrykalnego wieku, mogę znaczyć wiele. W zawodowstwie najważniejsza jest chęć.

A pytania o wiek pana denerwują?

- Czasami tak, czasami mnie dotykają, bo naprawdę ile razy można to podkreślać? Ja wiem, że 34 lata to nie tylko dla koszykarza, ale ogółem dla większości sportowców, wiek, który powoli nakazuje myśleć o zakończeniu kariery, nakazuje zadać sobie pytanie "kiedy będzie koniec?", ale mnie to jeszcze nie dotyczy. Nie czuję się słabszy od innych graczy w lidze, a co więcej, czuję się lepszy ze względu na swoje bogate doświadczenie i liczę, że to wpłynie pozytywnie na moją grę, a w konsekwencji - na grę zespołu. Oczywiście, zdaję sobie sprawę z tego, że czas płynie nieubłaganie.

Filip Dylewicz w walce o piłkę z Craigiem Brackinsem

- Gdybym nie miał marzeń, to rzeczywiście musiałbym skończyć karierę sportowca już w tym momencie. Marzenia to cele, brak marzeń to brak celów, a bez tego nie da się uprawiać zawodowego sportu. Moim marzeniem jest obrona tytułu mistrzostwa Polski dla PGE Turowa Zgorzelec.

Ale pan już zgarnął trochę tytułów mistrzowskich w karierze...

- Ale to, co było, już nie wróci. Są na półce medale, są piękne wspomnienia. Ale liczy się to, jak dobry jesteś teraz. Dlatego chcę wygrać kolejny tytuł, nieważne, że będzie on którymś tam w mojej karierze. Na tym się bardzo mocno koncentruję.

A Euroliga?

- Nie ma co się oszukiwać rzeczywistości, a zwłaszcza tej finansowej. Na warunki krajowe wyglądamy pod tym względem bardzo przyzwoicie, ale w Europie mamy jeden z niższych budżetów i choć mówi się, że budżet nie gra, to jednak w zawodowym sporcie właśnie budżet, w dużej mierze, buduje potencjał zespołu. Samą chęcią i zaangażowaniem nie przeskoczymy tego dołku finansowego, który jest między nami, a innymi zespołami. Dlatego uważam, że dla naszej drużyny kluczem jest obrona mistrzostwa w kraju.

Wróćmy do tej motywacji, bo rozmowa poszła tylko w stronę marzeń. W jaki sposób motywuje się pan do meczów, do treningów? W lidze nie ma już zbyt wielu zawodników mniej więcej w pana wieku. Jest Przemysław Frasunkiewicz, jest jeszcze Robert Witka...

- Niewielu już nas zostało, prawda (śmiech)? No tak, ale chociażby to, że mogę jeszcze grać w zawodową koszykówkę z ludźmi, z którymi tę przygodę zaczynałem mniej więcej w tym samym czasie, sprawia, że nadal chcę to robić. A dodatkowo - cały czas mam ambicję udowodnienia sobie, że jestem lepszy od moich kolegów z drużyny. Klub sprowadził do Zgorzelca świetnego skrzydłowego, Vlada Moldoveanu. To zawodnik o naprawdę dużych umiejętnościach i potencjale i na pewno będzie dla mnie wymagającym rywalem, jeśli chodzi o podział minut. Jednocześnie jednak mam nadzieję pokazać, że jestem od niego lepszy. Taki wewnętrzny przymus, który sprawia, że dzięki rywalizacji dwóch zawodników, lepszy staje się cały zespół.