WP SportoweFakty
...więcej
  1. Start
  2. Koszykówka
  3. Charles Barkley
  4. Charles Barkley - wariat z Alabamy cz. VI

Charles Barkley - wariat z Alabamy cz. VI

Ziemowit Ochapski
Ziemowit Ochapski
  • Charles Barkley - wariat z Alabamy cz. V
Co ciekawe, Charles Barkley, Michael Jordan oraz Magic Johnson omal nie zbojkotowali ceremonii medalowej. Dresy, w których "złoci" koszykarze powinni pojawić się na dekoracji, dostarczała firma Reebok. Oni tymczasem mieli podpisane lukratywne kontrakty reklamowe z innymi producentami odzieży sportowej, więc w ich mniemaniu nieeleganckim byłoby wystąpienie w uniformie z widocznym logiem Reeboka. - Mogę założyć na siebie ten dres, a logo producenta czymś przykryć - mówił Sir Charles. - W przeciwnym wypadku wrócimy do USA o wiele szybciej, a mój medal mogą mi wysłać do Bala Cynwyd. Ostatecznie zbuntowani zawodnicy pojawili się na ceremonii z amerykańską flagą przewieszoną przez ramię, która skutecznie zakryła to co trzeba.

W 1992 roku to już nie Magic Johnson i Larry Bird przyciągali przed ekrany telewizorów najwięcej kibiców basketu. Pałeczkę przejął od nich rzucający obrońca Chciago Bulls - Michael Jordan, który do igrzysk w Barcelonie zdołał sięgnąć po dwa tytuły mistrzowskie. NBA to wyjątkowo hierarchiczna liga, lecz Barkley nie czuł wobec "Jego Powietrzności" kompleksu niższości. Przyjaźń koszykarzy w czasie olimpijskich zmagań wyraźnie rozkwitła, a panowie wprost uwielbiali docinać sobie na każdym kroku. - On jest cholernie czarny, a dodatkowo nie należy do najprzystojniejszych facetów na świecie - szydził z Jordana Sir Charles. - Dlaczego wszystkie kobiety uważają inaczej? Cóż, gdyby Michael Jordan był cholernym hydraulikiem, to żadna laska nie chciałaby się umówić z nim na randkę. Ale każdy koleś, który ma na koncie 500 milionów dolarów, wygląda na przystojniaka.

W Phoenix urodzony w Leeds zawodnik mógł liczyć na o wiele więcej niż w Filadelfii. Przeprowadzka na Zachód miała mu umożliwić walkę o upragnione mistrzostwo, a w osiągnięciu celu pomóc mu mieli m. in. Dan Majerle, Kevin Johnson, Richard Dumas, Cedric Ceballos, Tom Chambers oraz Danny Ainge. Barkley już na pierwszej konferencji prasowej w barwach Słońc ostrzegł wszystkich, że należy do bardzo charakternych graczy. - Nie uważam, że zawodowi sportowcy powinni być wzorami do naśladowania - mówił. - To rola rodziców. Teraz nie jest tak jak było, kiedy ja dorastałem. Wówczas mama i babcia wszystko mi tłumaczyły, a jeśli coś mi się nie podobało, to powtarzały: "nie pozwól wywalić się za drzwi". Rodzice powinni mieć większą kontrolę nad życiem swoich dzieci.

Charles szybko zadomowił się w Arizonie. Podobało mu się tam absolutnie wszystko oprócz... zwyczajów panujących na drogach. - Powtarzam: lewy pas jest dla miłośników szybkiej jazdy, a nie dla ludzi jeżdżących z dozwoloną prędkością. To nie przeszkodziło jednak Barkleyowi w zanotowaniu genialnej kampanii 1992/93, podczas której poprowadził w regular season swój team do bilansu 62-20 - najlepszego w Konferencji Zachodniej oraz całej NBA. Podopieczny Paula Westphala notował średnio 25,6 punktu, 12,2 zbiórki, 5,1 asysty oraz 1,6 przechwytu. Aż dwadzieścia pięć razy zdobywał 30 i więcej punktów, a na tablicach dwucyfrową zdobyczą mógł się pochwalić ponad pięćdziesięciokrotnie. Za swoje osiągnięcia po raz siódmy z rzędu wystąpił w Meczu Gwiazd, a dodatkowo znalazł się w pierwszej piątce NBA oraz otrzymał statuetkę MVP sezonu zasadniczego, czyli najważniejsze wyróżnienie indywidualne w zawodowej koszykówce. W lutym obchodził trzydzieste urodziny, a potem stwierdził, że jeśli Słońca wywalczą trofeum im. Larry'ego O'Briena, to może w zasadzie zakończyć karierę. - Dream Team, najlepszy bilans w sezonie zasadniczym, nagroda MVP - wyliczał. - Jeśli szczęście nam dopisze i wygramy mistrzostwo, nie będę miał przed sobą już żadnych celów. Przez Barkleya wyraźnie przemawiała euforia, a o wiele bardziej trzeźwe spojrzenie na sprawę miał Jerry Colangelo - prezydent Słońc: - Osobiście wierzę w to, że Charles będzie grał w koszykówkę jeszcze przez trzy lub cztery lata. Decyzja należy do niego, ale w tej chwili jest jednym z najlepszych zawodników w lidze i jeszcze przez trzy-cztery lata może być w ścisłym topie.

Phoenix Suns w zmaganiach 1992/93 dotarli aż do wielkiego finału, w którym zmierzyli się z Chicago Bulls, w barwach których prym wiedli Michael Jordan i Scottie Pippen, żądni wywalczenia trzeciego tytułu mistrzowskiego z rzędu. Zanim jednak Słońca spotkały się z Bykami, musiały przebyć naprawdę ciężką drogę, pokonując w play-off's 3-2 Los Angeles Lakers, 4-2 San Antonio Spurs oraz 4-3 Seattle SuperSonics. Przeciwko Ponaddźwiękowcom Sir Charles prezentował się niczym nadczłowiek. Mecz numer pięć kończył z dorobkiem 43 "oczek", 15 zbiórek i 10 asyst, natomiast w ostatnim spotkaniu serii rzucił 44 punkty i zebrał z tablic aż 24 piłki, w tym 10 w ataku.
fot. Steve Lipofsky - Basketballphoto.com fot. Steve Lipofsky - Basketballphoto.com
Starcia z Jeziorowcami, Ostrogami i Ponaddźwiękowcami wykończyły podopiecznych Paula Westphala, a team z "Wietrznego Miasta" pokonywał swoich rywali dość swobodnie, wobec czego MJ i spółka przed potyczkami decydującymi o tytule wyglądali znacznie świeżej. Po dwóch meczach w Arizonie i jednym w Illinois stan rywalizacji brzmiał 3-2 dla ekipy prowadzonej przez Phila Jacksona. Kolejne spotkanie odbyło się 20 czerwca w Phoenix i jeśli Suns marzyli o przedłużeniu swoich marzeń o mistrzostwie, musieli zwyciężyć. Na 3,9 sekundy przed końcową syreną wszystko układało się po myśli Słońc. Wtedy jednak za 3 punkty trafił John Paxson i Bulls objęli prowadzenie 99:98. Po chwili Horace Grant zablokował próbę ostatniej szansy wykonywaną przez Kevina Johnsona i trzeci tytuł mistrzowski z rzędu trafił w ręce Jordana i spółki. Sir Chares przez całe finały spisywał się naprawdę dobrze. Zdobywał średnio 27,3 punktu, dodając do tego 13 zbiórek i 5,5 asysty. Był liderem z prawdziwego zdarzenia, ale i tak został przyćmiony przez MJ'a, którego 41 "oczek", 8,5 na tablicy oraz 8,5 kluczowego podania robiło na obserwatorach zdecydowanie większe wrażenie. - W trakcie tamtego sezonu myślałem, że będziemy w stanie pokonać Jordana i jego Byki - wspomina Barkley. - Wiele trudności sprawiło nam jednak dotarcie do finału. Byliśmy numerem jeden, ale przegraliśmy dwa pierwsze mecze z Lakers we własnej hali. Potem na wyjeździe odrobiliśmy straty i przed swoją publicznością wygraliśmy po dogrywce spotkanie decydujące o awansie. W następnej serii zmierzyliśmy się z San Antonio i wyeliminowaliśmy ich po moim celnym rzucie równo z syreną kończącą mecz numer sześć. W finale konferencji przeciwko Seattle prowadziliśmy już 3-2, po czym oni nieźle skopali nam tyłki. Pamiętam, że jak siedzieliśmy później w samolocie, to wszyscy byli nieźle przestraszeni. Ludzie mogą mówić co chcą, ale pięciomeczowa seria w pierwszej rundzie play-off's i siedmiomeczowa z SuperSonics okazały się decydujące. To było coś, co powodowało, że człowiek nie jadł i nie pił.

Koniec części szóstej. Kolejna już w najbliższy piątek.

Specjalne podziękowania dla Steve'a Lipofsky'ego, oficjalnego fotografa Boston Celtics w latach 1981-2003 oraz twórcy serwisu Basketballphoto.com, za udostępnienie zdjęć wykorzystanych w artykule.

Bibliografia: Sports Illustrated, Philadelphia Daily News, The Philadelphia Inquirer, Charles Barkley - I May Be Wrong but I Doubt It, basketball-reference.com, nba.com, azcentral.com, yardbarker.com.

Poprzednie części:
Charles Barkley - wariat z Alabamy cz. I
Charles Barkley - wariat z Alabamy cz. II
Charles Barkley - wariat z Alabamy cz. III
Charles Barkley - wariat z Alabamy cz. IV
Charles Barkley - wariat z Alabamy cz. V

Jesteśmy na Facebooku. Dołącz do nas!

Polub Koszykówkę na Facebooku
Skomentuj 10
Zgłoś błąd
inf. własna
Polecane
Komentarze (10)
 do serwisu aby dodać komentarz.
  • Bubas Zgłoś komentarz
    Pamiętam jak po słynnym rzucie Paxsona poszliśmy całą ekipą prosto sprzed telewizora pograć nad ranem w basket na świeżym powietrzu. To było coś!
    0 Odpowiedz
    Pokaż odpowiedzi
    • ___15___ Zgłoś komentarz
      halo halo!! a gdzie kolega co tydzień temu zjarał cały piec chleba?! leje z tego jak tylko sobie przypomnę :-)))
      0 Odpowiedz
      Pokaż odpowiedzi
      • ___15___ Zgłoś komentarz
        jak zwykle wielkie dzięki za lekturę. ja ze swoimi typami i antytypami nie będę się powtarzał :-) czytając każdy odcinek odmładzam się na moment o te dwadzieścia parę lat i to mi
        Czytaj całość
        się podoba heh czasy przejścia czesia do suns i finałów 1993 to dla mnie piękne dni. wkraczałem w pełnoletność i poznałem pewną kobietę,obecnie żonę... ech łezka się kręci. no i brzuch miałem płaski kuźwa :-) pamiętam jak nie dowierzałem po dwóch pierwszych meczach z lakers w pierwszej rundzie.pamiętam też ich bilans z sezonu regularnego: 0-5 dla lakers.mega szczęśliwy piąty,decydujący mecz i rzut majerlego na dogrywkę.ależ oni mieli fuksa.po takim sezonie mogli spaść z mega wysokiego konia.potem spurs i w miarę gładko.no i maraton z sonics.5 i 7 mecz barkleya to jazda na maxa.majerle też się dołożył w którymś z tych meczy i pobił jakiś rekord trójek.na deser finały z bulls i jeden z lepszych meczy ever,game 3 i 3 dogrywki.zasypiałem,łeb mi leciał,kumpel spał od połowy meczu,a ja rano miałem jakieś zaliczenie końcowe z czegoś tam.miałem się uczyć oczywiście... taaaaaa (zaliczyłem) jeszcze dream team.pedziliśmy (maluchem) we czwórkę z kumplami znad morza żeby tylko zdążyć na finał. pocieszaliśmy się po porażce kopaczy 2-3 z espanią. ech się działo, człowiek nie miał głowy zaprzątniętej prawdziwym zasranym życiem... no dobra,kończę swoje wspominki... ale to przez ziemo i jego artykuł :-) pozdrowiska
        0 Odpowiedz
        Pokaż odpowiedzi
        • P_K Zgłoś komentarz
          Dziekuję za świetną serię artykułów o Barkley'u! Prośba o maleńki retusz: w opisie zmagań finałowych 1992/1993 trzeba zmienić "rządny" na "żądny". Pozdrawiam
          0 Odpowiedz
          Pokaż odpowiedzi
          • kibic Unii T Zgłoś komentarz
            To był chyba jeden z nielicznych sezonów kiedy Chicago mogło naprawdę stracić tytuł, no ale cóż wiadomo nie od dziś że konferencja zachodnia jest dużo cięższa niż wschodnia. No i
            Czytaj całość
            niestety ciężkie mecze wymęczyły wyrównany skład Phoenix Suns, a szkoda bo gdyby Charles zdobył wtedy swój upragniony tytuł to pewnie MJ też pałał rządzą rewanżu i nie przerwał by kariery.
            0 Odpowiedz
            Pokaż odpowiedzi
            • ziemo86 Zgłoś komentarz
              Tak na marginesie dziękuję za wszystkie dotychczasowe opinie i informuję, że to ostatni tydzień na zgłaszanie propozycji bohatera kolejnego cyklu ;)
              0 Odpowiedz
              Pokaż odpowiedzi
              • łakatanka Zgłoś komentarz
                Odpuściłem sobie trochę buszowanie po necie po narodzinach córki , ale zmusiłeś mnie żebym zajrzał tu i czytał ten artykuł HaHAH Czekam na więcej , no i na "Madżika"
                0 Odpowiedz
                Pokaż odpowiedzi
                NBA Historia NBA Koszykówka Charles Barkley
                Chcesz poczytać więcej o sporcie i nie tylko? Przejdź na WP.pl
                ×
                Już uciekasz? Sprawdź jeszcze to:
                ×
                Sport na ×
                Są rozstrzygnięcia, wszystko wiemy!