Żużel. Lwim pazurem: Cios w Włókniarza. Ta decyzja rozbiła zespół [FELIETON]

Marian Maślanka 05 Lutego 2022, 18:51

WP SportoweFakty / Michał Chęć / Na zdjęciu: Bartosz Smektała (kask biały) i Leon Madsen (kask żółty)

• Żużel. Bez optymizmu w Grudziądzu. "Od iks czasów są w dole" [WYWIAD]

***

Co roku dużo dyskutujemy o zmianach w regulaminie. Generalnie, są one dobre wtedy, gdy kierują się potrzebą i dobrem całej dyscypliny, a nie poszczególnych klubów. Wówczas przybiera to niesprawiedliwe kształty.

Nam we Włókniarzu Częstochowa się to zdarzyło, gdy w 2003 roku zdobyliśmy tytuł mistrza Polski. Zrobiliśmy to dość niespodziewanie, bo faworytem była drużyna Apatora Adriany Toruń. Mieli nieprawdopodobny dream team z Tonym Rickardssonem i Jasonem Crumpem na czele, ale tytułu nie zdobyli.

My natomiast mieliśmy bardzo dobrą, wzajemnie uzupełniającą się drużynę, w której liderami byli Ryan Sullivan i Rune Holta, a do tej roli aspirowali Andreas Jonsson i Sebastian Ułamek. Zresztą Jonsson bardzo ładnie się rozwinął, bo w pierwszym roku, gdy do nas przyszedł, nie szło mu. Pracował jednak nad sobą i kolejny sezon miał już dużo lepszy.

Wszystko mieliśmy fajnie poukładane, ale nagle, decyzją Głównej Komisji Sportu Żużlowego, nastąpiły zmiany regulaminowe. Dotyczyły one ograniczenia liczby zawodników zagranicznych w składzie meczowym do tylko jednego. To było dla nas zupełnie niespodziewane i oznaczało, że musieliśmy dokonać wyboru, kto z naszej ambitnej i poukładanej drużyny musi odejść. To była jedna z najtrudniejszych decyzji, jaką musiałem podjąć w życiu.

Razem z całym zarządem mieliśmy potężny problem i długo się z tym nie godziliśmy. Trudno było nam zaakceptować, że przez zmiany regulaminowe niweluje się dorobek klubu. Przecież my tamtej mistrzowskiej drużyny nie zbudowaliśmy od razu. To trwało przez lata. Zaczęliśmy w roku 2000 i powoli, sukcesywnie tworzyliśmy ten team. Tymczasem taki dorobek przyszło nam rozbić. To były naprawdę bardzo trudne chwile.

Tym niemniej musieliśmy wybrać pomiędzy Sullivanem a Jonssonem. Ryan był opoką klubu i to przede wszystkim dzięki niemu zdobyliśmy tytuł. On prowadził tamtą drużynę. Z drugiej strony widać było wyraźnie, że Andreas rozwija się niesamowicie. Już wtedy wiedzieliśmy, że w przyszłości to będzie wspaniały zawodnik. My z nim w składzie na pewno bylibyśmy wyżej w rozgrywkach ligowych w kolejnych latach.

Andreas Jonsson po 2003 roku musiał pożegnać się z Włókniarzem i przeszedł do Polonii Bydgoszcz

Tymczasem sądzę, że byliśmy już tak dobrzy, że w tamtym składzie pociągnęlibyśmy jeszcze parę ładnych lat w górnej części tabeli. Co prawda sięgnęliśmy później po dwa brązowe medale i wicemistrzostwo kraju, ale do złota już nigdy nie doszliśmy. Uważam natomiast, że ta drużyna bez zmian kadrowych była skłonna pokusić się o kolejne mistrzowskie tytuły.

Ta historia niech będzie lekcją, że zmiany regulaminowe i wszelkie różne rozwiązania można wprowadzać, ale jeżeli będą korzystne dla całej ligi czy sportu. Niech to będą projekty przyszłościowe i rozwojowe, a nie doraźne. Tych było niestety zdecydowanie więcej. Pamiętam jak wprowadzono przepis o zagranicznym juniorze. Wystarczyło, że jakiś klub miał na oku mocnego młodzieżowca z innego kraju, by forsować ten pomysł. Teraz znowu pojawiają się takie naciski.

To jednak nie tak ma być. Róbmy coś, co daje perspektywę dla całego sportu żużlowego, a nie w interesie jednego czy drugiego klubu.

Marian Maślanka

Czytaj również:
Kto po Bajerskim? Były prezes mówi o błędzie, którego nie może popełnić Apator
Piotr Baron: Jedenaście lat z rzędu miałem kontuzje. Złamane udo zupełnie mnie zatrzymało [WYWIAD]

KUP BILET NA 2024 ORLEN FIM Speedway Grand Prix of Poland - Warsaw -->>