Kalendarz Grand Prix nie zaskoczył. Vojens powraca do cyklu po raz kolejny

Tomasz Janiszewski 27 Października 2018, 21:15

WP SportoweFakty / Jarosław Pabijan / Maciej Janowski za plecami Grega Hancocka i Craiga Cooka

• Tomasz Bajerski o odejściu Duńczyków z Wybrzeża: Trudno im się dziwić. Każdy ma ambicje

Z tego powodu światowe władze miały tylko pogrozić BSI palcem, a brytyjscy promotorzy zrobić wszystko, by australijska runda odbyła się w 2019 roku. Być może na Antypodach kibic faktycznie dostanie produkt, który będzie jedyną nowością w przyszłorocznych zmaganiach (mówi się o Adelajdzie). Ktoś powie, że mamy przecież Wrocław i wyremontowany Stadion Olimpijski, ale akurat stolica Dolnego Śląska zdążyła już wpisać się w karty historii wyjątkowymi zgłoskami. W latach 1995-2007 odbyło się tam w sumie dziewięć imprez GP, w tym pierwsza w dziewiczej edycji.

O ile o powrocie Wrocławia mówiło się od pewnego czasu, o tyle dla wielu zaskoczeniem może być umieszczenie w harmonogramie Vojens. Z GP Danii pojawił się problem, bo skończyła się umowa z Horsens, gdzie wydaje się, że zawody z roku na rok porywały kibiców coraz mniej. BSI nie miało wielkiego wyboru i postawiło na sprawdzoną lokalizację, która trochę z "braku laku" wracała do cyklu już w latach 2009 (do 2012 jako GP Nordyckie) i jednorazowo w 2014.

Dla wielu Vojens to wyjątkowe miejsce. W swojej historii miejscowość z gminy Haderslev gościła największe imprezy i największe sławy żużla. Odbywały się tam jednodniowe finały IMŚ, turnieje GP, zmagania finałowe w drużynie i parach. Zwykle zjeżdżały tam prawdziwe tłumy. Bywało, że na żużel na Speedway Center przybywało około lub nawet ponad 20 tysięcy fanów. 300-metrowy tor jest stworzony do ścigania na całej jego długości i szerokości.

Cykl do "duńskiej mekki" wróci po pięciu latach 7 września. Gdy ścigano się tam po raz ostatni, swój ostatni turniej w karierze wygrał Andreas Jonsson. Wcześniej Vojens potrafiło być zwycięskie dla Tomasza Golloba (triumf z kompletem w 2010), czy Michaela Jepsena Jensena, który zaskoczył w roku 2012. W finale na ostatnim okrążeniu sprytnym atakiem przy krawężniku wyprzedził walczącego o tytuł Nickiego Pedersena. Na terenie Ole Olsena (nie zapominajmy, że to główny pomysłodawca i instruktor budowy całego obiektu) najwięcej razy najlepszy okazywał się Tony Rickardsson - Szwed wygrał trzykrotnie.