Trzech liderów to za mało. Zdunek Wybrzeże Gdańsk zapłaciło za niepewną drugą linię (noty)

Michał Gałęzewski 13 Października 2018, 13:45

WP SportoweFakty / Romuald Rubenis / Narada w Wybrzeżu. Mirosław Berliński z lewej. Anders Thomsen analizuje program.

• Orzeł Łódź był dziurawy jak ser szwajcarski. Jeden mocny punkt to za mało żeby awansować (noty)

Mikkel Michelsen. Do Zdunek Wybrzeża przyszedł z łatką zawodnika konfliktowego. W Gdańsku jednak pokazał się z jak najlepszej strony. Był przykładem profesjonalizmu i chociaż nie szalał w parku maszyn jak jego dwaj rodacy, bardzo szybko rozkochał w sobie kibiców. Do tego w lidze praktycznie wcale nie zawodził.

Mikkel Bech. Nie był tak skuteczny jak jego dwaj rodacy, nie miał wielu wybitnych spotkań, jednak jest przedstawicielem wygasającego gatunku żużlowców. W parku maszyn był wszędzie, pomagał kolegom i jako kapitan zespołu sprawdził się w stu procentach. Wiele razy wynik drużyny był dla niego ważniejszy niż indywidualne zdobycze. Przed nim kolejny ważny sezon, w którym będzie mógł udowodnić swoją jakość również na torze.

Oskar Fajfer. Zaczynał sezon jako kapitan, był krajowym liderem, jednak w kiku spotkaniach mocno brakowało jego punktów. Zawiódł szczególnie w Gnieźnie, na swoim macierzystym torze, gdzie Zdunek Wybrzeże Gdańsk przegrało 44:46. Miał do Nice 1.LŻ wrócić na chwilę, a kolejny raz nie prezentował regularnej wysokiej formy, odpowiadającej jego ambicji.

Michał Szczepaniak. Na trybunach Stadionu im. Zbigniewa Podleckiego bardzo często można było zobaczyć Jakuba Wawrzyniaka, byłego reprezentanta Polski, grającego wówczas w Lechii Gdańsk. Bardzo często powtarzał on, że na lewej obronie w kadrze Polski zastępuje piłkarza, którego nie ma. Podobnie było w Gdańsku z Michałem Szczepaniakiem. Zastępował żużlowca, którego gdańszczanom nie udało się zakontraktować. Nie potrafił jednak dać drużynie tego, czego wymagała od niego sytuacja. Po roku żegna się z Gdańskiem i raczej niewiele osób będzie za nim tęsknić.

Karol Żupiński. Na jego szesnaste urodziny czekał cały żużlowy Gdańsk. Już w ligowym debiucie potrafił wygrać bieg, pokonując na trasie seniorów. Na solidne punktowanie w lidze, w jego przypadku było jeszcze trochę za szybko. jak jednak będzie się dalej rozwijał, kolejne lata mogą być jego.

Dominik Kossakowski. Największe rozczarowanie w gdańskiej drużynie. Od kilku sezonów były oczekiwania, by Kossakowski stał się najlepszym juniorem ligi. Miał ku temu wszelkie papiery, a rozmienił je na drobne. O ile na początku sezonu wyglądało to jeszcze nieźle, z biegiem czasu coraz mniej zaczynał pomagać drużynie. W końcówce sezonu nie był już wsparciem dla zespołu i aby kontynuować karierę jako senior, będzie musiał zejść do najniższej klasy rozgrywkowej.

Marcin Turowski. Na początku sezonu był jednym z dwóch juniorów Zdunek Wybrzeża uprawnionych do jazdy w lidze. Wówczas jeździł przeciętnie zarówno w Nice 1.LŻ, jak i w imprezach młodzieżowych. Po szesnastych urodzinach Karola Żupińskiego zaczął w turniejach dla juniorów zdobywać więcej punktów, w pewnym momencie był nawet liderem tej formacji, w lidze jednak szans nie dostawał. Gdańszczanie jednak w niego sporo zainwestowali i kolejnym sezonie może to oddać.

Niesklasyfikowani: Patrick Hougaard i Patryk Beśko. Transfer Hougaarda do Wybrzeża miał bardzo optymistyczne przesłanki. Duńczyk w krakowskich barwach notował doskonałe występy na gdańskim torze, jednak tym razem nie pokazał się z dobrej strony. Wyraźnie ustępował pozostałej trójce rodaków, dodatkowo odmawiając wyjazdu do Daugavpils tłumacząc się kontuzją (kilka dni później pojechał w lidze duńskiej) pokazał, że nie zamierza umierać za Gdańsk. W samej końcówce sezonu szansę na występ otrzymał Patryk Beśko. Wychowanek Wybrzeża wracający po kontuzji wyjechał na łódzki tor raz i zajął czwarte miejsce.

Trenerzy: Lech Kędziora i Mirosław Berliński. Przed sezonem do Gdańska wrócił mieszkający w pobliskim Straszynie Lech Kędziora. To pod jego wodzą Wybrzeże w 2000 roku zdobyło swój ostatni jak dotąd medal drużynowy w najwyższej klasie rozgrywkowej. Był bardzo chętny do pracy i na stadionie przebywał od rana do nocy. Nie było jednak chemii pomiędzy nim, a zawodnikami. Po nim drużynę przejął Mirosław Berliński, człowiek-instytucja w Wybrzeżu. Legenda gdańskiego klubu sprawdziła się w roli trenera i w kolejnym sezonie zostanie na tym stanowisku.

ZOBACZ WIDEO Imponujące statystyki PGE Ekstraligi