Trenerzy: Oni są jeszcze do wzięcia

z oczekiwaniami została Unia Leszno - fenomen krajowego żużla i jednocześnie najbardziej zasłużony polski klub. Finałowy mecz play-off z zielonogórskim Falubazem oglądało w Lesznie 23 tys. widzów i to w trakcie deszczu, a pamiętać należy, że na stadionie Unii nie ma dachu. W Lesznie mieszka niewiele ponad 60 tys. ludzi. Żaden polski klub, i to niezależnie od dyscypliny sportu, nie ma takiej proporcji, aby jedna trzecia mieszkańców zasiadała na stadionie. Można oczywiście twierdzić, że do Leszna przyjeżdża też okolica i to jest prawda, ale tak jest wszędzie. Zresztą i ten argument przemawia na korzyść Leszna, bo w jego okolicy nie ma innych, znaczących ośrodków miejskich. Taka ilość widzów na trybunach może się tylko przyśnić wszystkim kibicom w Polsce, poza oczywiście fanami poznańskiego "Kolejorza". To 13. tytuł dla Leszna, a właściwie 14., bo raz Unia wygrała ligę, ale straciła tytuł za kombinacje w Rzeszowie, gdzie w 1984 r. zawodnicy pozwolili przeciwnikom wygrać cztery ostatnie wyścigi po 5:1, hamując nawet nogami i czekając na tych rzeszowian, którzy się przewrócili. Klub powstał jeszcze przed wojną, bo w 1938 r. Nic więc dziwnego, że kiedy po wojnie zorganizowano rozgrywki ligowe, to Leszno seryjnie zdobywało tytuły. Wtedy też legendą klubu został Alfred Smoczyk, który startował bardzo krótko, młodo zginął poza torem, ale dla mieszkańców miasta jest taką samą postacią, jak dla gorzowian Edward Jancarz, niczego oczywiście nie ujmując Tomaszowi Gollobowi. Ma swój stadion zwany "Smokiem" i swój pomnik obok stadionu (drugi na świecie po naszym Jancarzu). Leszno zawsze bazowało na swoich wychowankach i nawet zdarzało się, że jako jedyny polski klub nie korzystało z pomocy zawodników zagranicznych (1991 r.). Jak już korzystało, to na zasadzie dożywotniego przywiązania (vide Leigh Adams). Do tej pory w Lesznie startują przede wszystkim miejscowe chłopaki i moim zdaniem jest to jeden z fundamentów sukcesu. Mało kto wie, że nawet Jarosław Hampel wychował się w Lesznie i swoje umiejętności szkolił na słynnym minitorze w Pawłowicach, kilka kilometrów od stadionu Unii. Dopiero tuż przed licencją pofrunął do Piły, pod opiekuńcze skrzydła ówczesnego trenera tego klubu Stanisława Chomskiego - byłem osobiście na meczu ligowym, przed którym pasowano Hampela na zawodnika, przy użyciu stosownego miecza. Wrócił więc do siebie i tyle. Bardzo też możliwe, że kiedy do Leszna wrócą, po zakończonym właśnie sezonie, Krzysztof Kasprzak i Przemysław Pawlicki, to Unia może się obejść nawet bez zagranicznego wsparcia, a i tak powtórzy sukces z tego roku. To z Leszna pochodzą: Józef Olejniczak, Kazimierz Bendke, Henryk Żyto (ojciec pana Piotra z Falubazu), Andrzej Krzesiński, Zdzisław Dobrucki (ojciec Rafała), bracia Jąderowie, Adam Łabędzki, Roman Jankowski, Mariusz Okoniewski (ojciec Rafała), Piotr Pawlicki (ojciec Przemysława i Piotra juniora), Zenon Kasprzak (ojciec Krzysztofa), Damian Baliński, Adam Skórnicki. Warto też wspomnieć, że i dawniej, i dzisiaj wychowankowie Unii stanowią o sile również innych klubów: Dobrucki - Falubazu, Pawlicki - Stali Gorzów, Okoniewski - Marmy Rzeszów, Skórnicki - PSŻ Poznań, a w drugiej lidze bywało, że pół składów połowy zespołów stanowili wychowankowie z Leszna. Dzisiaj Unią kieruje charyzmatyczny prezes Józef Dworakowski, ale ja osobiście najmilej wspominam nie mniej charyzmatycznego Rufina Sokołowskiego, dla którego klub był ważniejszy niż rodzina i własna firma, którego pomysły - wówczas nieco zbyt śmiałe - teraz są wprowadzane w życie. W Lesznie żużel był i jest religią. Ale tam liczy się sukces klubu, zaś promocja jego szefów jest na trzecim planie. Jerzy Synowiec - znany gorzowski adwokat, niegdyś prezes Stali [i]Zdaje się ,że jest w artykule bład , bo jesli się nie mylę, to Kazimierz Bentke (przez jakiś czas niemal mój sąsiad) zaczynał w Ostrowie[/i]