Robert Dados na świat przyszedł 15 lutego 1977 roku. Już od najmłodszych lat ciągnęło go do motocykli. W wieku 15 lat trafił do szkółki żużlowej Motoru Lublin. Tak jak w wielu przypadkach, Dados miłość do czarnego sportu zawdzięczać może swojemu ojcu, który był wiernym kibicem lubelskich Koziołków. "DaDi" wykazywał się smykałką do uprawiania żużla i szybko robił postępy. Już po roku treningów zdał egzamin na licencję "Ż", a w swoich debiutanckich zawodach zdobył 6 punktów i potwierdził, że drzemie w nim duży potencjał.
Dados od najmłodszych lat chciał być wielkim sportowcem i nie zamierzał zadowalać się przeciętnymi wynikami. Tak jak wielu początkujących żużlowców "DaDi" chciał zostać mistrzem świata. Był on jednym z niewielu szczęśliwców, którzy to marzenie zrealizowali. W 1998 roku w Pile Dados zdobył złoty medal Indywidualnych Mistrzostw Świata Juniorów. Wychowanek lubelskiego klubu upragniony tytuł zapewnił sobie dzięki zwycięstwu w biegu dodatkowym, w którym pokonał Krzysztofa Jabłońskiego. Drzwi do wielkiej kariery stały otworem przed startującym w charakterystycznym białym kombinezonie żużlowcem.
Zgodnie z obowiązującym wówczas regulaminem najlepszy junior świata w kolejnym sezonie był stałym uczestnikiem cyklu Grand Prix. W 1999 roku "DaDi" elity nie zawojował, lecz po nieudanym debiucie w zmaganiach o medale Indywidualnych Mistrzostw Świata zawsze powtarzał, że chce wrócić do cyklu. W swoim jedynym pełnym sezonie w elicie "Dadi" zajął 21. miejsce.
Dados był już wówczas zawodnikiem GKM-u Grudziądz. W zachowaniu młodego chłopaka było coraz więcej nonszalancji i nieodpowiedzialności. 2 maja 2000 roku to data, która była przełomowym momentem w karierze "DaDiego". Na ulicy Hallera w Grudziądzu, nieopodal stadionu żużlowego, miał on groźny wypadek. Kiedy jechał swoim ścigaczem wjechał w Poloneza, który wymusił pierwszeństwo. W wyniku wypadku odniósł on wiele obrażeń: uszkodzenie głowy, obrażenia wewnętrzne, złamany nadgarstek, żebra i obojczyk.
"Dadi" po raz pierwszy walczył o życie w szpitalu i tę walkę wygrał. Urazy, jakich nabawił się podczas wypadku wykluczyły go ze startów na wiele tygodni, a lekarze nie dawali mu nawet najmniejszych szans na to, że jeszcze kiedykolwiek będzie rywalizował na żużlowym torze. Były mistrz świata był jednak upartym człowiekiem, który zawsze realizował swoje cele. Na tor Dados powrócił już po 66 dniach od koszmarnego wypadku. Był wtedy już całkiem innym człowiekiem...
Tablica upamiętniająca Roberta Dadosa
W 2001 roku Dados przeniósł się do Wrocławia. Tam miał odbudować swoją formę i wrócić do czołówki. Włodarze ówczesnego Atlasa Wrocław stworzyli mu idealne warunki do tego, a Andrzej Rusko traktował go niczym syna. - To taki nieoszlifowany brylant. Z dużymi możliwościami, ale bardzo trudny do prowadzenia. Indywidualista lubiący chodzić własnymi drogami. Na torze twardy, ambitny, nieustępliwy, gotowy na wszystko byle osiągnąć sukces. Jako człowiek był pogodny, wesoły i koleżeński. Otwarty na otoczenie i świat. Z drugiej strony trochę roztrzepany, na luzie podchodzący do wielu spraw, lekkoduch, któremu nie zaszkodzi delikatny nadzór. Tak jak ze wszystkimi swoimi zawodnikami, z Robertem również bardzo się zżyłem. To był w gruncie rzeczy dobry chłopak, tylko że w którymś momencie życia się pogubił. I zapłacił za to najwyższą cenę... - wspominał były prezes wrocławskiego klubu na łamach książki Macieja Maja.
Psychika miała duży wpływ na zachowanie żużlowca. Depresja w jaką popadł nie pozwalała w pełni skupić się na uprawianiu czarnego sportu. "Dadi" balansował na granicy życia i śmierci. Dwukrotnie próbował popełnić samobójstwo, ale na czas przybyli mechanik i żona. W 2003 roku Dados po raz kolejny w karierze wystartował w cyklu Grand Prix Danii. Nie ukrywał radości ze startu w Kopenhadze, a obserwatorzy zawodów zwrócili uwagę na jego dziwne zachowanie. Dados miał coraz większe problemy osobiste, które były coraz bardziej widoczne, a sam żużlowiec zupełnie sobie z nimi nie radził.
W 2004 roku Dados miał ścigać się w barwach klubu z Lublina. Brał udział w przedsezonowym zgrupowaniu w Lonigo. Wówczas jeszcze bardziej widać było, że zmaga się z problemami. Kiedy wydawało się, że wszystko wraca do normy, "DaDi" zaskoczył wszystkich. 23 marca po raz trzeci targnął się na swoje życie. Tym razem nie zdołał oszukać śmierci. 7 dni później Dados zmarł, a środowisko żużlowe pogrążyło się w żałobie.
Tablica upamiętniająca Roberta Dadosa
-
![]()
19GKM79
Zgłoś komentarz
Taka mała uwaga do autora tekstu, zeby zastanowił się co pisze. Zwrotnym punktem w zyciu Roberta byl wypadek. Ale to nie Robrt go spowodowal, tylko kierowca poloneza. Jak mozna pisac, ze Czytaj całość
nieodpowiedzialnosc i nonszalancja doprowadzily do wypadku? Robert nie mial wtedy scigacza, tylko choppera kawasaki, wiec robienie z normalnego chlopaka swira na scigaczu jest nie na miejscu. Dopiero po tym wypadku z Robertem zaczelo sie zle dziac. DADI bedziemy pamietac!
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
Amelia Mroczka
Zgłoś komentarz
[*] zawsze jak jechał to cały GKM wstawał z miejsc teraz tylko jest pamiątkowy bieg memoriałowy. [*]
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
ORIGINAL FAKE
Zgłoś komentarz
Moim zdaniem słowo klucz w tej smutnej historii to Sierakowski ...
1
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
jeremi
Zgłoś komentarz
Rusko w tej książce kłamie. Nacisk i presja we Wrocławiu była niesamowita. Robert potrzebował wtedy wsparcia psychicznego, którego nie uświadczył...
2
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
półkownik
Zgłoś komentarz
to był gość z charyzmą i przede wszystkim wielką odwagą .
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
grudziądzanin z Londynu
Zgłoś komentarz
Przełomem w jego życiu było odejście do Wrocławia. W Grudziądzu miał Marcinkiewiczów którzy traktowali go jak rodzinę i miał duże wsparcie ich. Odchodząc do Wrocławia stracił to. Czytaj całość
Presja na wynik we Wrocławiu,wydaje się, być początkiem jego problemów osobistych. W Grudziądzu było widać cele do kórych chciał dojść. We Wrocławiu tego już nie było widać
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
Brudne Ręce
Zgłoś komentarz
Rok 1998. Musimy wygrać aby mieć realne szansę na utrzymanie. Przyjeżdża GKM... Załatwiają nas w dwójkę Hamill i Dados. Ze łzami w oczach biłem brawo Dadosowi. Gość miał papiery na Czytaj całość
wielkiego grojka.
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
RECON_1
Zgłoś komentarz
Szkoda ze tak potoczyly sie losy tego chlopaka...moze teraz mielibysmy w kraju kolejnego czempiona w kategorii seniorskiej...
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
ZKS STAL RZESZOW
Zgłoś komentarz
Do dzis nei moge tego zrozumiec. Robert dlaczego???? Chyle czola przed wielkim wojownikiem
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
sympatyk żu-żla
Zgłoś komentarz
Przykra sprawa że tak Robert skończył życie było przed nim. został po nim smutek i pamięć .
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
dexter
Zgłoś komentarz
Dadi to był gość.A jadąc w parze z Hamilem zawsze 5-1.Chociaż plastron mi został po Dadim z turnieju i wspomienia.Trzymaj się Robert!
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
21 GUNS
Zgłoś komentarz
Oj DADI...Trzym się tam...
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
-
![]()
Pablo_666
Zgłoś komentarz
Rok [b]1995[/b], mecz [b]Stal Gorzów - Motor Lublin[/b]. To był lipiec i straszny upał. Stalowcy rozgromili wówczas okupujących ostatnie miejsce w tabeli 'koziłków' [b]66:24[/b]. Jedynym Czytaj całość
zawodnikiem Motoru, który się postawił był właśnie [b]Robert Dados[/b]. Wtedy ten osiemnastolatek zdobył [b]10[/b] punktów, wygrał dwa wyścigi - młodzieżowy (wtedy to był 7 bieg dnia), a w innym zostawił w polu kapitana gorzowian [b]Piotra Śwista[/b]. W tamtych czasach był to nie lada wyczyn pokonać tego zawodnika na jego torze. Roberta na żywo widziałem jeszcze potem kilka razy - w barwach GKM-u czy Sparty. Ale najbardziej zapamiętałem opisane powyżej zawody... [b]Rest in Peace, Robert![/b]
0
0
Odpowiedz
Pokaż odpowiedzi
Zobacz więcej komentarzy (7)