WTA Nottingham: Caroline Garcia skruszyła opór Donny Vekić. Drugi tytuł Francuzki na trawie

naprawdę jest to mało ważne wobec tego, co czuje wtedy ta osoba, która przegrała; osoba, której tak bardzo kibicujemy. Mógłbym szczegółowo opisać ten mecz finałowy od strony sportowej, jaki on był, co się działo, jakie były wymiany, co lepiej robiła Garcia, co lepiej Donna, gdzie która miała jakąś przewagę, gdzie grały nieco słabiej, dlaczego Francuzka wygrała, a dlaczego Donna przegrała - nie pierwszy już finał. I to ostatnie nie byłoby niczym szczególnym, gdyby nie fakt, że był to szósty przegrany finał na osiem rozegranych. Tak więc statystyka nie najlepsza, by nie powiedzieć, że po prostu słaba. A dlatego zwracam na to uwagę, bo po przegraniu drugiego seta, Donna była wyraźnie zawiedziona, zniechęcona i nie tylko, że nie miała większej wiary w zwycięstwo, ale czuła - i wprost to powiedziała Torbenowi, że finały są po prostu nie dla niej. Powiedziała to i wyraźne podłamana na duchu i trochę zła na los, choć wiadomo, że no nie ma na co tak naprawdę, bo gra się tak, jak się gra, jak rywalka jest lepsza, a samej gra się niewystarczające dobrze, albo ma się pecha przy niektórych wymianach, czy po drugiej stronie szczęście tak, jak Garcia dzisiaj wiele razy trafiając w ostatnie milimetry linii, to koniec końców się przegrywa. i tak też się stało i dzisiaj. Płakała Donna po meczu, a ja razem z nią, bo nie potrafię powstrzymać łez, gdy widzę, jak bardzo jest przybita po porażce :( A gdy nawet już spokojnie szła po odbiór nagrody za "2. miejsce" i z uśmiechem odebrała także szampana, to wystarczyło, że przeprowadzająca wywiad jak zawsze sympatyczna Annabel Croft chcąc pocieszyć Donne powiedziała, jak dobry był to mecz i jak ładnie walczyła, by łzy znowu popłynęły i to na dobre. Czasem bowiem, choćby próbować użyć najlepszych słów w najlepszej wierze, to jak ktoś jest wrażliwy, a Donna jest bardzo wrażliwą i uczuciową osobą, to takie słowa nie pomogą, a tylko jeszcze bardziej rozczulą. Ale zupełnie nie mam żalu do Annabel, zwłaszcza że, gdy zobaczyła, jak Donna się rozpłakała, to przytuliła ją niezwykle czule, jak matka córkę, a ja w tym momencie płakałem już nie tylko dlatego, że było żal porażki i przede wszystkim najbardziej żal Donny, ale także wzruszony tą całą sytuacją. Ale czy to wszystko co my czujemy jest ważne? To nie jest ważne, to wszystko jest mało istotne i to jest tylko nasze zmartwienie, że tak przeżywamy niektóre te wydarzenia. Bo najważniejsze jest to, co czują oni - sportowcy, którym kibicujemy, których oglądany, za których mocno ściskamy kciuki i jesteśmy świadkami ich zwycięstw albo porażek. A sport jest okrutny, łamie serce, a czasem wręcz już zupełnie zniechęca. Donna nie zamknie się teraz na tydzień lub dłużej w jakimś zacisznym miejscu i nie będzie dalej płakać i rozpamiętywać ten mecz, bo po prostu na to nie ma ani miejsca, ani czasu. Za chwilę rusza kolejny turniej i trzeba się jakoś zebrać w sobie, szczególnie, że już na początek rywalka bardzo trudna - świeżo upieczona mistrzyni Roland Garros. Ale to nie zmienia tego, że wiem, co teraz czuje i tak jak ją podłamują takie porażki, to ja mam wtedy dość tego tenisa, w którym przegrane w jak naprawdę mało którym sporcie naprawdę bolą i to bolą bardzo. Na pocieszenie tylko powiem, że dobrze, że po drodze nie miała niewykorzystanej piłki meczowej, bo wtedy byłoby jeszcze bardziej żal. p.s. komukolwiek z Was chciało się to przeczytać, to przepraszam, że w takim rzewnym tonie i sposobie to wszystko napisałem, ale jednocześnie pozdrawiam i życzę udanego nadchodzącego tygodnia. A tak w ogóle ten turniej mógłby się w ogóle nie odbyć.