Break point: Strzał w stopę

Marcin Motyka 09 Kwietnia 2014, 10:48

Nadzieje były olbrzymie. W miniony weekend reprezentacja Polski mierzyła się w pojedynku Grupy I Strefy Euroafrykańskiej z Chorwacją. Ekipą, która przyjechała do Warszawy bez dwóch swoich asów, z nastolatkiem o wielkim potencjale, który jest dopiero melodią przyszłości i nie wygrał jeszcze meczu w głównym cyklu, debiutującą w Pucharze Davisa parą deblową i jedną prawdziwą gwiazdą. To Polacy, co podkreślali sami rywale, byli faworytami tej konfrontacji. I wcale od tej roli nie uciekali, przyjmując ją z dumą.

A jednak znów się nie udało. Po ubiegłorocznym nieudanym skoku na Grupę Światową, znów musieliśmy się obejść smakiem, tym razem o jeden etap rozgrywek szybciej. Po raz drugi byliśmy jak klient, który chce wejść do modnego lokalu, gdzie bawi się elita, ale nie przechodzi selekcji. Po latach gry na peryferiach polski tenis wyszedł z zaścianka, ale mam nieodparte wrażenie, że właśnie zmarnowaliśmy najlepszy okres w historii naszych daviscupowych występów. Nigdy nie byliśmy tak blisko najlepszych, jak teraz. I pewnie długo możemy nie być, bo Michał Przysiężny, Łukasz Kubot, Mariusz Fyrstenberg i Marcin Matkowski młodsi już nie będą, następców za bardzo nie widać, a Jerzy Janowicz. No właśnie, Jerzy Janowicz...

Granat bez zawleczki

W konfrontacji Polski z Chorwacją Janowicz przegrał oba singlowe pojedynki

Janowicz nigdy nie odżegnywał się od gry w barwach Polski, za co należy mu się wielki szacunek. Zawsze był do dyspozycji kapitana kadry, niekiedy grając mimo kłopotów zdrowotnych. Łodzianin, z racji sukcesów i pozycji w światowej hierarchii, doskonale zdawał sobie sprawę, że jest liderem reprezentacji. W piątek wyszedł na kort przy stanie 1-0 dla Chorwacji po porażce Przysiężnego. Zwycięstwo z Borną Coriciem wydawało się być oczywistością, ale na warszawskim Torwarze zobaczyliśmy najgorszą wersję Janowicza - nadpobudliwego bombardiera.

Janowicz w krótkim czasie przeskoczył o kilka poziomów w hierarchii męskiego tenisa, ale mentalnie wciąż jest tym samym zawodnikiem, który rywalizując w Challengerach, gdy był jeszcze postacią anonimową w polskich mass mediach i znany był jedynie tenisowym pasjonatom i garstce dziennikarzy, łamał rakiety, klął na czym świat stoi i z pogardą odnosił się do rywali i sędziów. Nic się w tym nie zmieniło, zmienił się tylko poziom, na którym rywalizuje, i jego status. Takiego Janowicza obejrzeliśmy w piątek.

Na konferencji prasowej po meczu z Ciliciem łodzianin eksplodował i dał upust swoim emocjom

Nim nastała niedziela, w sobotę punkt podtrzymujący szanse na zwycięstwo wywalczyli Fyrstenberg i Matkowski. Awans ciągle był osiągalny Polaków, ale w dwóch ostatnich grach nie mogli sobie pozwolić na potknięcie. W niedzielne południe Janowicz wyszedł do meczu z Marinem Ciliciem. Przez dwa pierwsze sety grał znakomicie, ale ostatecznie poniósł pięciosetową porażkę. Znów była złość, rozgoryczenie i żal.