Liga Mistrzyń: Dynamo Kazań nie fika przy takiej grze Chemika. Policzanki znów wygrały bez straty seta

Wasilewskiej), która przez 2 ustawienia odciąża na prawym skrzydle atakującą będącą w drugiej linii, co jest standardem we współczesnej siatkówce żeńskiej, którego zabrakło w grze Kazania grającego lewo-prawo. Natomiast gra Łukasik w ataku dalej jest tragiczna (3/16 i 19%). Mędrzyk zanotowała w ataku 8/16 i 50%. Co prawda Łukasik przyjmuje, broni i zagrywa w miarę dobrze, ale z 3 skończonych przez nią ataków w tym meczu, 2 albo nawet wszystkie 3 były po wystawach na pierwszą linię, zawężonych w kierunku środka boiska, przy których miała wyczyszczoną siatkę. Gra Kazania jako żywo przypominała grę reprezentacji Polski za kadencji Nawrockiego - wysoko pod sufit do atakującej w pierwszej strefie, która męczy się w ataku i co najmniej raz przechodzi linię trzeciego metra. Jak był jakiś atak ze środka Kazania, to z reguły krótka z centralnej części siatki, kierowana w nie tę strefę boiska drużyny przeciwnej co trzeba. Ataki rosyjskich środkowych z krótkich piłek z centralnej części boiska wyglądały jak klepnięcia w porównaniu do ataków z fasta Wasilewskiej. Jest to przykład na to, że rosyjskie kluby dzięki swoim trenerom zatrzymały się w rozwoju na siatkówce z minionej epoki, zresztą tak jak Nawrocki, dla którego wystawianie do atakującej przez wszystkie ustawienia i po 60 razy w 3-setowym meczu jest normalne. Zamiast powołać Wasilewską albo Stencel (a najlepiej obie) i ustawić je na pozycji nr 6, to on na pozycji nr 6 pajacuje z Alagierską, której jedynym zagrożeniem w ataku jest przesunięta krótka. Jeżeli Nawrocki nie ustawi na tej pozycji środkowej z dobrym atakiem z fasta, będzie to jasnym sygnałem, że on nie chce dopuścić do tego, żeby reprezentacja osiągnęła sukces. Teraz już praktycznie we wszystkich meczach i drużynach widać tendencję do takich składów, w których środkowa grająca na pozycji nr 3 otrzymuje w ataku wystawy na krótką i jest to z reguły wysoka środkowa o dobrym bloku, a na pozycji nr 6 gra środkowa otrzymująca piłki na zbiegnięcie do prawej antenki. I to z reguły środkowa grająca na szóstce a nie na trójce otrzymuje więcej piłek w ataku. Natomiast w reprezentacji Polski Nawrocki stworzył kuriozum: to Kąkolewska grająca na pozycji nr 3 dostawała ze dwa razy więcej piłek niż Alagierska grająca na pozycji nr 6. Smarzek, która w Novarze z drugiej strefy potrafi zaatakować po skosie w trzeci metr boiska, czasem nawet w drugi, w reprezentacji dzięki Nawrockiemu musiała męczyć się w pierwszej strefie, bo na pozycji nr 6 grała środkowa bez ataku z obiegnięcia. Pokaz swojej głupoty Nawrocki dał w meczu z Turcją, kiedy Smarzek była akurat w drugiej linii w końcówce czwartego seta. Wołosz, zamiast wystawiać do Alagierskiej na krótką czy przesuniętą krótką albo do Stysiak na lewe skrzydło, bo obydwie były w pierwszej strefie, wolała wystawiać kilka piłek z rzędu do pierwszej strefy na drugą linię. Widać ewidentnie, że Nawrocki wszystko robi dokładnie odwrotnie do tego, jak powinien robić, a wszystko zaczyna się już od ustawienia szóstki, w której jedna pozycja jest źle ustawiona pod względem typu ataku i zadań do spełnienia na boisku. Ale to właśnie ta jedna pozycja decyduje o kształcie gry całego zespołu, w jaki sposób atakująca jest obciążana w ataku, w jaki sposób drużyna przeciwna reaguje w bloku i obronie.