Wycinek z życia: David Lee - artysta sztuki blokowania

Marcin Górczyński 02 Listopada 2014, 15:00

Lee w początkowym etapie swojej kariery nie przypuszczał, że będzie mu dane reprezentować ojczyznę na turnieju olimpijskim. Tymczasem Hugh McCutcheon nie zawahał się postawić na środkowego, który podczas igrzysk w Pekinie był najmłodszym członkiem ekipy. - Nasz zespół był najstarszy w całym turnieju, ale ja byłem zupełnie nowym człowiekiem, można powiedzieć, że nieoczekiwanie stałem się główną postacią. Duża rolę odegrał też sam fakt uczestnictwa w igrzyskach, to dodawało motywacji zarówno mnie, jak i moim kolegom - przyznał. Drużyna z wieloma gwiazdami światowej siatkówki, takimi jak Lloy Ball, Clayton Stanley, William Priddy, uważana była za cichego faworyta rozgrywek. Miesiąc wcześniej Amerykanie pokonali Brazylijczyków w finale Ligi Światowej, który na dodatek rozegrany został w Kraju Kawy. Podrażnieni Canarhinos zapowiadali rewanż, ale jak pokazała historia, stało się inaczej.

Zespół z Ameryki Północnej bez większych problemów przeszedł przez fazę grupową, pierwsze schody zaczęły się w ćwierćfinale, w którym Ivan Miljković i jego koledzy długo stawiali opór ekipie z USA, przegrywając dopiero po tie-breaku. Bohater tekstu zdobył w tym spotkaniu 15 punktów, jednak dni chwały miały dopiero nadejść. W półfinale z Rosją został on okrzyknięty ojcem zwycięstwa swojej drużyny, zdobywając cztery z ostatnich pięciu punktów w tie-breaku. Jego efektowny blok na Maksimie Michajłowie zapewnił Amerykanom piętnaste "oczko", a tym samym awans do decydującej rozgrywki. W finale doszło do rewanżu za finał ostatniej edycji Ligi Światowej. Bohaterem spotkania uznano tym razem Claytona Stanleya, ale Lee ze swoimi 10 punktami w znaczący sposób przyczynił się do zwycięstwa 3:1 i wywalczenia złotego medalu olimpijskiego. W klasyfikacji na najlepiej blokującego zajął drugie miejsce, uzyskując średnio jeden blok na set. - Naprawdę nie mogłem w to uwierzyć. Nigdy nie zapomnę widoku mojej mamy płaczącej z radości, całej mojej rodziny, która była wówczas ze mną i cieszyła się ze zwycięstwa, to była dla mnie niesamowita chwila. Igrzyska to niezwykłe doświadczenie, które na zawsze pozostanie w mojej pamięci. W pierwszej chwili trudno było nam wyjaśnić, jak to się stało, że tyle osiągnęliśmy. Przecież jest tyle osób, które mają szansę zdobyć złoty medal, a udało się to akurat mnie. Dopiero po kilku miesiącach zdałem sobie sprawę z tego, co zrobiliśmy - wyznał po latach.

Syberia drugim domem

Po zakończeniu turnieju olimpijskiego amerykański środkowy mógł przebierać w ofertach, jak w ulęgałkach. Lee postawił tym razem na włoską Serie A, stając się zawodnikiem jednego z najbardziej utytułowanych klubów na Półwyspie Apenińskim, Casa Modena. Włoska przygoda okazała się zupełnie nieudana dla świeżo upieczonego mistrza olimpijskiego (dziesiąte miejsce w gronie czternastu ekip).

Nieudany sezon we Włoszech sprawił, że Lee poważnie rozglądał się za nowym pracodawcą, ostatecznie wybierając ofertę rosyjskiego Lokomotiwu Nowosybirsk. Niezrażony niekorzystnymi warunkami pogodowymi, panującymi w Rosji, pozostał w tym kraju na kolejne rozgrywki, dając się skusić beniaminkowi ligi Kuzbassowi Kemerowo. Wprawdzie dziesiąte miejsce na koniec sezonu było sporym rozczarowaniem, ale w Pucharze Rosji drużyna z Kemerowa zdołała awansować do finałowej rywalizacji. - Szczególnie w Kemerowie zainteresowanie siatkówką jest bardzo duże. Ludzie na każdym meczu zapełniają halę do ostatniego miejsca. Jej pojemność wynosi około 3000 miejsc. Ogólnie mam dobre doświadczenia z pobytu w Rosji. Wszystko jest tam perfekcyjnie i profesjonalnie zorganizowane - zachwalał grę na Syberii.

David trwale zapisał się na kartach historii jako złoty medalista igrzysk

W ciągu czterech lat po zdobyciu złotego medalu olimpijskiego amerykańska kadra przechodziła niewielki kryzys. Karierę zakończył Lloy Ball, niższą formę prezentowali też niezawodni zazwyczaj Clayton Stanley i William Priddy. - Trudno ponownie osiągnąć taki poziom jak w Pekinie, po zwycięstwie jedyne, co możesz zrobić, to powtórzyć swój wyczyn, a na pewno nie będzie to łatwe - powiedział Lee przed turniejem olimpijskim w Londynie. Jego słowa okazały się prorocze - Jankesi polegli 0:3 w ćwierćfinale z Włochami. Ich sen o medalu skończył się szybciej niż się tego spodziewali. W kadrze musiało dojść do zmiany pokoleniowej, która jednak nie dotyczyła naszego bohatera. Jako jeden z niewielu starszych zawodników pozostał w reprezentacji, wciąż mając apetyt na kolejne sukcesy. - David daje naszej drużynie tyle ognia, energii, która po chwili przenosi się na pozostałych zawodników. Dzieje się to szczególnie wtedy, gdy zdoła zatrzymać atak przeciwnika. Z pewnością jest jednym z najlepszych blokujących na świecie - podkreślał jego rolę w drużynie Alan Knipe, były trener kadry.

Sezon reprezentacyjny 2014 z jednej strony rozpoczął się dla Amerykanów bardzo udanie, z drugiej natomiast pozostanie po nim gorycz związana z niewykorzystaną szansą w światowym czempionacie. Ale wszystko po kolei. W połowie lipca reprezentacja USA, dowodzona przez nowego szkoleniowca Johna Sperawa, sprawiła sporego kalibru niespodziankę, zwyciężając w Lidze Światowej. Duży udział w końcowym triumfie miał oczywiście Lee, zdobywca dwunastu punktów w finale. W obliczu zbliżających się mistrzostw świata Amerykanie dołączyli do ścisłego grona faworytów. Gra reprezentantów USA w pierwszej fazie nie zachwycała. - Moim zdaniem musimy popracować jeszcze nad zagrywką oraz jej przyjęciem i zdecydowanie zredukować liczbę błędów własnych - podsumowywał po jednym ze spotkań. W drugiej rundzie Amerykanie kroczyli od zwycięstwa do zwycięstwa, jednak w dobrze funkcjonującej maszynie nagle coś się zacięło. W ostatnim meczu z Argentyną, pozbawioną szans na awans do najlepszej szóstki, Jankesów ogarnęła niemoc i sensacyjnie przegrali 2:3, odpadając z dalszej rywalizacji.

Wciąż w grze

David Lee pozostaje ostatnim zawodnikiem z pierwszej szóstki mistrzów olimpijskich z Pekinu, który wciąż kontynuuje występy w reprezentacji. Od wielu lat prezentuje on ogromne zaangażowanie w grę w kadrze, stając się niemal mentorem dla młodszych zawodników. Pomimo 32 lat nadal utrzymuje wysoką formę fizyczną i z dużą dozą prawdopodobieństwa można stwierdzić, że przez kilka najbliższych sezonów będzie decydował o wynikach zarówno kadry, jak i drużyn klubowych. Kto wie, może na Igrzyskach Olimpijskich w Rio ponownie stanie się bohaterem kadry USA. Wypada też mieć nadzieję, że zawodnik takiej klasy pojawi się w niedługim czasie w PlusLidze i kibice nad Wisłą będą mogli podziwiać jednego z najlepszych środkowych świata.
Po zakończeniu turnieju olimpijskiego amerykański środkowy mógł przebierać w ofertach, jak w ulęgałkach.