Ireneusz Mamrot: Nie będzie jak w amerykańskim filmie

Kuba Cimoszko 18 Lipca 2019, 12:00

Newspix / KAMIL SWIRYDOWICZ / CYFRASPORT / Na zdjęciu: Ireneusz Mamrot

• Martin Pospisil: W Polsce czuję się jak w domu

Ireneusz Mamrot, trener Jagiellonii Białystok: Tak. Był czas żeby odpocząć i się zresetować, dzięki czemu teraz inaczej się pracuje. Zawodnicy ciężko trenują po to, by grać mecze ligowe, a dla trenerów nadchodzi czas większego stresu. Ale taka adrenalina jest wpisana w nasz zawód i gdy nie ma jej przez dłuższy czas, to zaczyna jej trochę brakować. Dlatego wszyscy cieszymy się, że sezon już się zaczyna.

Przygotowania do niego były inne niż dotychczas.

Na pewno były dłuższe niż zawsze i to mnie cieszy. Dzięki temu można było trochę więcej popracować. I nie mówię tu tylko o aspekcie fizycznym, ale też taktycznym. Ponadto niektórzy zawodnicy doszli do nas dość późno i ten dodatkowy czas na pewno się przyda, bo gdybyśmy grali w europejskich pucharach, to pewnie byłoby im ciężej pomagać nam swoją grą od początku sezonu.

Zawodnikom nie ułatwiały zadania kontuzje, których było naprawdę sporo.

Tak, ale trzeba przy tym zaznaczyć, że każda z nich była inna. Uraz Ivana Runje ciągnie się jeszcze od poprzedniego sezonu, choć na szczęście jest już trochę lepiej. Co prawda brakuje mu treningu z drużyną, ale cieszy, że już coraz więcej biega. Ból kolana u Bartka Kwietnia także pojawiał się już podczas ostatnich rozgrywek, a teraz, przy mocniejszych treningach, odezwało się ono ponownie, więc można powiedzieć, że to sprawa przeciążeniowa. Sytuacja tych dwóch graczy martwiła nas najbardziej, bo u Tarasa Romanczuka, Marko Poletanovicia czy Martina Kostala były to drobniejsze problemy, a ich pauzy trwały tylko po kilka dni i obecnie już trenują.

Kilkanaście ostatnich dni spędziliście na treningach w nowej bazie. Jak oceni pan tę przeprowadzkę z perspektywy kilku tygodni?

Wiadomo, że jest to zupełnie co innego niż Pogorzałki. Oczywiście nie w sensie samego treningu, bo przecież robimy to samo, ale też widać, iż wygląda to nieco inaczej. Chociaż osoby odpowiedzialne za murawę robiły tam wszystko, by była ona w dobrym stanie, to ta tutaj jest nieporównywalna, a dzięki temu ćwiczenia mają lepszą jakość. To pierwsza rzecz, z której jesteśmy zadowoleni. Druga to, że zawodnicy mogą spędzić w ośrodku więcej godzin, bo mają w nim wszystko czego im potrzeba. Chociażby warunki socjalne są na bardzo dobrym poziomie, siłownia jest na miejscu itd.

Czytaj także: Jagiellonia otworzyła nowy ośrodek treningowy

Możemy się jeszcze spodziewać jakichś transferów do Jagiellonii?

Jeśli tylko zdrowie będzie dopisywać zawodnikom i nie wydarzy się nic nieprzewidzianego, to kadrę pierwszej drużyny można już uznać za zamkniętą.

Udało się pozyskać graczy na wszystkie pozycje, które chciał pan wzmocnić. Domyślam się, że jest pan zadowolony z przebiegu okienka transferowego.

Na papierze wszystko wygląda dobrze, ale zweryfikuje to liga. Nie ma co ukrywać, że ci nowi potrzebują jeszcze trochę czasu, by odpowiednio wkomponować się w zespół. Fizycznie nie ma problemu, ale muszą pobyć w tej drużynie, by dobrze w niej funkcjonować. Najwcześniej przyszedł Juan Camara, więc jemu jest łatwiej. Z kolei Tomas Prikryl i Ognjen Mudrinski dołączyli do nas już po zgrupowaniu w Kępie i im jest najtrudniej, ale z każdym dniem nabierają więcej zrozumienia. Warto też zaznaczyć, że odeszło od nas znacznie mniej graczy niż pół roku temu i z tego jesteśmy zadowoleni. Wiadomo, że nie jest idealnie, ale nie można narzekać skoro opuścili nas tylko Marian Kelemen oraz Arvydas Novikovas. Oczywiście ten drugi jest dużą stratą, ale udało się pozyskać zawodników na jego miejsce. I to aż dwóch, więc nie jest to nawet 1:1.

Kilkanaście dni temu napisałem tekst, że strata Novikovasa i jego zastąpienie będzie pana najtrudniejszym zadaniem podczas pracy w Białymstoku. Podziela pan tę opinię?

Czytaj więcej: Odejście Novikovasa to największe wyzwanie Mamrota w Jagiellonii (komentarz) 

Nie będę ukrywał, że byłem dużym zwolennikiem jego umiejętności. Już na pierwszym moim treningu w Jagiellonii zobaczyłem, że ma ogromny potencjał, co było zresztą później widać w liczbach - przez moją dwuletnią kadencję miał przecież największą liczbę goli i asyst. Był bardzo pożyteczny dla zespołu, a ponadto zdarzały się mecze, w których dzięki swojej indywidualnej grze potrafił rozstrzygnąć ich losy. Jedynie ta ostatnia wiosna była nieco słabsza z powodu kontuzji barku i innych perypetii. Niemniej nie ma sensu się rozwodzić nad jego tematem, bo wybrał ofertę Legii, a ja muszę to zaakceptować i wolę skupić się na zawodnikach, którzy tu są.

Kibiców najbardziej interesował temat pozyskania napastnika, a tam działo się sporo: długie negocjacje z Airamem Cabrerą, później Kristian Opseth, który był już nawet w Białymstoku, ale ostatecznie musiał wracać do Turcji i w końcu transfer Mudrinskiego. Jak to wszystko na pana działało?

Na pewne rzeczy nie mieliśmy wpływu, więc spokojnie pracowaliśmy i czekaliśmy na rozwiązanie sytuacji. Wiadomo, że idealnie byłoby gdyby "Ogień" był z nami już na zgrupowaniu, ale najważniejsze, że w ogóle do nas trafił. W pewnym momencie te negocjacje były już zaawansowane, ale jako że nie był to wolny transfer, więc musiało to trochę dłużej potrwać.

Widać, że Mudrinski może liczyć na duże wsparcie kibiców, bo już podczas sparingu z Atlantasem dostał od nich owację. Na przeciwnym biegunie jest zaś Krsevan Santini z uwagi na to, że może zająć miejsce Grzegorza Sandomierskiego.

Staram się rozumieć kibiców, ale moim zdaniem w tym przypadku trochę za bardzo górę biorą emocje. Pamiętajmy, że Grzesiek trafił do nas rok temu po okresie, w którym nie grał za dużo, ale mógł liczyć na większe zaufanie, bo jest stąd. Teraz ludzie też podchodzą do całej sytuacji na podobnej zasadzie. Przecież Krsevana jeszcze nie widzieli, a już wydali opinię. Tak nie powinno być! Trzeba dać komuś szansę, nie można skreślać na samym starcie. Wierzymy jednak w to, że on mimo wszystko pomoże drużynie i obroni się swoją postawą.

Pytanie czy przebije się do pierwszego składu, bo konkurencja jest dość spora. Młodzi Damian Węglarz oraz Hubert Gostomski podjęli rękawice w starciu z bardziej doświadczonymi i w efekcie ma pan teraz spory ból głowy.

Tak, jak najbardziej. Rywalizacja między nimi trwa cały czas i na razie nikt jej zdecydowanie nie wygrywa, bo na treningach wszyscy prezentują zbliżony poziom. Dzień przed pierwszym meczem poinformujemy ich o decyzji kto będzie bronił na początku rozgrywek, a przy wyborze będziemy musieli opierać się głównie na tym, co widzimy na zajęciach, ponieważ w sparingach nie mieli za dużo pracy.