Arkadiusz Milik dla WP SportoweFakty: Chcę więcej

Mateusz Skwierawski 12 Lutego 2019, 18:29

Getty Images / Na zdjęciu: Arkadiusz Milik

Mateusz Skwierawski, WP SportoweFakty: Odetchnął pan?

Arkadiusz Milik: Dlaczego?

Krzysztof Piątek trafił do Milanu, a chciał go kupić też pana klub.

I tak nie miałbym wpływu na to, czy do Napoli trafi Krzysiek, Cavani lub inny napastnik. Kompletnie się tym nie przejmowałem. Krzysiek zrobił we Włoszech coś wyjątkowego, miał fantastyczny start w Serie A, klasę potwierdził też w Milanie. Często słyszę pytanie, w jakim wieku najlepiej wyjechać z Polski, ale nie ma reguły. Wojtek Szczęsny miał 16 lat, gdy trafił do Arsenalu i się przebił. Robert Lewandowski przeszedł do Borussii Dortmund w wieku 21 lat, Krzysiek podpisał kontrakt z Genuą mając 22 lata, ja wyjechałem do Niemiec jako 18-latek. Jeżeli jesteś mocny psychicznie i masz umiejętności, to się obronisz. Jak nie w pierwszym, to w kolejnym klubie. Krok do przodu można zrobić bardzo szybko.

ZOBACZ WIDEO Serie A: Piątek się nie zatrzymuje! Kolejny gol Polaka w barwach Milanu [ZDJĘCIA ELEVEN SPORTS]

Pan zrobił go ostatnio. Strzela gole w prawie każdym meczu Napoli, od dawna nie było takiej serii. Dlatego zapytałem, czy obawiał się pan o swoją pozycję w zespole - o to, czy klub nie sprowadzi w miejsce Milika innego napastnika.

Z zewnątrz obraz może być mylący. Po zimowej przerwie, w styczniu, graliśmy spotkanie pucharowe z Sassuolo. Wygraliśmy 2:0, strzeliłem gola, a raczej nabił mnie bramkarz rywala. W drugiej połowie podałem piłkę koledze, który też trafił do bramki. Przekaz był taki: wysoka forma Milika, gol i asysta, bohater. A ja w tym spotkaniu czułem się słabo - piłka odskakiwała mi przy przyjęciu, traciłem ją. Do szatni schodziłem z poczuciem, że mi nie szło. Gole i asysty nie muszą być wyznacznikiem formy, czasem mam większą satysfakcję z dobrze wykonanej roboty na boisku. Często bardzo łatwo się to upraszcza: nie strzelił, zawiódł, a podczas meczu jest przecież wiele innych zadań. Trzeba dobrze przyjąć, podać, wyjść na pozycję, zgubić rywala. W sytuacjach strzeleckich może zwyczajnie zabraknąć szczęścia.

Co by nie mówić - napastnik musi mieć przede wszystkim liczby. Są gole, jest spokój.

Obie rzeczy są ważne: gol daje większą radość, satysfakcję, czasem i przysłania gorszy występ. Przede wszystkim jestem zadowolony z tego, że gram. Nie pamiętam, kiedy ostatnio wystąpiłem w trzech meczach z rzędu. Złapałem rytm. Dwa ostatnie sezony mi uciekły i chcę nadrobić zaległości, wyglądać jeszcze lepiej. Wiem, że tak będzie, bo mam duże rezerwy.

Na przykład?

Myślę, że w każdym elemencie. Mogę poprawić nie tylko strzał prawą nogą, czy głową. Pracuję nad grą drużynową, sama rozmowa wiele daje, gdy mówisz koledze z boiska, jak ma ci zagrać, w który obszar boiska. Rozwijam też sferę mentalną, podejście do obowiązków, do meczów. To są moje rezerwy, dlatego uważam, że mogę dać mojemu zespołowi znacznie więcej.

Dwa zerwane więzadła w kolanie to dla pana prehistoria?

Jak to się mówi: czas leczy rany. Nie wracam do tego, nie mam tych wydarzeń z tyłu głowy. Ostatni raz przypomniałem sobie o kontuzji w meczu z Atalantą, pod koniec poprzedniego roku.

Strzelił pan wtedy gola zaraz po wejściu na boisko, dzięki temu wygraliście  2:1.

Miałem jakby deja vu. Na tym stadionie zagrałem po raz ostatni przed pierwszym zerwaniem więzadła (październik 2016 roku - dop. red). Przypomniałem sobie o tym w tunelu wchodząc na boisko. Rozejrzałem się dookoła i poczułem coś specjalnego, jakby przypływ emocji, dreszcz. Wróciły wspomnienia. Myślę, że to był moment przełomowy w tym sezonie, nazwijmy go "przejściem". Zwłaszcza że na początku rozgrywek trochę mi nie szło. Przyjechałem ze zgrupowania reprezentacji, w klubie kilka razy usiadłem na ławce, zrobiło się nieciekawie. Ale historia zatoczyła koło. W Bergamo wszedłem na ostatnie minuty i udało się strzelić gola. Fajnie wyszło z tą bramką, zrobiłem dokładnie tak, jak chciałem. Zacząłem rosnąć z meczu na mecz, fizycznie i mentalnie. Widziałem, że gram lepiej, w Bergamo odżyłem.

Niedługo później mierzyliście się w Lidze Mistrzów z Liverpoolem w Anglii. Był pan bliski zdobycia bramki w ostatnich minutach. Gdyby tak się stało, awansowalibyście. Sporo krytyki spadło na pana głowę za niewykorzystanie tej okazji.

Wróciliśmy po meczu do hotelu i przyszedł do mnie trener Carlo Ancelotti. Powiedział, żebym nie myślał o tym za dużo. Posłuchałem go i wyczyściłem głowę, bo co innego mi zostało? Wiem, że zabrakło szczęścia, takie jest życie piłkarza. Meczów jest dużo, a podczas spotkań jeszcze więcej poszczególnych zdarzeń. Gdybyśmy mieli wszystko rozpamiętywać, trudno byłoby wyjść na boisko w kolejnym spotkaniu i dobrze zagrać. Samemu trzeba się ocenić, zastanowić, co poszło źle i iść dalej. Wałkowanie tematu to niepotrzebny stres i strata energii. Niekoniecznie potrzebne jest też słuchanie ludzi dookoła. Wiadomo - każdy zna się najlepiej na piłce, tych ocen pojawia się bardzo dużo. Domyślam się, że moje podejście może wydawać się dziwne dla kogoś z boku, na zasadzie: "nie przejmuje się, olewa", czy coś w tym stylu - ale proszę zobaczyć, jak ważna jest czysta głowa. W następnym meczu gramy w lidze z Cagliari. Jest rzut wolny w 90. minucie, strzelam gola i wygrywamy 1:0.

Ćwiczy pan wolne od kilku lat.

Od czasów gry w Holandii. Gdy występowałem w Ajaksie Amsterdam, mieliśmy sporo rzutów wolnych w okolicach bramki rywala. Stwierdziłem, że dobrze poćwiczyć ten element, bo w ten sposób mogę dołożyć jeszcze kilka goli w sezonie. I pracowałem nad tym, zostawałem po treningach. Niestety po przejściu do Napoli dwa razy zerwałem więzadła w kolanie i nie mogłem doskonalić strzałów przez prawie dwa lata. Po kontuzjach skupiałem się na innych ćwiczeniach, głównie w siłowni, większość czasu spędzałem w sali gimnastycznej. Pracuje się wtedy jeszcze ciężej niż zdrowi gracze. To wykańczający wysiłek, którego nie życzę nikomu.

• Piotr Zieliński i Arkadiusz Milik. Jak kocha ich Neapol

Po bardziej męczącym treningu następny dzień jest luźniejszy. Dzięki temu mamy więcej czasu na ćwiczenia indywidualne. Wtedy mogę na przykład postrzelać z wolnych.

Ancelotti słynie z tego, że potrafi nadać zawodnikom osobowość i wydobyć z nich coś ekstra. Jak to robi?

Nie pracowałem jeszcze z trenerem, który nie podnosi głosu podczas odprawy, który nie krzyczy. Czasem szkoleniowiec chce trochę podkręcić atmosferę, zagrzać do walki, ale nie zawsze wychodzi to na dobre. Carlo jest bardzo spokojnym człowiekiem. Sposób, w jaki mówi, jego ton głosu, uspokaja. Trener takim zachowaniem zrzuca z nas odpowiedzialność, rozładowuje stres, który czujemy z zewnątrz. Merytoryczną radą, żartem, a czasem i miną, spojrzeniem. Dzięki temu wychodzisz na mecz i czujesz się luźny. Ancelotti daje też dużą swobodę na boisku, pozwala na własną inwencję. Nie każe aż tak mocno trzymać się wytycznych. Pomaga wydobyć z siebie coś więcej.

Na drugiej stronie przeczytasz między innymi o włoskim taksówkarzu słuchającym polskich piosenek, temacie nowego kontraktu Milika i kwestii podejścia piłkarza do bezpieczeństwa w mieście, po tym jak złodzieje ukradli mu zegarek.