Krytykować jest najłatwiej. Ja taki nie jestem - I część rozmowy z Saso Filipovskim, trenerem Stelmetu Zielona Góra

Karol Wasiek 26 Maja 2015, 18:25

• Janusz Jasiński: Ze Stelmetu nikt nie chce odejść

Karol Wasiek: Dla pana to druga przygoda w Tauron Basket Lidze, ale chciałbym jeszcze wrócić do tej pierwszej. Jak pan wspomina okres pobytu w Zgorzelcu?

Saso Filipovski: Myślę, że był to udany okres. Byłem wówczas bardzo szczęśliwy, że mogłem pracować w waszym kraju. Takie samo uczucie towarzyszy mi obecnie. Muszę przyznać, że Polska to ciekawe miejsce do życia, jak i do pracy. Mam tutaj wielu przyjaciół zarówno w Zgorzelcu, jak i w Zielonej Górze. Wracając do pytania - spędziłem trzy lata w Zgorzelcu. Udało się dwukrotnie zdobyć wicemistrzostwo Polski. Dużym sukcesem była również gra w TOP 8 obecnego Pucharu Europy.

Wrócił pan do Polski po ponad pięciu latach. Mocno się zmienił nasz kraj?

- Myślę, że mocno poszedł do przodu. Poprawiono infrastrukturę - są autostrady, więcej połączeń samolotowych. Pamiętam, że kiedyś mieliśmy spore problemy z podróżowaniem, bo drogi były wręcz fatalne. Teraz warunki są znacznie lepsze i ze spokojem można przemieszczać się z jednego miasta do drugiego. Jest dużo nowych obiektów sportowo-widowiskowych, które robią wrażenie.

Nie wspomniał pan jednak o koszykówce. Czy poziom Tauron Basket Ligi poszedł do góry?

• AS Monaco chce reprezentanta Polski

Słychać niemal ze wszystkich stron głosy krytyczne na temat poziomu Tauron Basket Ligi. Rozumiem, że trener nie podziela tych opinii?

- Każdy ma swój punkt widzenia. Krytykować jest najłatwiej. Zawsze i wszędzie można coś krytykować, ale ja taką osobą nie jestem. Nie ma sensu narzekać. Zresztą Polska daje mi pracę, więc byłoby bardzo nie w porządku, gdybym zaczął ją krytykować.

Warto także zwrócić uwagę na fakt, że kilku Polaków w tym czasie wyjechało do klubów zagranicznych. Mam tu na myśli chociażby Ponitkę i Waczyńskiego. Oni stanowią o sile swoich zespołów za granicą.

Jak się pan współpracuje z Polakami?

- W samych superlatywach mogę się wypowiadać na temat współpracy z Polakami. W Zgorzelcu miałem możliwość pracy ze świetnymi ludźmi - m.in. Robert Witka, Robert Skibniewski, Krzysztof Roszyk. Cieszy mnie fakt, że taki Paweł Turkiewicz, który był moim asystentem, awansował i jest teraz trenerem w Lublinie. Na dodatek pracuje w kadrze i z każdym rokiem robi coraz większe postępy. To budujące.

Saso Filipovski: Bardzo lubię pracować w Polsce

- Każdy człowiek się zmienia na przestrzeni kilku lat pod wpływem różnych wydarzeń czy przygód. Rozwiodłem się, na dodatek byłem trenerem w innych państwach. Nabyłem dużego doświadczenia. Na przykład w Lublanie nie miałem łatwych warunków do pracy. Mieliśmy spore problemy finansowe. Nie stać nas było na gwiazdy, dlatego ściągnęliśmy młodych graczy. Ten fakt nie wpłynął na nasze wyniki w Europie czy w lidze słoweńskiej. Muszę powiedzieć, że tamten sezon dużo mnie nauczył.

• Łukasz Koszarek: Dopięliśmy swego

Nie sposób nie zapytać o incydent, który miał miejsce w Koszalinie pod koniec 2008 roku. Czy to wydarzenie również jakoś pana zmieniło?

- Oczywiście. Każda sytuacja życiowa cię zmienia. Zostałem wówczas bez pracy. Nie zawsze jesteśmy dumni ze swoich decyzji czy wyborów. Ja również nie jestem z tego powodu szczęśliwy, że do tego doszło. To wydarzenia mocno wpłynęło na to, jaki jestem obecnie. Myślę, że teraz by do tego nie doszło. Hala w Koszalinie jest świetna. Jestem zdania, że ten poziom organizacji meczów jest na wyższym poziomie. Takich przypadków już nie ma.

To prawda, że mógł pan być trenerem reprezentacji Polski?

- To prawda. Prowadziłem takie rozmowy, kiedy byłem trenerem w Zgorzelcu. Nie ukrywam, że to bardzo miłe wyróżnienie, że ktoś mnie dostrzegł i chciał, abym prowadził waszą kadrę. Uważam jednak, że trudno jest pogodzić pracę w kadrze i w klubie jednocześnie. Nie da się wówczas pracować na 100 procent na dwóch frontach. Wówczas pracowałem w klubie i na tym się skupiałem przede wszystkim. Warto zwrócić uwagę na fakt, że pracując przy reprezentacji nie ma cię w klubie około dwóch miesięcy, a ten czas jest bardzo ważny, bo wówczas dokonuje się selekcji zawodników na nowy sezon.

Widzi się pan w ogóle w roli szkoleniowca?

- Gdybym otrzymał taką propozycję to na pewno bym ją rozważył. Ja kocham koszykówkę i żadnego wyzwania się nie boję. Dla mnie najważniejsze jest to, aby być w baskecie. Nie widzę się w innym zawodzie.

Za pana czasów w Zgorzelcu grali tacy zawodnicy jak Thomas Kelati czy David Logan. Ma pan jeszcze z nimi kontakt?

- Jestem dumny z nich, że tak świetnie poukładali swoje kariery. Obaj byli w wielkich klubach i decydowali o obliczu drużyn. Prawda jest taka, że my trenerzy możemy wykonywać sporo pracy, ale i tak los danego zawodnika zależy tylko i wyłącznie od niego samego. To on kieruje swoją karierą. Oni świetnie pokierowali swoim koszykarskim życiem. Logan i Kelati byli profesjonalistami, koncentrowali się na koszykówce i dlatego tak dobrze im się powiodło.

Tamten finał chyba na zawsze zostanie przez pana zapamiętany...

- To prawda. Prowadziliśmy już 2:0 po meczach w Zgorzelcu. Później dwa razy przegraliśmy w Sopocie w końcówkach. Rzuty w ostatnich sekundach decydowały o wszystkim. Przegraliśmy piąty mecz w Zgorzelcu i wydawało się, że sopocianie będą cieszyć się z mistrzostwa na własnym parkiecie, ale pokonaliśmy ich i wszystko rozstrzygnęło się u nas. Milan Gurović trafiał wówczas z każdej pozycji. Nie dało rady go zatrzymać. To są bardzo fajne wspomnienia, do których często wracam.

Obserwuj @K_Wasiek

Walczymy o złoto i Euroligę - rozmowa z Januszem Jasińskim, właścicielem Stelmetu Zielona Góra