Clyde Drexler - chłopak z dobrego domu cz. IV

Ziemowit Ochapski 25 Kwietnia 2014, 18:58

"The Glide" był świadom swoich umiejętności i nigdy się z tym nie krył. Nie należał również do chłopaków, którzy potulnie czekali aż trener ich zauważy. Uwielbiał brać sprawy w swoje ręce i rola rezerwowego wcale mu się nie podobała. Często miał pretensje do coacha Jacka Ramseya, że ten na niego zbyt rzadko stawia, a od czasu do czasu wspominał, iż jeśli w dalszym ciągu sprawy będą się tak miały, to poprosi o wymianę do innego klubu. - Clyde był nieco zarozumiały, ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu - mówi Mychal Thompson, kolega Drexlera z ekipy Trail Blazers. - Po prostu wiedział, że będzie gwiazdą w tej lidze. W jego debiutanckim sezonie podszedłem do trenera i mu powiedziałem: "nawet jeśli mamy wielu weteranów w składzie, to jest to zespół Clyde'a". Jack wtedy przewrócił tylko oczami. Nigdy nie dowierzał moim słowom. "Szybowiec" dał się jednak poznać kumplom z teamu przede wszystkim jako wspaniały człowiek, z którym dało się pogadać na każdy temat. Daleko mu było do dzieciaków, którym już na początku przygody z NBA wydaje się, że są najlepsi na świecie i zasługują tylko na to, żeby ich komplementować i podziwiać. - Szybko się zaaklimatyzował - dodaje Kenny Carr. - Lubił dobrą zabawę. Woda sodowa nie uderzyła mu do głowy i zawsze można było z nim pożartować. Zaimponował mi tym, że skupiał się na grze zespołowej. Był również zbyt bystry na to, żeby traktować go jak typowego pierwszoroczniaka.

Portland Trail Blazers sezon zasadniczy 1983/84 zakończyli z bilansem 48-34, co dało wysokie trzecie miejsce w Konferencji Zachodniej oraz awans do play-off's. Jack Ramsey korzystał z usług Clyde'a Drexlera w ograniczonym stopniu nie ze względu na swoje widzimisię, ale po prostu miał w zespole Jima Paxsona oraz Calvina Natta - graczy formatu all-star, których nie mógł z miejsca zastąpić niedoświadczonym debiutantem. "The Glide" musiał się jeszcze wiele nauczyć i przystosować do warunków panujących w lidze zawodowej. Za czasów Houston Cougars pod wodzą Guya Lewisa zawodnikom wystarczyło opanować dziesięć podstawowych schematów taktycznych, podczas gdy Ramsey posiadał ich w zanadrzu prawdopodobnie około dwustu. - Nakazałem mu pracować nad wieloma elementami - opowiada ówczesny coach ekipy z Oregonu. - On przyszedł do NBA jako gwiazda koszykówki akademickiej i ciężko mu było znieść brak natychmiastowego sukcesu. Drexler był jednak również bardzo zdeterminowany, żeby stać się zawodnikiem doskonałym. Być może uważał się za takiego od początku, dlatego nie sądzę, że teraz przyznałby się do tych niedociągnięć, które u niego widziałem. Ale nieważne. Taka jest rola szkoleniowca. Na początku Clyde'a bardzo ciężko się trenowało, lecz był on znakomitym atletą, pozbył się wszelkich mankamentów i stał się koszykarzem perfekcyjnym.

"Szybowca" spośród rówieśników wyróżniała niesłychana pewność siebie. Podczas treningowych gierek zawsze stawał naprzeciw Jima Paxsona i Calvina Natta, walcząc z nimi na całego. Nigdy się nie wycofywał, powodując u sztabu szkoleniowego solidny ból głowy. W pewnym momencie sezonu 1983/84 Jack Ramsey zauważył, że nie wszyscy są zadowoleni ze swoich ról w ekipie Trail Blazers. Atmosfera w szatni była wyraźnie zagęszczona, więc wziął swoich zawodników na stronę i rzekł: - Jeśli ktoś nie chce być w tej drużynie, niech mi to po prostu powie. W końcu "The Glide" zdobył się na odwagę i na osobności poinformował coacha: - Chciałbym, żebyście mnie wymienili na kogoś innego. Nie mam nic przeciwko tobie, ale wydaje mi się, że czułbym się szczęśliwszy gdziekolwiek indziej. Trener miał jednak doskonałą świadomość tego, że trzyma w rękach nieoszlifowany diament. - Nie Clyde, to niemożliwe, bo jesteś za dobry. Po prostu nie ma takiej opcji. Musimy się dogadać.

Portland jest miastem wielokrotnie mniejszym niż Houston. Drexler zamieszkał w przytulnym apartamencie w śródmieściu i musiał się przyzwyczaić do tamtejszego trybu życia. Niemal wszystkie restauracje zamykano o dziesiątej lub jedenastej wieczorem, wobec czego po spotkaniu w hali Memorial Coliseum nie dało się już wyskoczyć z przyjaciółmi na kolację. - Czułem się tam jak w jakimś innym świecie - wspomina "The Glide". - W Houston wszystkie knajpy są czynne do bardzo późna. Pomimo tego Portland jest doskonałym miejscem do życia dla zawodników NBA. Ludzie tu są bardzo mili i zawsze cię wspierają, a Trail Blazers to jedyna licząca się drużyna w mieście. Właśnie dlatego wielu byłych graczy osiedla się tu po przejściu na sportową emeryturę. Clyde'owi nie przeszkadzał nawet deszczowy klimat panujący w Oregonie. Skupiał się przede wszystkim na baskecie, a dom był dla niego miejscem, gdzie odpoczywał od trudów sezonu.

fot. Steve Lipofsky - Basketballphoto.com

Przygoda Trail Blazers z play-off's 1983/84 zakończyła się już w pierwszej rundzie. Podopieczni Jacka Ramseya ulegli 2-3 Phoenix Suns, choć posiadali atut własnego parkietu. "The Glide" w trzech spotkaniach serii notował dwucyfrowe zdobycze punktowe, w tym dwukrotnie jego dorobek przyczynił się do triumfu zespołu z Portlandu. - W pierwszych czterech potyczkach przebywałem na parkiecie od czternastu do osiemnastu minut, więc mój wpływ na wynik nie był znowu taki duży - mówi "The Glide". - W starciu numer pięć grałem przez dwadzieścia cztery minuty, notując 12 punktów oraz 10 zbiórek. Nie powinniśmy przegrać z tamtą drużyną, ale niestety tak się właśnie stało.

Koniec części czwartej. Kolejna już w najbliższy piątek.

Specjalne podziękowania dla Steve'a Lipofsky'ego, oficjalnego fotografa Boston Celtics w latach 1981-2003 oraz twórcy serwisu Basketballphoto.com, za udostępnienie zdjęć wykorzystanych w artykule.

Bibliografia: Sports Illustrated, New York Times, Clyde Drexler, Kerry Eggers - Clyde The Glide, basketball-reference.com.

Poprzednie części:
Clyde Drexler - chłopak z dobrego domu cz. I
Clyde Drexler - chłopak z dobrego domu cz. II
Clyde Drexler - chłopak z dobrego domu cz. III

Jesteśmy na Facebooku. Dołącz do nas!

Pomóż nam ulepszać nasze serwisy - odpowiedz na kilka pytań.

Komentarze (10)

Bubas 28-04 10:34 Zgłoś komentarz

Właśnie, i koniecznie Sabonis, pls.

2 0 Odpowiedz

Pokaż odpowiedzi
Bubas 28-04 10:32 Zgłoś komentarz

Bardzo fajny cykl. Kolejny. Nie wiedziałem, że Glide to taki hardziak, który szedł po swoje od początku kariery w NBA. Pierwsze skojarzenie z meczów to jego charakterystyczny dwutakt z
Czytaj całość
piłką na wysoko wyciągniętej ręce. A drugie to czapy, które hojnie rozdawał na prawo i lewo. Ech, gościu grał z klasą. I inteligentnie czytał zagrywki rywali, co wykorzystywał w licznych przechwytach. Przez swoją skoczność i długie kończyny wydawał się wyższy niż raportowane 201cm. Rozumiem, że następny będzie Magic? Potem Wilt Chamberlain, Isiah Thomas, Kareem Abdul-Jabbar...

2 0 Odpowiedz

Pokaż odpowiedzi

Teodor123 28-04 10:28 Zgłoś komentarz

Magic zbyt oczywisty, wszystko o nim wiadomo, to samo Rodman. Hakeem? Isiah Thomas? Laimbeer stworzył wokół siebie taką atmosfere że połowa ligi się go bała... Reggie Miller? Robert
Czytaj całość
Horry, specjalista od ważnych rzutów... Może Sabonis?

0 0 Odpowiedz

Pokaż odpowiedzi
ziemo86 27-04 20:33 Zgłoś komentarz

Dzięki wszystkim za opinie :) Jakieś typy na kolejny cykl? :) Czy kończymy zabawę? ;)))

1 0 Odpowiedz

Pokaż odpowiedzi
Grzegorz Bronikowski 27-04 18:26 Zgłoś komentarz

Clyde - mój Idol z lat młodości, również czekam na kolejne części:)

2 0 Odpowiedz

Pokaż odpowiedzi
Rajon22 26-04 20:20 Zgłoś komentarz

Super , czekam na kolejne odsłony tejże serii. :)

1 0 Odpowiedz

Pokaż odpowiedzi