Paryż - Roubaix. Zamienić piekło w raj
W ostatniej części dystansu zabrakło mu sił. Nie pomógł doping polskich emigrantów zgromadzonych przy trasie. Najlepsi go prześcignęli. Po dotarciu na metę Lang mógł jednak z zadowoleniem stanąć pod jednym ze słynnych natrysków w katakumbach welodromu. Otoczonych trzema betonowymi ściankami, na których umieszczono tabliczki z nazwiskami zwycięzców. Tam, gdzie najwięksi przez lata zmywali z siebie błoto, kurz i łzy.
Francuskie przypadki
W historii kolarstwa najbardziej urokliwe jest to, że składa się ona z prawd, półprawd i wierutnych bzdur. Kompletny zbiór opowieści, które zrodziły francuskie bruki, wymagałaby opasłego tomu. W 1907 roku chociażby Georges Passerieu tuż po wjeździe na welodrom został zatrzymany przez... żandarma, który postanowił sprawdzić, czy jego rower posiada odpowiednie oznakowanie. Przymusowy postój na szczęście Francuzowi w odniesieniu zwycięstwa.
Tyle szczęścia nie miał Thomas Wegmuller. Jemu na kilka kilometrów przed metą w szprychy wplątała się plastikowa torebka. Szwajcar, który uciekał wówczas z Dirkiem Demolem, na takim rowerze w finałowym sprincie nie miał szans. Roger Lapebie swego czasu po awarii własnego sprzętu mógł wygrać wyścig na bicyklu jednego z kibiców, sędziowie za ten postępek ukarali go jednak dyskwalifikacją.
Kilka lat po wojnie Andre Mahe linii mety przekroczył jako pierwszy, ale na welodrom wjechał od złej strony. Rozstrzygnięcie kwestii zwycięstwa wymagało dwóch międzynarodowych konferencji. Sędziowie pierwsze miejsce przyznali ostatecznie ex aequo Mahe oraz Sersemu Coppi, który wyścig ukończył jako drugi, wybierając właściwe wejście.
W 2006 roku, kiedy monument ujarzmił Fabian Cancellara, zdyskwalifikowani zostali zawodnicy, którzy finiszowali tuż za nim. Leifa Hoste'a, Vladimira Gusieva i Petera van Petegema ukarano za to, że dziesięć kilometrów przed metą zlekceważyli zamknięty przejazd kolejowy. - W Belgii taki pociąg zostałby zatrzymany - żalił się potem ten ostatni. Dekadę wcześniej na welodrom wpadło trzech kolarzy tej samej grupy, a o ich kolejności na mecie przesądziła decyzja dyrektora sportowego Mapei, Patricka Lefevre'a.
Wojna szaleńców
- To ostatnie szaleństwo kolarstwa - mówi o Paryż-Roubaix Goddet. Lang tego wariactwa doświadczył na własnej skórze. - Kiedy startowałem, ścigaliśmy się przy trzech, czterech stopniach Celsjusza, a z nieba leciał śnieg z deszczem. Rano nikt nie wiedział, co ze sobą zrobić, jak się ubrać. Pakowaliśmy pokrowce na buty, rękawiczki, maści, smary, plastry... Człowiek szykował się jak na wojnę - wspomina.
Taktyka jego zespołu była prosta. - Mieliśmy doprowadzić naszego lidera do pierwszego odcinku bruku. Pamiętam, jak z szerokiej jezdni skręcaliśmy wówczas w lewo, w wąską dróżkę. Dojazd do tego miejsca to była bitwa, jak podczas rozprowadzania na finiszu. Kapitanowie, jadąc na czele, wjeżdżali na ścieżkę, a ten, kto się nie zmieścił, padał. Powstawała jedna, wielka kraksa. Dla wielu wyścig się kończył - mówi Lang.
Nasz rozmówca przyznaje, że po pokonaniu Piekła Północy człowiek czuje się tak, jakby przez dwa tygodnie bez przerwy pracował młotem pneumatycznym. Boli każdy staw, każdy mięsień. Paryż-Roubaix to test dla najlepszych. - Dwa dni po wyścigu wydaje ci się, jakbyś przed chwilą brał udział w gigantycznej kraksie - mówi austriacki ekspert od bruku, Bernhard Eisel.
Wielkie marzenie Wigginsa
W tym roku w walce o zwycięstwo nie wezmą udziału legendy - Bonnen i Cancellara. Pierwszy na początku marca doznał kontuzji barku. Drugi na trasie E3 Harlebeke upadł i nabawił się urazu kręgosłupa. Kandydatów do wygrania swojej kostki bruku - którą dostaje każdy zwycięzca - wciąż jest jednak wielu.
- Paryż-Bordeaux to wyścig dla kolarzy silnych i zdeterminowanych - mówi Lang. - Bruk trzeba cały czas atakować. Nie ma miejsca na odpoczynek i lżejsze pedałowanie. Pupa odrywa się od siodełka, cały ciężar ciała jest oparty na nogach i rękach. Nieźle sprawdzają się tam zawodnicy mocni w jeździe na czas. Tacy, jak chociażby Michał Kwiatkowski.
Mistrza świata w niedzielę na starcie zabraknie. On w tym roku celuje w ardeńskie klasyki. Kibice emocjonować będą się za to walką Bradley'a Wigginsa z własnymi demonami. Brytyjczyk kończy szosową karierę, by skupić się na rywalizacji torowej. Wcześniej podejmie jednak ostatnie wyzwanie. Chce wygrać Paryż-Roubaix. Spełnić marzenie dzieciństwa i zamienić piekło w raj.
Faworytów znów zaskoczyć spróbuje Niki Terpstra, którego ubiegłoroczny sukces był dla wielu szokiem. Na bruku dobrze czują się Sep Vanmarcke, Zdenek Stybar, Geraint Thomas czy świetnie tej wiosny dysponowany Alexander Kristoff. Maciej Bodnar w walce o zwycięstwo pomoże Peterowi Saganowi. W niedzielę na kostce bruku wyryte zostanie kolejne nazwisko. Zasłuży na to jednak tylko jeden wycieńczony heros.
