Piotr Woźniak: Nie zmarnujmy tego, co stało się w Łodzi (komentarz)

Polki w Łodzi zrobiły więcej niż tylko wykonały plan minimum. Pokonały mistrzynie olimpijskie i po dwóch zwycięstwach z zespołami Kanady oraz Niemiec zameldowały się w najlepszej ósemce drużyn globu. Podczas tego tygodnia pękło wiele stereotypów, Biało-Czerwone swoimi wynikami "namalowały" nowe mapy mentalne, zmieniły sposób postrzegania kadry oraz jej możliwości, zredefiniowały oczekiwania kibiców, mediów i chyba przede wszystkim swoje własne. I właśnie o zachowanie tego podejścia do reprezentacji powinniśmy zabiegać, bo to może się okazać się cenniejsze niż medal mistrzostw świata.

O co dokładnie chodzi? Może zobrazuję to kilkoma przykładami. Po meczu z Amerykankami Weronika Szlagowska odpowiadając na pytanie o to jak będzie wyglądał kolejny mecz z zespołem na NASZYM poziomie odpowiedziała innym pytaniem: "A czy przed rokiem powiedziałbyś, że będziemy na poziomie reprezentacji USA?". Odpowiedź była oczywista, ale też obnażyła fakt, że przez lata (a dokładniej od 2009 roku) budowaliśmy wokół reprezentacji pań szklany sufit. Utarło się stwierdzenie, że potrafimy wygrywać z Niemkami, Czeszkami, Bułgarkami itd., ale Serbki, Amerykanki czy nawet Turczynki to już ekipy, którym nie mamy prawa nawet zagrozić.

Ktoś powie, że przez lata tak właśnie się działo. Przegrywaliśmy z gigantami siatkówki 0:3 czy 1:3 na największych imprezach i przyjmowaliśmy to za pewnik. Godziliśmy się z tym, a w efekcie przechodziliśmy beznamiętnie obok takich wyników. Tymczasem przyglądając się bliżej tym spotkaniom wcale nie musiało tak być.

ZOBACZ WIDEO: #dziejesiewsporcie: plaża na Florydzie, a tam Polka. Zachwytom nie ma końca

Podczas eliminacji do igrzysk olimpijskich w Tokio Polki w jednym z przegranych setów prowadziły sześcioma punktami, ale nie udało się doprowadzić do tie-breaka. W półfinale mistrzostw Europy w Stambule Biało-Czerwone z kolei mogły wygrać seta do 14! I tak po namyśle zgadzam się z naszymi reprezentantkami, ego powinniśmy mieć znacznie wyżej. Nie po to, aby puszyć się przed kamerami czy znajomymi, ale po to, aby móc takie mecze rozstrzygać na swoją korzyść. Zawodniczki grają o marzenia swoje i kibiców, pozwólmy im bujać w obłokach, bo wtedy może dosięgną tego swojego siatkarskiego "nieba".

Dobry wzór do naśladowania dały nam Kanadyjki. Nie było w ich szeregach wielkiego zdziwienia, gdy pokonywały Niemki czy Tajki. I jasne - ostatecznie odpadły z turnieju po drugiej fazie zawodów, ale przełamywały kolejne bariery. My też to zrobiliśmy w spotkaniu z USA, zrobiły to też Tajki doprowadzając do tie-breaka w swoim starciu z mistrzyniami olimpijskimi.

Po raz drugi ze schematami zerwał Stefano Lavarini, który po wygranej nad Niemkami radykalnie zaprzeczył temu, że skoro już wykonaliśmy więcej niż zakładano to będzie łatwiej, bo zagramy bez presji. Presja jest i będzie ogromna, a jej brak to de facto przyznanie się do bycia słabszym.

Po raz pierwszy od 60 lat jesteśmy o krok od strefy medalowej mistrzostw świata. Na tym etapie nie ma już znaczenia czy ta kadra jest ciągle w wiecznej "budowie" i czy brakuje w niej kilku ważnych ogniw. Mam tylko nadzieję, że podobnych usprawiedliwień nie będziemy też szukać po turnieju.

I być może cały ten przydługi wywód nie ma sensu, bo przecież powtarzając po stokroć, że jest się na równi z najlepszymi, nie otrzyma się medalu. Kto wie, może jednak odpowiednie nastawienie i lekko magiczna aura w połączeniu z kibicami, którzy wypełnią Arenę Gliwice, sprawią, że właśnie decydujący punkt ten raz padnie na naszą stronę. A nawet jeśli nie stałoby się to w meczu z Serbkami, to nie dajmy sobie więcej wmówić, że są dla nas zespoły nie do pokonania.

Z Łodzi - Piotr Woźniak, WP SportoweFakty

Zobacz również: "Chcemy im oddać". Jasna deklaracja polskiej siatkarki

Pomóż nam ulepszać nasze serwisy - odpowiedz na kilka pytań.