Elektromechanik, reprezentant Polski, łotr spod ciemnej gwiazdy - Piotr M. świat będzie oglądał zza krat
Przez wiele lat grał z orzełkiem na piersi. Za swoje zasługi dla sportu został nawet odznaczony przez śp. prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Po zakończeniu kariery okazało się, że jest... bandziorem.
PAP
/ Przemek Wierzchowski
Piotr M. był ambitnym chłopcem, nastolatkiem, młodym mężczyzną. Kiedy w 1995 roku został absolwentem Zespołu Szkół Zawodowych w Gnieźnie, jeszcze nie wiedział, że rysuje się przed nim wielka kariera. Grał już co prawda w hokeja na trawie, ale miał też dobry fach w ręku - ukończył elektromechanikę urządzeń przemysłowych. Na wypadek, gdyby w sporcie mu jednak nie wyszło. W końcu hokej na trawie to w Polsce dalej dyscyplina niszowa, a zainteresowanie nią jest niewielkie. On jednak szedł w zaparte. Postawił na sport i za wszelką cenę chciał rozwijać swoją pasję.
Nie mogło być inaczej - przygodę ze sportem rozpoczął w rodzinnym mieście. Pierwsze szlify zdobywał w Starcie Gniezno. Długo tam jednak nie zabawił. W 1994 roku postanowił wypłynąć na głębszą wodę, przenosząc się do poznańskiego Pocztowca. To był strzał w dziesiątkę. Z klubem tym wywalczył dwa tytuły mistrza Polski na boiskach otwartych i cztery w hali. Od tego czasu jego kariera nabrała rozpędu.
M. był młodym, utalentowanym, perspektywicznym, pełnym zapału zawodnikiem. Szybko trafił do młodzieżowej reprezentacji Polski. W 1996 roku wywalczył z nią halowe młodzieżowe mistrzostwo Europy w Lucernie. Trzy lata później, już z seniorską kadrą, sięgnął natomiast po srebrny medal HME w duńskim Slagelse, aż wreszcie spełnił się jego olimpijski sen.
W 2000 roku pojechał z reprezentacją do Sydney, już jako jedna z jej największych gwiazd. W Australii Biało-Czerwoni zakończyli zmagania w turnieju olimpijskim na 12. miejscu, ale nasi hokeiści na trawie za faworytów nie uchodzili. To i o rozczarowaniu nie mogło być mowy.
Po drodze były mniejsze i większe sukcesy. Przez dwa latach M. grał z powodzeniem w Niemczech. Forma rzadko u niego falowała, toteż regularnie powoływany był do kadry. W sumie z orzełkiem na piersi wystąpił w 197 meczach, w których strzelił 84 bramki. Karierę sportową oficjalnie zakończył dwa lata temu i do dziś uznawany jest za jednego z najlepszych, polskich hokeistów na trawie w historii.
Jego wkład w rozwój polskiego sportu docenił nawet były prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, śp. Lech Kaczyński, który w 2007 roku odznaczył go Złotym Krzyżem Zasługi za wybitne osiągnięcia. Wtedy jeszcze chyba nikt nie przypuszczał, że M. okaże się rozbójnikiem. Jak wielkim? Czytajcie na kolejnej stronie.
