WP SportoweFakty
...więcej
  1. Start
  2. Żużel
  3. Ryszard Dołomisiewicz
  4. Mieliśmy do dyspozycji jeden kombinezon i jeden motocykl - I część rozmowy z Ryszardem Dołomisiewiczem

Mieliśmy do dyspozycji jeden kombinezon i jeden motocykl - I część rozmowy z Ryszardem Dołomisiewiczem

W pierwszej części rozmowy z portalem SportoweFakty.pl, Ryszard Dołomisiewicz wspomina początki swojej kariery, pierwszy poważny upadek i pierwsze ligowe punkty. Zdradza również kulisy rozmów transferowych i opisuje żużlową rzeczywistość lat osiemdziesiątych.
Mirosław Lewandowski
Mirosław Lewandowski
Mirosław Lewandowski: Jak zaczęła się twoja przygoda z żużlem? Ryszard Dołomisiewicz: Do szkółki żużlowej zapisałem się w 1980 roku wraz z kilkunastoosobową grupą moich rówieśników. Na początku wszyscy mieliśmy do dyspozycji jeden kombinezon i motocykl. Pierwsze miesiące polegały na sprzątaniu warsztatu i bezcelowym spacerowaniu po parkingu. W szkółce było za mało sprzętu i chodziło o to, żeby go za bardzo nie eksploatować. Kto przetrwał ten etap i nie zrezygnował, mógł zacząć pierwsze treningi. Jeden kombinezon i motocykl? - Dokładnie! W tamtych czasach trudno było zdobyć porządny motocykl dla zawodników startujących w lidze, a co tu dopiero mówić o szkoleniu młodzieży. Jeszcze gorzej było z kombinezonami. Nosiliśmy skóry i kaski, których w ogóle nie powinno się dopuścić do użytku. Np. kaski nie były dopasowane do rozmiaru głowy. Jak był za duży to zakładało się czapkę, a jak był za mały to trzeba było się z kimś zamienić. Pod czyim okiem stawiałeś swoje pierwsze kroki? - Szkółkę prowadzili wtedy Stanisław Witkowski i Mieczysław Połukard. Ten pierwszy zajmował się wyszukiwaniem młodych talentów. W tym celu jeździł po pobliskich miejscowościach, głównie wioskach i wyszukiwał chłopaków, którzy umieli jeździć na motocyklu. Natomiast Połukard szkolił nas od strony technicznej. Uczył jak startować, żeby nie zrobić przysłowiowej "świecy", jak płynnie pokonywać łuki itd. Jak wspominasz pierwszą przejażdżkę na motocyklu żużlowym? - Kiedy pierwszy raz wsiadasz na motocykl czujesz ogromny strach. Można to porównać do wejścia na katapultę, choć nigdy tego nie robiłem (śmiech, dop.red.). Po odpaleniu motocykla przez zapych i dodaniu gazu trzeba uważać, żeby z niego nie spaść. Wielu chłopakom przytrafiały się przykre upadki, w których motocykl niespodziewanie wyrywał do przodu, a oni spadali na twarz. Dodatkowo nie ma tam ogranicznika skrętu w lewo, a z prawej strony jest hak. Dlatego skręcając w lewo można zrobić kółko w miejscu, a odbijając w prawo nadziewasz się na hak. Jeden i drugi manewr wykonany zbyt gwałtownie kończy się upadkiem. Na szczęście po kilku jazach próbnych opanowuje się zarówno start, jak i manewr skrętu w lewo. Czy pamiętasz swój pierwszy występ po zdaniu licencji? - To było w 1982 roku w Toruniu podczas czwórmeczu młodzieżowego, w którym startowały drużyny z Gdańska, Grudziądza, Gniezna i Bydgoszczy. Pojechałem na uzupełnienie składu, bo brakowało czwartego do kompletu. Pamiętam, że w tym turnieju zdobyłem trzy punkty. Upadki żużlowe to największa "zmora" tego sportu. Jak często na początku twojej kariery zapoznawałeś się z nawierzchnią toru? - Na samym początku leżałem niemal w każdym biegu treningowym. Opanowanie motocykla i pewność w trakcie jazdy przychodzi z czasem. Z poważniejszych upadków pamiętam wywrotkę z Grudziądza, gdzie był bardzo długi i czarny tor, drewniana banda, a przy parkingu rósł dąb. Kto nie umiał dobrze jeździć swój bieg kończył najczęściej na tym drzewie (śmiech). Ja na szczęście i nieszczęście zarazem nie zdążyłem do niego dojechać. Kiedy składałem się w pierwszy łuk, zbyt energicznie szarpnąłem motocyklem. Byłem przyzwyczajony do bydgoskiego toru, który był wtedy bardzo przyczepny i dziurawy. Tymczasem w Grudziądzu tor był równy i śliski. W efekcie motocykl zawrócił o 180 stopni. Z opowiadań kolegów dowiedziałem się potem, że przejechałem przez płytę boiska, wyjechałem na drugiej przeciwległej prostej, przejechałem tuż przed nadjeżdżającymi zawodnikami i uderzyłem z całym impetem w deski. Mówisz, że przebieg upadku opowiedzieli ci koledzy. Czy rzeczywiście nic z niego nie pamiętasz? - Upadek skończył się wstrząśnieniem mózgu, dlatego nie pamiętam jego przebiegu. Po tym zdarzeniu spałem prawie całą dobę, a obudziłem się drugiego dnia po południu. Dopiero wtedy zorientowałem się, że jestem w hotelu w Grudziądzu. Jak wyglądała walka o miejsce w składzie w drużynie Polonii? Czy rywalizowaliście między sobą na treningach? - W tym czasie wszedł przepis, który nałożył obowiązek jazdy w składzie najpierw jednego, a potem dwóch juniorów do 21 lat. Chodziło o wymuszenie szkolenia, żeby kluby nie pozwalały sobie na brak zaplecza lub zwycięstwo w lidze samymi seniorami. Dlatego w latach 1983-84 pojawiła się w Bydgoszczy i całej Polsce duża liczba młodych żużlowców, którzy coraz częściej znajdowali miejsce w podstawowym składzie. W tym czasie swoją karierę zaczynali również tacy żużlowcy, jak Piotr Gluecklich, Krzysztof Zianik, czy Zbigniew Bizoń. Mimo, że byliśmy młodzieżowcami, to nie musieliśmy walczyć tylko o miejsca przydzielone juniorom, ale w naturalny sposób zaczęliśmy wypierać seniorów. Doszło do tego, że w ciągu dwóch sezonów mieliśmy drużynę złożoną prawie z samych wychowanków. Pierwsze punkty są dla młodych zawodników niezwykle cenne. Kiedy po raz pierwszy minąłeś linię mety przed żużlowcem z przeciwnej drużyny? - Pierwsze ligowe punkty zdobyłem 10 października 1982 roku w Gdańsku (3 pkt. + bonus - dop.red.). W podstawowym składzie Polonii po raz pierwszy wystartowałem na inaugurację rozgrywek ligowych w 1983 roku w Lesznie. Jechałem w parze z Bolesławem Prochem i niestety nie zdobyłem w tym meczu żadnego punktu. Nie był to jednak mój zupełny debiut w lidze. Po raz pierwszy w składzie znalazłem się na pozycji rezerwowego z numerem 16 w meczu na własnym torze z Unią Leszno 29 sierpnia 1982 r. Pierwszy start zakończył się specjalnym zerwaniem taśmy. Wolałem zostać wykluczony niż jechać w tych zawodach, przede wszystkim z powodu stanu toru. Wtedy robiło się taką nawierzchnie, że zupełnie początkujący zawodnik mógł sobie zrobić krzywdę.
Ligowe punkty Ryszard Dołomisiewicz zdobywał już w 1983 roku, m.in w meczu barażowym o utrzymanie w I lidze z GKM-em Grudziądz
Kibice, szczególnie Polonii Bydgoszcz, od kilku sezonów oglądają ciekawe pojedynki w Bydgoszczy, podczas gdy ich drużyna bardzo słabo spisuje się na wyjazdach. Jaki wpływ na wynik ma atut własnego toru? - Dla mnie każdy tor był podobny i nie miało żadnego znaczenia, czy jeżdżę w Bydgoszczy, Toruniu, Rzeszowie czy Gorzowie. Żużlowiec, który chce coś osiągnąć musi się przystosować do każdych warunków. Ten, kto potrafi jeździć ślizgiem kontrolowanym i przy tym się nie męczy, osiągnie dobry wynik a jazda na żużlu będzie dla niego przyjemnością. Rzeczywiście dzisiaj obserwuję, że własny tor jest czasem największym atutem gospodarzy. Tymczasem zdarza się, że tuż przed meczem spadnie deszcz i tor staje się zupełnie inny. Dlatego żużlowcy nie powinni szukać swoich mocnych punktów w przygotowaniu toru, tylko w przygotowaniu siebie i swojego sprzętu. Już w 1984 roku zdobywałeś w lidze dużo punktów. Czy mecz ligowy w Rzeszowie, w którym uzbierałeś 12 oczek można nazwać przełomem w twojej karierze? - To nie był żaden przełom. Rzeczywiście mecz w Rzeszowie wspominam bardzo miło. Zdobyłem w nim 12 punktów plus bonus i byłem najlepszym zawodnikiem mojej drużyny. Jednak ten wynik nie pojawił się znikąd. Był konsekwencją ciężkiej pracy i niezliczonej liczby godzin spędzonych na treningach i w warsztacie. Wiedziałem, że wynik wcześniej, czy później przyjdzie, dlatego nie był dla mnie wielkim zaskoczeniem. Z resztą kilka dni przed pojedynkiem w Rzeszowie zdobyłem w Lublinie Srebrny Kask, a 4 dni później w Bydgoszczy triumfowałem w Brązowym Kasku.
Na zdjęciu podium brązowego kasku rozegranego 30 sierpnia 1984 roku. I miejsce Ryszard Dołomisiewicz (polonia Bydgoszcz), II miejsce Mirosław Daniszewski (Stal Gorzów), III miejsce Dariusz Rachwalik (Włókniarz Częstochowa)
Czy po tych sukcesach oczy kibiców zwróciły się w twoją stronę? - W tamtym czasie liczyła się przede wszystkim liga i wynik całej drużyny. Mało kto zwracał uwagę na zdobycze punktowe poszczególnych zawodników. Ja również nie skupiałem się na promowaniu swojej osoby, tylko na solidnym przygotowaniu się do kolejnego spotkania. Tak było do końca mojej kariery. Mimo to ktoś jednak zauważył twój wynik, pojawiły się pierwsze propozycje transferowe... - Należy zacząć od tego, że w latach osiemdziesiątych termin transfer nie istniał. Ludzie, którzy oferowali przejście do innego klubu byli nazywani kaperownikami, a kaperstwo było karane. Owszem zmiany barw klubowych były możliwe, ale podpierano je zmianą szkoły, wstąpieniem do wojska lub milicji. Natomiast kluby cywilne na czas wojska organizowały dla zawodników służbę zastępczą np. w straży pożarnej. Wracając do propozycji z innych klubów, bardzo interesująca wydała się być oferta jazdy w Rzeszowie... - To był rok 1984 i byłem wtedy w okresie przedpoborowym. Sam chciałem zmienić barwy klubowe, ponieważ działacze Stali proponowali mi dziesięciokrotnie wyższe zarobki niż otrzymywałem w Bydgoszczy. Jednak propozycja mojego macierzystego klubu była zwięzła i konkretna. Albo idę na dwa lata do wojska, albo będę dalej jeździł i to tylko w Polonii. Dwa lata służby w wieku 18 lat byłyby równoznaczne z zakończeniem kariery. Dodatkowo jednostka, do której zostałbym przydzielony z pewnością dostałaby nakaz "z góry", żeby zwrócić na poborowego Dołomisiewicza szczególną uwagę i otoczyć go "troskliwą opieką". W tej sytuacji zdecydowałem się zostać w Bydgoszczy. W kolejnych częściach rozmowy z Ryszardem Dołomisiewiczem, które wkrótce przedstawimy, dowiemy się, jak dalej przebiegała kariera popularnego "Dołka". Wrócimy do lat osiemdziesiątych i do jego największych sukcesów indywidualnych i drużynowych. Dołomisiewicz zdradzi nam również, jak układała się współpraca z teamem Gollobów i dlaczego właściwie z dnia na dzień zdecydował się zakończyć karierę.

KUP BILET NA 2024 ORLEN FIM Speedway Grand Prix of Poland - Warsaw -->>
Polub Żużel na Facebooku
Skomentuj 79
Zgłoś błąd
inf. własna
Polecane
Komentarze (79)
 do serwisu aby dodać komentarz.
  • sonet2 Zgłoś komentarz
    Przykro mi adams, ale to w rybniku sie zakończyło, ale efektem domina z kryterium asów, gdzie wiadomo kto i jak go potraktował.
    0 Odpowiedz
    Pokaż odpowiedzi
    • Arny Zgłoś komentarz
      Dziękuje za przepiękną możliwość dowiedzieć się o tym zawodniku! Ryszard Dołomisiewicz był pierwszym obokrajowcem w składzie "Lokomotywy", która w 1991 roku jeździł w Wyższej
      Czytaj całość
      ligie drużinowych mistrzostw ZSRR.
      0 Odpowiedz
      Pokaż odpowiedzi
      • adams Zgłoś komentarz
        super komentarz napisal ''dawnej polonii fan''."Dolek" byl super sportowcem ale pisanie ze przez Gollobow skonczyl kariere jest lekka przesada!Rysia wykonczyly kontuzje,najgorsza byla ta
        Czytaj całość
        ostatnia z Rybnika.To wlasnie tam dzieki przytomnosci umyslu klubowego lekarza z Bydgoszczy,Dolek uciekl grabarzowi spod lopaty!o powrocie do sportu nie bylo juz mowy!ps.gdyby nie to ze klub polonia byl klubem gwardyjskim to Dolka juz na poczatku kariery nie byloby w Bydgoszczy...Tak nalezy rozumiec to co powiedzial...I gdy juz pojawili sie Gollobowie to tez byly oferty z innych klubow dla Dolka...Dlaczego z nich nie skorzystal?nie mial juz zdrowia!to byl duzy talent,ale kontuzje zabraly 50 procent ego sukcesow!
        0 Odpowiedz
        Pokaż odpowiedzi
        • wartyfan Zgłoś komentarz
          jak Dołek jeździł w Bydgoszczy kwitła przyjaźń Gorzów - Bydgoszcz, aż nie pojawili się bracia G + tata "czy leci z nami pilot" Władysław, wszystko się tak popaprało... A prawdziwi
          Czytaj całość
          kibice pamiętają Super Stal: 9.Świst, 10.Owiżyc, 11. Okupski, 12. Daniszewski, 13. Franczyszyn itp.
          0 Odpowiedz
          Pokaż odpowiedzi
          • penhal Zgłoś komentarz
            Masz rację kolego Źaba dostał brawa ale to co na pożegnaniu Dołka otrzymał Sawina to była burza braw.A jak chcesz wiedzieć to pierwszy Toruńczyk co dostał burzę braw[za pokonanie
            Czytaj całość
            całej koalicji Szwedów]był Wielki Maryś [1966memoriał Raniszewskiego]ale Ty nie możesz pamiętać wtedy nie było Wojny toruńsko-bydgoskiej.Do dawniej Polonii fan święte słowa.W każdym konflikcie jest dwóch winnych.Pozdrawiam
            0 Odpowiedz
            Pokaż odpowiedzi
            • jur Zgłoś komentarz
              Dołek, to był ktoś. I na torze i poza nim. Taki zawodnik, którego szanowało się zawsze i to bez większych zastrzeżeń. Mało jest teraz takich. Przykro mówić, ale Gollobowi dużo
              Czytaj całość
              brakuje. Wtedy to były derby, w Polonii jeździli bydgoszczacy, prawdziwe Tyfusy a nie farbowane jak teraz. Krzyżactwo pozdrawia.
              0 Odpowiedz
              Pokaż odpowiedzi
              • rogal Zgłoś komentarz
                Pamiętam też gdy Dołek po kontuzji wrócił do składu na derby (niespodziewanie szybko) i z numerem 16 zdobył komplet punktów.
                0 Odpowiedz
                Pokaż odpowiedzi
                • kmic Zgłoś komentarz
                  pamiętam... też w młodości ścigałem się na podwórku rowerami (zresztą niedaleko stadionu bo na Markwarta) jako "Dołek". A obok same Ziarniki, Prochy i Glucklichy :) Też pamiętam
                  Czytaj całość
                  oglądany w telewizji finał MŚ z Chorzowa (z młodym ambitnym Polakiem), ten zbędny wypadek z T.Gollobem podczas Kryterium Asów (dobrze kojarzę, że było to ostatni bieg? mam przed oczyma że był to początek-środek drugiego łuku i zaryzykuję że 4. okrążenie), ten straszny karambol z Piotrem Świstem podczas eliminacji MŚ Par w Austrii (gdy jeżdżono szóstkami, a Świst przeleciał przez bandę i spadł między ludzi na betonowe trybuny), ten turniej pożegnalny z największymi chyba brawami w historii Bydgoszczy dla zawodnika Apatora (zwycięzcy turnieju - Sawina czy Kowalik? chyba jednak Sawina)... Pamiętam że w moim pokoju wisiały zdjęcia wszystkich zawodników Polonii - każdy w czerwono-biało-niebieskim kombinezonie, a Dołek jako jedyny w biało-czerwonym "reprezentacyjnym"... łza się w oku kręci... wielki człowiek na torze i poza nim...
                  0 Odpowiedz
                  Pokaż odpowiedzi
                  • dawnej polonii fan Zgłoś komentarz
                    Do "pamiętając" ten właśnie nieudacznik Jacek został 2 razy IMP,a Dołek nawet na pudle nigdy nie stanął.Dzięki Władkowi Gollobowi i m.in. jego synom,to w tamtym czasie w 1992 roku
                    Czytaj całość
                    Polonia po 21 latach została DMP.A propos konfliktu,to właśnie w owych czasach,gdy rozmawiałem ze Zdzichem Ruteckim , czy Waldkiem Cieślewiczem o rzekomym konflikcie Dołek-Golloby,to obaj odpowiedzieli,że wiesz jak to jest ,gdy jedna gwiazda(Tomek) zagraża drugiej.Pamiętam też,jak w Kryterium Asów Dołek wjechał z tyłu w Golloba i złamał kręgosłup i miał wtedy wielkie pretensje do Tomka(wielka burza się wtedy zaczęła,nawet w ogólnopolskiej telewizji-rzadko coś było o żużlu- z Golloba chcieli zrobić winnego).Innym jeszcze razem, gdy obaj jeździli w parze - chyba wtedy Polonia zdobyła mistrza Polski w parach,Dołka ktoś wywrócił,Gollob chciał go zabrać z toru ,to ten go olał.Dla mnie,jako człowieka myślącego i obserwującego i nie czytającego głupot w gazetach, było jasne wtedy kto jest winien konfliktu. Dołek nie był święty,talent miał,ale nie na światowca.A jeszcze jedno kiedyś w ćwierćfinale kontynentalnym IMŚ,Dołek poprosił,aby Gollob mu pomógł.Wtedy to Tomek "ciągnął za uszy" wolnego wtedy Dołka.Niestety ten drugi miał defekt na ostatnim łuku i odpadł.Panie " pamiętając" przez takich jak pan Gollobowie odeszli z Bydgoszczy i zaczęły się chude lata dla Polonii.Więc młodzieży na tym forum,niech Pan głupot nie opowiada.Takie głupoty właśnie w tamtych czasach wciskała kibicom prasa, a ludzie w to wierzyli.Później z nienawiści do tych,którzy osiągnęli najwięcej w historii Polonii, kochaliście Protasa ,który przez swoje nagłe odejście spuścił Was do drugiej ligi.Mówię Was ,bo już od wielu lat nie utożsamiam się jako kibic Polonii.
                    0 Odpowiedz
                    Pokaż odpowiedzi
                    • do pamiętając Zgłoś komentarz
                      Pamiętam ten bieg z Krzystyniakiem jak dziś.. Młody szczyl byłem :-) Poryczałem się ze złości po tym incydencie :-) Panie Ryszardzie - dziękuję za wszystko! Pozdrawiam :-)
                      0 Odpowiedz
                      Pokaż odpowiedzi
                      • x Zgłoś komentarz
                        Net Fansi - wiem, że tu czasem zaglądacie. To wstyd, że tak zasłużona postać dla bydgoskiego klubu nie została "zagospodarowana" przez Polonię. Jacek Woźniak został trenerem pierwszego
                        Czytaj całość
                        składu. A może by tak zaproponować Ryśkowi trenowanie naszej młodzieży? Myślę, że jest szansa, aby się zgodził, a wszyscy wiemy jakim był zawodnikiem, toteż i młodzi z naszej szkółki podniosą poziom. Pomysł można by podrzucić prezesowi podczas jakiegoś spotkania. Wojciechowski spoko gość, myślę, że idea mu się spodoba.
                        0 Odpowiedz
                        Pokaż odpowiedzi
                        • do penhal Zgłoś komentarz
                          jako pierwszy brawa w bydgoszczy dostał Żaba puszczając właśnie Dołka w eliminacjach do IMŚ....Żaba prowadził przez cztery okrążeniai przed metą dosłownie hamował hakiem żeby
                          Czytaj całość
                          Dołek go wyprzedził i uzyskał niezbedne do wawnsu 3 pkty.....A później(bodajże w Chorzowie) ten sam Dołek już nie pomógł Rudemu....
                          0 Odpowiedz
                          Pokaż odpowiedzi
                          • pamiętający Zgłoś komentarz
                            Na początku 1992 władze klubowe chyba oszalały i funkcje "menago" powieżono Władysławowi Gollobowi. Władyś aby promować swojego drugiego nieudacznego synalka Jacka musiał pozbyć się
                            Czytaj całość
                            Dołka. Pan Ryszard dostał taką propozycje startów na sezon 1992: REZERWOWY!!! JEDEN, DWA GÓRA TRZY STARTY NA MECZ A KOMPLETNE ZERO JACEK GOLLOB MIAŁ MIEĆ STAŁE MIEJSCE W SKŁADZIE. To chyba wyjaśnia powody zakończenia kariery. Dołek to wielki człowiek i dyplomatycznie oświadczył, ze po konsultacji z lekarzami postanowił zjechać z toru. Każdy prawdziwy kibic Poloni wie, że Dołek często startował z kontuzjami. Pamiętacie jak przeciwko Uni Leszno Dołek startował z lewą nogą w gipsie? W jednym z biegów ograł Jana Krzystyniaka jak chłopca. Po biegu przy wjeździe do parkingu Krzystyniakowi puściły nerwy i tylnym kołem uderzył Dołka w tą zagipsowaną noge. Rychu się przewrócił. Ale ludzie gwizdali (Krzystyniak to miał szczeście, ze udało mu się z Bydgoszczy wyjechać).Jaka była radość na tryybunach jak Dołek postanowił jednak startować dalej w tych zawodach!! Więc dziękujemy rodzine "Adamsów" za pozbycie się Dołka potem Jacka Woźniaka, Tomasza Kornackiego.... Oby wasza noga więcej na Sportowej 2 N I E S T A N E Ł A!!!
                            0 Odpowiedz
                            Pokaż odpowiedzi
                            Zobacz więcej komentarzy (54)
                            Bydgoszcz Ryszard Dołomisiewicz Historia żużla Abramczyk Polonia Bydgoszcz PGE Ekstraliga Polska Żużel
                            Chcesz poczytać więcej o sporcie i nie tylko? Przejdź na WP.pl
                            ×
                            Już uciekasz? Sprawdź jeszcze to:
                            ×
                            Sport na ×
                            Piorunujący Motor. Waleczna Stal bez szans w Lublinie