Martina Navratilova łagodzi krytykę. "Byłam zbyt surowa dla Agnieszki Radwańskiej"

efekt murowany, końcowy , to zgrzyt , chyba nie chciany , zrobiło się zaraz bardzo niemiło, ja wiem , że w kuchni sportowej nie ma idylli i być jej nie powinno, ale tak jest i zawsze tak było i nie jest to rzeczą jakąś dziwną, że brudy się pierze nie na publicznym widoku, bo burzy to zaufanie i potrzebny spokój , co każdej współpracy nie wychodzi na dobre, znana to sprawa w psychologii od wieków, każde wynurzenie najbardziej szczodre, powinno być każdemu człeku podane w cztery oczy, ale co jest jeszcze ważniejsze , psychologów to nie zaskoczy, że 100 razy lepsza dla efektów poprawy, jest nie krytyka! , ale właśnie pochwała! , choćby nie całkiem zasłużona, bo to ona na wskroś człowieka przenika , najgłębsze pokłady sił i moc wyzwala i to właśnie ona jest największym motorem działania, uskrzydla chwalonego , szczególnie , gdy głosi ją osoba uznana za kogoś wybitnego, zarówno młodego , jak i starego, nawet człowieka unosi , dodaje sił i energii, kompleksy niszczy i kosi, a krytyka, jak to krytyka , choćby najmądrzejsza , szczególnie wypowiedziana ostro, siły każdego mocno pomniejsza , a to co zacząłem na wstępie, że Czeszka nie powiedziała tego , co chciała, to bezsprzecznie prawda , bo jedynka w skali dziesięciopunktowej, którą Aga dostała, krzywdzi jej udział w meczu, jej walki sportowej, udział szalenie pomniejsza , nie dotyczyło gry naszej zawodniczki , ale tego ile zastosowała ich wspólnych ustaleń, do tego może wnosić moc swych zażaleń, ale nie tak nisko cenić grę, całkiem niezłą, polskiej tenisistki.