Ekspert o US Open: To co się stało, ośmieli takich zawodników jak Janowicz

szlema, bo nie.."

Kto jak kto, ale taki Djoković nie podda się na pewno. Nie mam co do tego żadnych wątpliwości, że zdobędzie jeszcze niejeden tytuł wielkoszlemowy. Z całą pewnością apetyt na kolejne zwycięstwa w największych imprezach ma też Rafael Nadal. Jest rzeczą prawdopodobną, że nie zobaczymy go na kortach nawet do końca roku, ale jak już wróci, to na pewno jeszcze powalczy o kolejne skalpy do swojej kolekcji. Z Federerem jest o niebo lepiej niż w zeszłym roku, współpraca z Edbergiem uratowała go przed kolejnymi spadkami i pozwoliła na solidną grę w tym sezonie. Najbardziej boję się o mojego Murray'a, u którego na przekroju całego sezonu widoczne są olbrzymie problemy w sferze mentalnej. To trwa przez cały rok 2014. Na jego słabą formę złożyły się zarówno operacja, jak i kłopoty ze znalezieniem odpowiedniej osoby na stanowisko couch'a. Wybór, co ośmielę się stwierdzić, nie był trafny. Już to pisałam i się powtórzę: brakuje żelaznej konsekwencji, która cechowała Brytyjczyka, gdy w jego boksie zasiadał Ivan Lendl. Także o Szkota martwię się najbardziej, niepokoi mnie również stan zdrowia Hiszpana, ale moim zdaniem jeszcze powróci w wielkim stylu. Bez przesady. To pierwszy męski Szlem z tak zaskakującą finałową obsadą od bodaj 2005 roku. Ewentualnie od US Open 2009 i wielkiego zwycięstwa Del Potro. Niby dominacja Wielkiej Czwórki, ale wciąż coś się zmienia. Najpierw Argentyńczyk, potem niesamowity rok 2011 Djokovicia (choć dalej nie było już tak spektakularnie, w sezonach 2012 i 2013 zdobył po Szlemie. Można więc powiedzieć, że wkroczył między Federera i Nadala, a potem się w tym miejscu rozgościł). Dalej mamy przełamanie się Murray'a po czterech przegranych wielkoszlemowych finałach. Następnie AO Wawrinki i tegoroczne US Open. Coś wciąż się dzieje, nuda nam nie grozi, natomiast na ten moment nie zapowiadałabym aż tak daleko idących zmian. Spora przesada też w stawianiu Janowicza między Nishikorim czy Dimitrovem. Oczywiście, zawsze trzeba między tego typu rozważania wrzucić Polaka, ale pytanie brzmi: po co? Osiągnął ten półfinał Wimbledonu i nikt mu tego nie odbierze, osiągnięcie z pewnością chwalebne. Niemniej jednak trzeba pamiętać, że w Londynie w 2013 roku w dużej mierze skorzystał z korzystnego przebiegu wypadków w turnieju (słabość Federera i Nadala, błyskawiczne porażki obu panów; ćwierćfinał z Kubotem). Natomiast Dimitrov w ćwierćfinale tegorocznych zmagań w All England Clubie ograł obrońcę tytułu Murray'a. Ten wyczyn z przytupem przebił Japończyk, który najpierw odprawił dwóch zawodników z TOP10, a potem zwyciężył numer 1 światowego rankingu! Czas pokaże, jak będzie się dalej spisywał Janowicz, ale naprawdę jego nazwisko wygląda kuriozalnie, gdy omawiając szanse w Wielkim Szlemie wymienia się je obok Kei i Grigora.