Kadziewicz, Gierczyński, Vujević, Glinka-Mogentale i inni - oni zawiesili buty na kołku w 2015 roku

Łukasz Kadziewicz (ur. 20 września 1980 r.)

Środkowy Łukasz Kadziewicz w swojej karierze przewinął się przez wiele klubów, a oprócz gry w polskiej lidze spędził sporą ilość czasu poza granicami ojczystego kraju (Rosja, Włochy, Katar, Białoruś). [ad=rectangle] "Kadziu" to człowiek z charakterem, który przez kilka lat występował w reprezentacji Polski, z którą rywalizował podczas igrzysk w 2004 oraz 2008 roku, zaś jego największym osiągnięciem jest zdobycie tytułu wicemistrza świata w 2006 roku. Po dwóch sezonach gry w barwach Cuprum Lubin zdecydował się zakończyć swoją zawodniczą przygodę z siatkówką i poświęcić się pracy dziennikarskiej.

Krzysztof Gierczyński (ur. 23 stycznia 1976 r.)

W siatkarskim środowisku mówiło się, że przyjmujący Krzysztof Gierczyński jest niczym wino - im starszy, tym lepszy, gdyż w ostatnich latach, pomimo zbliżania się do "czterdziestki", prezentował się bardzo dobrze. "Gierek", były reprezentant Polski, w swojej karierze grał między innymi w: AZS-ie Częstochowa, Asseco Resovii Rzeszów, a niedawno w Jastrzębskim Węglu. W swoim dorobku Gierczyński posiada cztery srebrne i sześć brązowych medali mistrzostw kraju, Puchar Polski 2008/09 i Puchar Challenge 2011/12.

Jeroen Trommel (ur. 1 sierpnia 1980 r.)

Holenderski przyjmujący Jeroen Trommel, tak jak Łukasz Kadziewicz, zdecydował się zawiesić buty na kołku w wieku 35 lat. Trommel to były kapitan reprezentacji Holandii, zaś seniorską przygodę z siatkówką rozpoczął w 1996 roku w rodzimym zespole Alcom Capelle, a później występował w: Omniworld Almere, Tourcoing, AS Cannes, Buyuksehir Belediyesi Stambuł, VfB Friedrichshafen, Paris Volley i niedawno w Cuprum Lubin, z którym zajął 7. miejsce w PlusLidze. Natomiast w swojej karierze wywalczył on: dwa Puchary i trzy Superpuchary Holandii, Puchar i wicemistrzostwo Francji, złote medale w lidze niemieckiej i tureckiej oraz Puchar CEV.

Goran Vujević (ur. 27 lutego 1973 r.)

Goran Vujević to legendarny serbski przyjmujący, który niemalże przez całą swoją karierę występował we włoskich klubach. Vujević to jeden z najlepszych graczy na swojej pozycji na przełomie XX i XXI wieku, kiedy to w 2000 roku zdobył złoty medal igrzysk olimpijskich, zaś rok później został mistrzem Europy. Jego ostatnim zespołem była Sir Safety Perugia, której to Serb został dyrektorem sportowym.

Max Guenthor (ur. 9 sierpnia 1985 r.)

W maju siatkarskie środowisko bardzo zaskoczyła wiadomość o zakończeniu kariery przez brązowego medalistę ostatnich mistrzostw świata, niemieckiego środkowego Maxa Guenthora. - Mam za sobą grę w turnieju olimpijskim, mistrzostwach Europy, Lidze Światowej, zdobyłem medal mistrzostw świata oraz wygrałem Ligę Mistrzów w 2007 roku. Jestem zadowolony z mojej siatkarskiej kariery. Teraz po prostu czas, żeby poszukać nowych wyzwań, bo coraz trudniej było mi określić swoje cele sportowe - tak wytłumaczył swoją decyzję mistrz Niemiec z VfB Friedrichshafen. Guenthor, który w swoim życiu występował tylko i wyłącznie w niemieckich zespołach klubowych (VfB Friedrichshafen, Evivo Düren, Generali Haching) i z nimi wywalczył łącznie cztery złote oraz pięć srebrnych medali w Bundeslidze postanowił, że teraz będzie się zajmował komputerowymi symulacjami produkcji w firmie ZF.

Roman Jakowlew (ur. 13 sierpnia 1976 r.)

Atakujący Roman Jakowlew w swojej karierze wywalczył wraz z kadrą Rosji srebrny medal igrzysk olimpijskich (2000), srebro mistrzostw świata (2002), brązowy krążek mistrzostw Europy (2003), złoto Ligi Światowej 2002, a także dwukrotnie zwyciężył w Pucharze Świata (1999, 2011). Występował on między innymi w ekipach z Biełgorodu, Kazania, Moskwy czy Odincowa, zaś ostatnio reprezentował barwy Uralu Ufa. Po zakończeniu zawodniczej przygody Jakowlew został członkiem sztabu szkoleniowego moskiewskiego Dynama.

Aleksandr Bogomołow (ur. 1 lutego 1976 r.)

Środkowy Aleksandr Bogomołow swoje siatkarskie sukcesy zaczął święcić już w 1994 roku, kiedy to wraz z Rosjanami zdobył mistrzostwo świata juniorów, a rok później mistrzostwo Europy w tej samej kategorii. Potem już z seniorską kadrą Sbornej sięgnął po srebrny medal mundialu oraz złoto Ligi Światowej w 2002 roku. W swojej gablocie posiada on także krążki wywalczone na arenie klubowej (medale mistrzostw Rosji, Pucharu Rosji, Ligi Mistrzów i Klubowych Mistrzostw Świata). Bogomołow postanowił rozstać się z profesjonalną grą w siatkówkę w wieku 39 lat w barwach Biełogorie Biełgorod.

Małgorzata Glinka-Mogentale (ur. 30 września 1978 r.)

Występująca w ostatnich latach na pozycjach przyjmującej oraz atakującej Małgorzata Glinka-Mogentale to jedna z najlepszych polskich siatkarek w historii. W ciągu swojej kariery oprócz gry w klubach z polski przewinęła się przez wiele zagranicznych ekip, jak: Metodo Infoplus Vicenza Volley, Asystel Novara, RC Cannes, Gruppo Murcia 2002 i Vakıfbank Stambuł. Wraz z tymi drużynami było jej dane za zdobyć mistrzostwa Włoch, Francji Hiszpanii oraz Turcji, a także medale w Lidze Mistrzyń (dwa złote i dwa srebrne). Natomiast wraz z kadrą Polski Glinka-Mogentale dwukrotnie triumfowała w mistrzostwach Europy (2003, 2005) oraz awansowała na igrzyska olimpijskie w 2008 roku. Po raz ostatni wystąpiła ona w biało-czerwonych barwach w styczniu 2014 roku w trakcie kwalifikacji do mistrzostw świata. Co więcej w swoim dorobku ma ona wiele nagród indywidualnych, jak na przykład: MVP ME 2003, Pucharu Świata 2003 i Final Four Ligi Mistrzyń 2011. "Maggie" zdecydowała się zakończyć karierę po osiągnięciu celu jakim było wygranie Orlen Ligi z Chemikiem Police.

Magdalena Śliwa (ur. 17 listopada 1969 r.)

Rozgrywająca Magdalena Śliwa w wieku blisko 46 lat postanowiła zakończyć swoją bogatą sportową karierę i poświęcić się pracy jako asystent szkoleniowca Juana Serramalery w zespole z Dąbrowy Górniczej. Śliwa profesjonalną grę w siatkówkę rozpoczęła w 1986 roku w barwach Wisły Kraków, a później występowała w Chemiku Police, BKS-ie Bielsko-Biała, Atomie Treflu Sopot, dąbrowskim MKS-ie, Desparze Perugia, Foppapedretti Bergamo, Monte Schiavo Banca Marche Jesi, Vicenza Volley, zaś ostatnio w Budowlanych Łódź. Jest ona, tak jak Małgorzata Glinka-Mogentale, dwukrotną złotą medalistką mistrzostw Europy (w 2003 roku została wybrana najlepszą rozgrywającą ME). Ponadto w swoim dorobku ma ona wiele medali mistrzostw Polski, Pucharu Polski oraz krążki w mistrzostwach Włoch, Superpucharze Włoch, Lidze Mistrzyń i Pucharze CEV.

Victoria Ravva (ur. 31 października 1975 r.)

Urodzona w Tbilisi Victoria Ravva to francuska środkowa gruzińskiego pochodzenia i żywa legenda klubu RC Cannes, którego barwy reprezentowała aż przez 20 lat (1995-2015). W swoim życiu aż 19 razy była mistrzynią Francji, 18-krotnie wygrała Puchar Francji, a także zdobyła dwa złote (2002, 2003) oraz dwa srebrne (2006, 2012) medale w Lidze Mistrzyń. Swoją bogatą karierę Ravva postanowiła zakończyć w wieku blisko 40 lat po kolejnym triumfie w lidze francuskiej.

Fofao (ur. 10 marca 1970 r.)

Brazylijska rozgrywająca Fofao buty na kołku zdecydowała się zawiesić dopiero w wieku 45 lat, co jest bardzo rzadko spotykanym osiągnięciem. Swoją karierę rozpoczęła ona w 1985 roku i przez jej większość grała w swojej ojczyźnie, z przerwami na zagraniczne wojaże w barwach Desparu Sirio Perugia (2004-2007), CAV Murcia 2005 (2007-2008) oraz Fenerbahce Stambuł (2010-2011). W czasie rywalizacji w Europie udało jej się nawet zwyciężyć w Lidze Mistrzyń 2005/2006. Występując w kadrze Brazylii Hélia Rogério de Souza wywalczyła między innymi złoty (2008) oraz dwa brązowe (1996, 2000) medale igrzysk olimpijskich i dwa tytuły wicemistrzyni świata (1994, 2006). W swoim dorobku Fofao ma także wiele wyróżnień indywidualnych, jak najlepsza rozgrywająca World Grand Prix (1999, 2000) czy najlepsza rozgrywająca IO 2008.

Yumilka Ruiz (ur. 8 maja 1978 r.)

Kubańska przyjmująca Yumilka Ruiz w wieku 37 lat podjęła decyzję o zakończeniu swojej sportowej kariery, a zmusiły ją do tego problemy zdrowotne. Ruiz to współautorka największych sukcesów żeńskiej reprezentacji Kuby, z którą sięgnęła po dwa złote (1996, 2000) i brązowy medal (2004) igrzysk olimpijskich, mistrzostwo świata w 1998 roku, Puchar Świata 1999 oraz pięć krążków w World Grand Prix. Przez sporą część swojej kariery występowała w rosyjskiej Urałoczce Jekaterynburg, której pomogła zdobyć mistrzostwo Rosji w 2005 roku. Po zawieszeniu butów na kołku Kubanka zajmie się działalnością w Międzynarodowym Komitecie Olimpijskim.

Yuko Sano (ur. 26 lipca 1979 r.)

Japońska libero Yuko Sano postanowiła zakończyć reprezentacyjną karierę po sukcesach jakie w końcu w ostatnich latach udało jej się osiągnąć wraz z własną reprezentacją (brązowy medal mistrzostw świata w 2010 roku, brązowy krążek igrzysk olimpijskich w Londynie i srebro World Grand Prix 2014), zaś w poprzednim sezonie zdobyła swoją najcenniejszą indywidualną zdobycz, czyli tytuł najlepszej zawodniczki WGP. Sano w swojej karierze występowała w klubach z Japonii (Unitika Phoenix, Toray Arrows, Hisamitsu Springs, Denso Airybees), Francji (RC Cannes), Azerbejdżanu (Igtisadchi Baku), Turcji (Galatasaray Stambuł) i Szwajcarii (Volero Zurych).

Nicole Davis (ur. 24 kwietnia 1982 r.)

Amerykańska libero Nicole Davis już w wieku 33 lat zdecydowała się porzucić grę w siatkówkę, a stało się to niespełna rok po zdobyciu przez kadrę USA mistrzostwa świata. Ponadto Davis wywalczyła wraz z Amerykankami między innymi dwa srebrne medale igrzysk olimpijskich (2008, 2012) i trzy złote (2010, 2011, 2012) krążki w World Grand Prix. Urodzona w 1982 roku siatkarka w swojej karierze występowała w klubach z aż 9 państw, zdobywając w 2005 roku brązowy medal mistrzostw Polski wraz z Naftą Piła.