Sukces po francusku, czyli tylko wariaci są coś warci
Wybuchowa mieszanka charakterów w reprezentacji pod wodzą Laurenta Tilliego (a także Earvina Ngapetha) w końcu przyniosła upragniony sukces międzynarodowy.
Można podziwiać niezachwianą pewność siebie selekcjonera Francuzów, pracującego z narodową drużyną od zaledwie trzech lat, ale dopiero teraz przychodzi zrozumienie dla Tilliego i jego niepohamowanej pogoni za historycznym złotym medalem. Oto dokonała się zmiana spojrzenia na ostatnie wyczyny Les Bleus: dzięki brazylijskiej wiktorii seria piętnastu zwycięstw z rzędu w jednej edycji "Światówki" nie ostanie się w historii jedynie jako statystyczna ciekawostka w sam raz do siatkarskich quizów, ale będzie najlepszym z możliwych potwierdzeń niesamowitej dyspozycji Trójkolorowych w 2015 roku.
Owszem, od dawna było wiadomo, że z francuskimi siatkarzami należy się liczyć, ale nawet w najlepszych latach, za czasów Franza Granvorki i Stephane'a Antigi, nie stać ich było na zrobienie ostatniego, mistrzowskiego kroku, a dramatyczna porażka w Sydney była tego najwyraźniejszym symbolem. 52-letniego syna Algieru nie interesowało powtórzenie srebra z 2006 roku, tylko przełamanie psychologicznej bariery wielkiego finału i przekonanie własnych graczy, że stać ich na wykonanie planu od A do Z. I plan został wykonany, w dodatku w jakim stylu - po drodze został pokonany wielki Bernardo Rezende, polegli też mistrzowie świata, dowodzeni przez kolejnego wybitnego adepta francuskiej szkoły siatkówki oraz twórcę jej aktualnej potęgi.
Jeden za wszystkich... /fot. FIVB
Siatkarze palą papierosy przed hotelem? Ich sprawa, w końcu to oni biorą odpowiedzialność za zdrowie i wizerunek. Lubią powygłupiać się przy głośnej muzyce? Dopóki nie robią tego po ciszy nocnej i są później w stanie normalnie trenować, nie ma problemu. Podejście zaprzeczające żelaznej dyscyplinie zaprowadzanej przez Philippe'a Blaina za jego rządów w kadrze zaowocowało powstaniem ekipy sympatycznych szaleńców, bawiących się siatkówką na parkiecie i życiem poza nim. Grupą kolegów, którzy po prostu lubią ze sobą przebywać i grać w jednym zespole. A twarzą całego projektu został nie kto inny jak Ngapeth, autor popularnej w mediach społecznościowych nazwy Team Yavbou (od slangowego bouyave, czyli w cenzuralnym tłumaczeniu "niszczyć, demolować") i iście plemiennego przedmeczowego rytuału z polskich mistrzostw świata.
Walka trenera Tilliego o prestiż należny drużynie posunęła się już do tego stopnia, że selekcjoner Trójkolorowych zdążył przed startem finałów w Rio pokłócić się z rodzimymi dziennikarzami o miejsce przeznaczane w prasie sportowej na opisy zwycięstw swoich podopiecznych. Przez długi czas psioczył, że żurnaliści z Francji interesują się siatkówką od święta, jedynie przy okazji igrzysk olimpijskich i wolą zajmować się przeciętnymi piłkarzami z Ligue 1 niż tymi, którzy faktycznie zasługują na zainteresowanie mediów. Wygląda na to, że selekcjoner Francuzów nie musi się martwić, przynajmniej przez najbliższe miesiące, o nagłówki gazet i należne hołdy. Może wypadałoby tylko zadbać o podstawy wiedzy o współczesnej siatkówce u polityków. Prezydent Francois Hollande gratulował na Twitterze kadrze siatkarzy za złoty medal… mistrzostw świata. Ale kto wie, czy to naprawdę jest tylko zabawna pomyłka, a nie na przykład zaklinanie rzeczywistości.
Michał Kaczmarczyk
kristobal
Zgłoś komentarz
Zartanxxx
Zgłoś komentarz
Taab
Zgłoś komentarz
kitten
Zgłoś komentarz
serena
Zgłoś komentarz
