Jak się poślizgniesz, to wylatujesz z karuzeli - rozmowa z Jakubem Bednarukiem, trenerem AZS Politechniki Warszawskiej

Ola Piskorska 26 Marca 2015, 12:05

Ola Piskorska: Przedłużyłeś kontrakt z AZS Politechniką Warszawską na kolejne dwa lata. Dlaczego?

- Ten rok jest znacznie lepszy niż poprzednie. Nie mamy problemów ani zaległości, widzę, że wszystko idzie ku lepszemu. Mam poczucie, że wszystko idzie w dobrym kierunku i widać światełko w tunelu. Oczywiście, u nas nigdy nie będzie wielkiego budżetu, tylko bardziej taki na poziomie Kielc i mam tego świadomość. Nie wiem czy ktoś jeszcze w lidze ma tak niski budżet.

AZS Częstochowa, przynajmniej dotychczas.

- Może Częstochowa, ale ważne jest to, że trzy sezony z rzędu kończymy na wyższej pozycji w tabeli niż ekipy z porównywalnymi budżetami. Mam poczucie, że robimy progres w Warszawie, a zwłaszcza ja jako trener. Jestem dwa razy lepszym szkoleniowcem niż dwa lata temu i trzy razy lepszym niż trzy lata temu. Mi się tu dobrze pracuje i mam przekonanie, że się rozwijam. Nie nudzi mi się i cały czas czuję w sobie pasję. Poza tym co to jest trzy lata dla trenera? To jest bardzo krótko. U nas ostatnio jest tendencja do zmieniania szkoleniowców po trzech miesiącach, a najpóźniej co sezon, a tymczasem to jest bardzo mało do oceny.

Myślę, że jednak po jednym sezonie można już oceniać trenera.

- No dobra, może tak, ale z drugiej strony Alex Ferguson był 25 lat w Manchesterze United. Ja mogę tak samo jak on być 25 lat trenerem w Warszawie, akurat dzieci dorosną (śmiech). Sprawy pozasportowe też były istotne dla mnie przy podejmowaniu decyzji, mam tu dobrą szkołę dla dzieci, lubię tę halę, na osiedlu czuję się dobrze i na Ursynowie też. Nie chcę tego zmieniać.

W przyszłym sezonie możesz być jednym z nielicznych polskich trenerów w PlusLidze, już jesteście w mniejszości.

- Czuję się właśnie jak zawodnik w ostatniej linii obrony (śmiech). Teraz jest taki trend, żeby wymieniać polskich trenerów na zagranicznych, zwłaszcza włoskich. Mam poczucie, że nam się dużo mniej wybacza, nawet nie słabego sezonu, tylko słabej połowy sezonu. Oczywiście, polscy szkoleniowcy najczęściej są młodzi i dopiero zdobywają doświadczenie, a ci zagraniczni to często są osoby z większym dorobkiem. Ale jednak nie wszyscy. Niektórzy z nich to nie są wielkie trenerskie nazwiska. Ja na pewno się przed nikim nie kłaniam, ale nie chcę też być głosem wszystkich polskich szkoleniowców. Czuję się dobrze w Warszawie i mam przekonanie, że robię dobrą robotę. Ale to, o czym mówimy to też był argument za przedłużeniem umowy.

W Warszawie nikt cię nie wymieni na obcokrajowca po trzech miesiącach?

- Dokładnie. W innym klubie mogło by się tak zdarzyć, a polskim trenerom jest trudno wrócić do gry po czymś takim. Na pewno jest atak włoskich szkoleniowców na PlusLigę, co wynika też z faktu, że włoska siatkówka przeżywa kryzys, ale ja się będę dzielnie bronił i nie mam zamiaru oddawać im miejsca (śmiech).

W tym sezonie twój zespół był mocno oparty na utalentowanej młodzieży wypożyczonej z Rzeszowa, czy tak samo będzie w przyszłym?

Jakub Bednaruk co roku buduje swoją drużynę od nowa i zaskakuje dobrymi wynikami

- To nie jest tak, że my w Warszawie pracujemy tylko z młodymi zawodnikami. W pierwszym sezonie mojej pracy jako trenera miałem bardzo stary skład, przypominam. Dziś się mówi, że ja dobrze pracuję z młodzieżą, a trzy lata temu miałem tu takich młodych jak Szymańskiego, Nowaka, Siezieniewskiego i Pawlińskiego (śmiech). Też sobie nieźle poradziliśmy. Ale na pewno będę szukał przede wszystkim Polaków, a obcokrajowców na samym końcu, tam gdzie nie znajdę polskich graczy. Oczywiście, Polacy teraz bardzo się cenią, bo w lidze jest coraz więcej drużyn, a limit zagranicznych ten sam. My na pewno nie jesteśmy w stanie zapłacić dużo, nawet mniej niż kluby, które są pod nami w tabeli. Ale widać mamy inne zalety, bo już teraz dostaję telefony od graczy, którzy chcą grać w Warszawie nawet za mniejsze stawki. Widzą, że u nas można zagrać dobry sezon niezależnie do tego, czy się ma 19 lat czy 35 lat. Mamy dobrą opinię w Polsce i też dlatego zostałem.

A nie boisz się zarzutów o brak ambicji? Kolejny sezon w klubie, w którym nie ma presji i każdy wynik wyższy niż koniec tabeli będzie sukcesem.

- Tylko kompletny ignorant mógłby mi zarzucać brak ambicji. Presja jest zawsze, tylko niektórzy trenerzy i niektóre kluby umieją ją chować lepiej niż inni. Jak chociażby Skra Bełchatów w minionym sezonie, która tak sobie pięknie grała bez presji, aż wygrała mistrzostwo kraju. Wszyscy w kółko mówią o presji, a większość nie ma o niej pojęcia. My w Warszawie nie gramy o medale, ale gramy o swoje życie. Wszyscy mamy roczne kontrakty i jak zagramy zły sezon to tracimy pracę. Albo lądujemy w pierwszej lidze. Albo w przypadku trenera możemy szukać sobie nowego zawodu, bo przyjdzie pięciu Włochów na nasze miejsce i po słabym sezonie nie dostaniemy drugiej szansy. Ja nie potrafię zbyt wiele poza siatkówką i w razie czego mam perspektywę pracy w kiosku. My walczymy o miejsce pracy i utrzymanie rodziny, to też jest presja. Nie chodzi o szóste czy ósme miejsce, tylko o to, że jeżeli się poślizgniesz, to wylatujesz z całej karuzeli i już cię nie ma. Więc jak ktoś mówi, że ja nie mam ambicji, to brak mi słów. Niech przyjdzie i mi to powie prosto w twarz.

rozmawiała Ola Piskorska