Wrócę po kolejny tytuł - rozmowa z Lloy'em Ballem, byłym rozgrywającym reprezentacji USA

Szymon Łożyński 29 Listopada 2014, 12:00

Lloy Ball: Sprawia mi ono dużo radości. Pracuję z dziećmi w obszarze siatkówki, koszykówki i futbolu amerykańskiego. Prowadzę także swój mały biznes. Spędzam tak dużo czasu z moją rodziną, jak to tylko możliwe. Podróżuję po USA i cieszę się z tych rzeczy, których nie miałem okazji doświadczyć podczas sportowej kariery.

Wielu świetnych graczy po zakończeniu kariery zostaje trenerami. Czy również chcesz podążyć tą samą drogą?

- Na razie skupiam się na pracy z dziećmi. Może pewnego dnia, kiedy będą starsze i pójdą na studia, wrócę do Europy i spróbuję zdobyć tytuł jako szkoleniowiec. Wierzę, że mógłbym być dobrym trenerem.

Który z wielu sukcesów, jakie osiągnąłeś, jest dla ciebie najcenniejszy?

- Najważniejszy dla mnie był triumf z Zenitem Kazań w finałowym turnieju Ligi Mistrzów rozegranym w Polsce. Wcześniej trzykrotnie grałem w finale i zawsze kończyło się srebrnym medalem. Zwycięstwo wraz z Sergim i Stanleyem (Siergiej Tietiuchin i Clayton Stanley - przyp. red.) było świetnym uczuciem. Po tym sukcesie płakałem i świętowałem cały tydzień (śmiech).

W 2008 roku wraz z kolegami zdobyłeś złoty medal igrzysk olimpijskich w Pekinie. Jak wspominasz te zawody?

- Igrzyska olimpijskie w Pekinie były dla mnie jak długi sen, który zakończył się szczęśliwie. Momentami był on jak koszmar, ale ostatecznie obudziłem się z uśmiechem na ustach i z radością w sercu (śmiech).

W czasie swojej kariery pracowałeś z wieloma szkoleniowcami. Który z nich, twoim zdaniem, ma największe umiejętności prowadzenia zespołu?

- Miałem to szczęście pracować z wieloma świetnymi trenerami. Od każdego z nich czegoś się nauczyłem. Mój ojciec pokazał mi jak grać z pasją, a Doug Beal (amerykański trener siatkówki - przyp. red.) jak myśleć w grze. Natomiast włoscy szkoleniowcy: Bagnoli, Frigoni i Lorenzetti nauczyli mnie odpowiedniego przygotowania. Z kolei McCutcheon i Alekno wpoili, jak wygrywać pojedynki zarówno ze słabszymi, jak i mocniejszymi rywalami. Każdy z nich pomógł mi się rozwinąć jako siatkarzowi. Mam nadzieję, że ja również dałem im coś od siebie.

Grałeś w wielu klubach. Która liga pod względem poziomu i organizacji jest dla ciebie najlepsza?

- Zdecydowanie liga rosyjska. Grają w niej najlepsi siatkarze na świecie, począwszy od góry do dołu tabeli. Kluby są zorganizowane profesjonalnie. Zespoły, w których grałem, dały mi wszystko, czego potrzebowałem do odniesienia sukcesu.

Masz wielu fanów w Polsce. Czy kiedykolwiek dostałeś propozycję gry w PlusLidze?

- Kilka razy rozmawiałem z polskimi klubami. Jestem pod wrażeniem tej ligi i polskich kibiców, którzy są niesamowici. Jednak nigdy nie czułem odpowiedniego momentu, żeby opuścić zespół, w którym grałem w danej chwili. Miałem szczęście, że reprezentowałem tak świetne kluby. Mimo wszystko żałuję, że nie miałem szansy pokazania się w PlusLidze.

Porozmawiajmy chwilę o reprezentacji USA. Czy twoich młodszych kolegów stać na powtórzenie sukcesu sprzed 6 lat?

- Aktualna reprezentacja posiada wielu utalentowanych zawodników. Mają oni wszystko, co potrzebne jest do zdobycia medalu w Rio de Janeiro. Sztab szkoleniowy daje im odpowiednie wsparcie. Jeśli William Priddy, Sean Rooney i Clayton Stanley wrócą do zdrowia, będą stanowić wartość dodaną tej reprezentacji.

Matthew Anderson zawiesił karierę z powodu depresji. Czy uważasz, że ma on szansę na powrót do siatkówki?

Ball nie wyklucza, że Matthew Anderson wznowi karierę

- Wyróżniłbym Pawła Zagumnego. Znamy się bardzo długo. Paweł sukcesywnie pracował na taką grę przez 15 lat. Cieszyłem się, że poprowadził swoją drużynę do zwycięstwa w turnieju. To wspaniałe dla tego sportu, że to Polska zdobyła mistrzostwo świata. Jest ona wzorem dla innych krajów. Mam nadzieję, że państwa, które dopiero uczą się siatkówki, wezmą przykład z tak entuzjastycznego podejścia do tego sportu.

Prezesi lubią wtrącić swoje trzy grosze - rozmowa z Marcinem Możdżonkiem, środkowym Halkbanku Ankara