Czasami brakuje mi ambicji - rozmowa z Łukaszem Kadziewiczem, zawodnikiem Cuprum Mundo Lubin

Michał Biegun 27 Lutego 2014, 10:00

Michał Biegun: Za nami ostatni mecz fazy zasadniczej rozgrywek pierwszej ligi siatkarskiej. Jakie wrażenia ma po niej srebrny medalista mistrzostw świata z 2006 roku?

Łukasz Kadziewicz: Dajcie mi już spokój z tym wicemistrzostwem świata. Teraz gram w pierwszej lidze, a ostatni mecz z tyszanami to jest pornografia, kaleczenie tego sportu, wstyd! Dziwię się, bo większość czasu spędziłem wśród siatkarzy, którzy mieli jakieś ambicje, a dzisiaj czasami mi jej brakuje przez to, co się dzieje na boisku. To był dramat, skandal i słaby pojedynek. Życzyłbym sobie, żeby moja przygoda z siatkówką potrwała jeszcze parę lat, ale żeby mi szło lepiej niż w sobotę.

Ciężko było się przestawić na inne warunki gry? Mniejsze hale, inne piłki, nawierzchnia.

- Nie, nie, piłki i siatka są zawsze takie same. To ludzie o wszystkim decydują i chyba moje podejście było nie najlepsze, bo na razie nie wygląda to zbyt dobrze. Przede mną play-offy, w których będę mógł się poprawić.

Do tej pory pierwsza liga była traktowana po macoszemu, dopiero niedawno pojawiły się transmisje telewizyjne. Czy związek nie powinien przykuć do niej większej uwagi?

- Czołowe drużyny zdecydowanie zasługują na większą uwagę, bo pojawiają się tam ciekawi zawodnicy. Tylko tu wszystko wychodzi na jaw. Wszyscy mówimy o wielkiej siatkówce, wielkich trenerach i zawodnikach. Ja dopiero po tym sezonie zobaczyłem, co tak naprawdę oznacza bycie siatkarzem, a byciem kandydatem na siatkarza. Nie ukrywam tego, że czasami jestem zbudowany postawą swoją i kolegów, a czasami załamany, na przykład po takim meczu jak z tyskim zespołem.

Czyli na zapleczu PlusLigi odkrywa pan siatkówkę na nowo?

- Jest w niej mnóstwo skrajności, zarówno w prawo, jak i lewo. Mamy albo super granie i fajny poziom, albo taki kompletnie tani niemiecki pornus.

To dosyć mocne stwierdzenie.

- Dlaczego? Takie jest życie, jesteśmy profesjonalistami. Niektórzy zarabiają za to sto złotych, inni tysiąc, a drudzy dziesięć tysięcy. Wszyscy powinniśmy podchodzić do tego tak samo. Mnie czasami ten sportowy poziom boli. Sam w sobotę grałem pornola.

Od początku sezonu ton rozgrywkom nadaje zespół z Będzina, czy podopieczni Damiana Dacewicza są waszym najpoważniejszym rywalem do końcowego triumfu?

- Zdecydowanie są najgroźniejsi. My nie jesteśmy ludźmi, którzy są przygotowani na wygranie tej ligi. Jeżeli ją wygramy, to będzie to olbrzymia niespodzianka.

W Lubinie kończy się budowa nowoczesnej hali, czy to miasto wkrótce ma szansę zagościć na siatkarskich salonach?

Łukasz Kadziewicz to wyróżniająca się postać lubińskiej drużyny

- Nie! Ja się nie czuję staro, ani żadna skorupa mnie jeszcze nie pokryła. Parę lat temu przeprowadziłem zabieg i mam się dobrze oraz przyzwoicie. Czuję się zdrowo, no, ale też muszę mieć świadomość, że występuję z ludźmi, którzy są ode mnie starsi. Nie rozumiem ich podejścia do życia, a oni mojego. To chyba właśnie jest piękno tego sportu, że jesteśmy różni.

Czy lepiej jest wszystko obserwować z pozycji osoby nieco kontrowersyjnej i zwariowanej?

- Ja sobie sam na to zasłużyłem, swoim podejściem i zachowaniem, więc nagle nie będę się lukrował, bo nie na tym to polega. Jestem sobą, jestem prawdziwy i jedni to akceptują, a drudzy nie. Tym, którzy mnie nie akceptują nie mam zamiaru nic perswadować, mam to naprawdę kompletnie w dupie.

Jakiś czas temu poinformował pan, że pisze książkę. Jak przebiegają nad nią prace?

- Bardzo dobrze, w przeciwieństwie do grania w siatkówkę, pisanie książki idzie mi zdecydowanie łatwiej. Myślę, że wyjdzie ona na przełomie sierpnia i września.

Czy po jej premierze przybędzie panu przyjaciół, czy wręcz przeciwnie?

- Ja nie mam przyjaciół związanych ze sportem, co najwyżej znajomych z pracy. Nie liczę, żebym po premierze miał ich więcej lub mniej.

Najlepsze recenzje zbierają te książki, w których nie oszczędza się pikantnych faktów i drastycznych szczegółów.

- Jestem osobą, która przeżyła zarówno te dobre, jak i złe chwile. Dlaczego miałbym tego nie opisać? Ocenę książki pozostawię wam, dziennikarzom oraz kibicom.