Nie widzę Brazylii bez Rezende - rozmowa z Nalbertem Bitencourtem, byłym reprezentantem Brazylii

Michał Biegun 17 Września 2014, 12:00

Michał Biegun: Dlaczego zdecydował się pan rozpocząć dziennikarską karierę?

- Musiałem się przyzwyczaić do nowego trybu pracy, ale sposób w jaki widzę to co się dzieje na boisku się nie zmienił. Wciąż potrafię dostrzegać rzeczy, które widziałem jako zawodnik. Zwykli ludzie oglądając mecz chcą, abym był dla nich pewnym łącznikiem, pomagającym im zrozumieć emocje wyrażane przez zawodników, a także to co się właśnie wydarzyło. Ja to wszystko znam z własnego doświadczenia, przeżyłem to. Teraz po prostu muszę spróbować opowiedzieć o tym innym.

Jakie wymagania stoją przed reprezentacją trzykrotnych mistrzów świata na mundialu w Polsce?

- Jedynym wymaganiem względem Brazylii jest to, aby zawsze wygrywać. Mamy za sobą długą historię zwycięstw na mistrzostwach świata, igrzyskach olimpijskich czy w Lidze Światowej. Wszyscy w moim kraju oczekują zwycięstw. Nie możesz sobie pozwolić na porażkę, bo automatycznie przestają na ciebie zwracać uwagę. Nikogo nie obchodzi ten, który zajmie drugie miejsce.

Jak wam się udało przez ostatnią dekadę aż tak bardzo przejąć dominację nad światową siatkówką?

• MŚ: Polska - Brazylia 3:2

- Podobną sytuację mamy w przypadku Ze Roberto, trenera naszej żeńskiej kadry. On wraz z Bernardo są chyba najbardziej utytułowanymi trenerami w historii siatkówki. To nie jest łatwe wymyślić sobie coś takiego, że nagle ich nie ma. Wydaje mi się, że oni muszą sami we własnym gronie przygotować swoich następców. Kiedyś w jednej chwili ich nie będzie, ale system treningu, mentalności będzie wciąż ten sam.

A czy pan widzi w kraju kogoś, kto mógłby ich zastąpić?

- Jest wielu dobrych trenerów, ale nie widzę tej jednej postaci. Nie potrafię tego sobie wyobrazić, ławka rezerwowych bez popisów Bernardinho? Przed nimi mieliśmy wielu wspaniałych trenerów, udało nam się stworzyć pewną szkołę siatkówki. W latach osiemdziesiątych wybuchł boom na tę dyscyplinę w moim kraju. Wówczas jedną z czołowych postaci był Bebeto de Freitas, z którym pracowali zarówno Rezende, jak i Ze Roberto. Wydaje mi się, że podobnie może być z ich następcami, to będą ludzie z ich otoczenia. Oni zostali selekcjonerami z określoną mentalnością i sposobem pracy. Musi pojawić się ktoś, kto będzie kontynuatorem tej zwycięskiej ścieżki. Musi dać Brazylii to, co dał jej chociażby Bernardo.

Co odróżnia Brazylię od pozostałych reprezentacji?

Nalbert ma na swoim koncie mistrzostwo świata z 2002 roku (foto: FIVB)

- Myślę, że to się dzieje właśnie teraz. Co prawda Brazylia i Rosja to wciąż zespoły poza zasięgiem reszty, są po prostu jeden poziom wyżej od wszystkich. Jednak za nimi jest cała grupa zespołów grających na podobnym poziomie, takie jak Francja, Polska, Niemcy, Serbia, USA, czy chociażby teraz Iran. To grono się cały czas powiększa i sądzę, że za jakiś czas dołączą do nich nowe drużyny z Europy, czy z Azji.

Kiedyś ciężko było sobie wyobrazić taki zespół jak Iran w czołowej szóstce mistrzostw.

- Siatkówka jest obecnie bardziej popularna na świecie niż jeszcze dziesięć lat temu. Kiedy ja występowałem jeszcze na boisku, to nie wyobraziłbym sobie, że Iran może grać na takim poziomie! Za ich wzorem powinny podążyć kolejne państwa. Oni są doskonałym przykładem na to, że jednak można coś osiągnąć i skutecznie rywalizować z najlepszymi ekipami świata. Zaryzykowali i teraz mają szanse na medal.

Czy jakieś zmiany zauważył pan również na polu siatkówki ligowej?

- Kiedy ja grałem w siatkówkę, to tak naprawdę jedyną opcją gry w klubie były Włochy. Tam grali wszyscy najlepsi oraz najlepiej płacili. Teraz ta grupa jest większa, jest Turcja, Rosja, Japonia, Chiny, Korea, a także Polska. Jest więcej miejsc do rozwoju, dzięki lepszym drużynom ligowym. Nasza dyscyplina jest wciąż bardzo młoda i rozwijająca się, ma wciąż jeszcze wiele do zaoferowania. Siatkówka na igrzyskach zagościła niecałe 50 lat temu, a mistrzostwa świata też zorganizowano dość późno. Pod względem popularności można tu jeszcze naprawdę sporo zrobić.

Podczas polskiego mundialu sporo czasu spędził pan w Katowicach. Była okazja do lepszego poznania miasta?

- Oczywiście, ciężko przebywać tyle dni w jednym miejscu i go nie zwiedzić. Byłem tu już kiedyś przy okazji Ligi Światowej i widzę naprawdę olbrzymie zmiany. Na każdym kroku są jakieś nowe inwestycje, remonty oraz przebudowy. Trudno tego nie zauważyć. Mieliśmy tu perfekcyjne warunki do życia. Hotel piętnaście minut od hali, a do tego po pracy zdążyliśmy poznać wiele sympatycznych restauracji w mieście. W Katowicach zostanie rozegrany finał, więc mam nadzieję, że przyniosą nam szczęście. Pod względem organizacyjnym i tak jest lepiej niż kiedyś. Pamiętam, że w czasie mistrzostw w Japonii w 1998 roku graliśmy w ponad sześciu miastach. Praktycznie po każdym meczu musieliśmy się pakować i jechać w kompletnie nieznane nam miejsce.