Raport SportoweFakty.pl: Najlepsi obcokrajowcy w historii T-Mobile Ekstraklasy

Miroslav Radović (Serb)

Aktualnie jeśli nie najlepszy, to jeden z trzech najlepszych piłkarzy T-Mobile Ekstraklasy. Za sezon 2013/2014 w plebiscycie Ekstraklasy SA został wybrany najlepszym pomocnikiem i w ogóle piłkarzem rozgrywek. [ad=rectangle] Z 49 golami na koncie jest w tej chwili najskuteczniejszym obcokrajowcem w historii T-Mobile Ekstraklasy i najskuteczniejszym straniero w historii stołecznego klubu. Z 14. bramkami w europejskich pucharach jest też 4. najlepszym strzelcem polskich zespołów w rozgrywkach UEFA. Do 49 ligowych trafień dołożył 46 asyst - to oznacza, że w niemal co drugim występie dla Wojskowych przyczyniał się do zdobycia gola.

W Polsce występuje od 2006 roku i - jak sam zapowiada - woli zostać legendą Legii niż odejść do średniej klasy zagranicznego klubu.

Semir Stilić (Bośniak)

- Co to za pszczółka? - taka była reakcja Franciszka Smudy, gdy pierwszy raz zobaczył Semira Stilicia, który w 2008 roku zjawił się w Poznaniu z lekką nadwagą. "Franz" wziął go w obroty i 21-letni wtedy Bośniak szybko wyrósł na jedną z gwiazd T-Mobile Ekstraklasy. [ad=rectangle] Stilić w latach 2008-2012 rozegrał w barwach Kolejorza 106 spotkań w T-Mobile Ekstraklasie, w których zdobył 18 bramek i zaliczył 27 asyst. Latem 2012 roku wyruszył na podbój mocniejszy lig, ale na Ukrainie w Karpatach Lwów nie sprawdził się tak dobrze jak w Polsce, a półroczny epizod w Turcji w Gaziantepsporze był niewypałem. Na szczęście dla nas, bo w styczniu 2014 roku po Stilicia sięgnął prowadzący Wisłę Kraków Smuda i Bośniak pod Wawelem czaruje tak jak dawniej przy Bułgarskiej.

Od momentu powrotu do Polski wystąpił we wszystkich możliwych (21) meczach Białej Gwiazdy, a na boisku zabrakło go tylko przez dwie minuty. Zdobył w tym czasie dziewięć bramek i zaliczył sześć asyst, podczas gdy Wisła w sumie w tym czasie strzeliła 31 goli.

Edi Andradina (Brazylijczyk)

Edi trafił do Polski już w wieku 31 lat, ale to nie przeszkodziło mu w tym, by przez osiem lat być czołową postacią Pogoni Szczecin i Korony Kielce. Warto nadmienić, że w T-ME grał przez sześć sezonów, bowiem po roku spędził z Portowcami i złocisto-krwistymi na zapleczu ekstraklasy, by pomóc im w awansie na najwyższy szczebel. [ad=rectangle] Podobnie jak Stilić, lewą stopą potrafił zrobić na boisku wszystko. Jego znaki firmowe były uderzenia z dystansu i z rzutów wolnych, prostopadłe podanie i świetne crossy. W ekstraklasie zdobył 45 bramek, a dołożył do niego aż 42 asysty. A warto pamiętać, że ani Pogoni, ani Korona to nie były topowe kluby ligi.

W listopadzie 2013 roku powziął decyzję o zakończeniu kariery i od tego czasu jest członkiem sztabu szkoleniowego Portowców.

Danijel Ljuboja (Serb)

Z Legią Warszawa związał się, mając na karku już 33 lata i choć trafił na Łazienkowską 3, mając CV wypełnione 215 występami w Ligue 1 i 53 spotkaniami w Bundeslidze, w T-ME nie odcinał kuponów od dawnej sławy. [ad=rectangle] Kibice Wojskowego klubu pokochały krnąbrnego gwiazdora z Serbii, a on w stu procentach spełnił pokładane w nim przy Łazienkowskiej 3 nadzieje. W 56 występach w T-Mobile Ekstraklasie strzelił 23 bramki i zaliczył 7 asyst. Zdobył z Wojskowymi Puchar Polski (2012) i mistrzostwo kraju (2013).

Do szturmu na Ligę Mistrzów z Legią jednak nie stanął - klub pozbył się go, gdy ten poczuł się w stolicy zbyt pewnie i stracił ostrożność podczas nocnego życia. Swoje dla Wojskowych jednak zrobił.

Artiom Rudnev (Łotysz)

Podobnie jak Ljuboja spędził w Polsce tylko dwa sezony, ale był to tak owocny dla niego czas, że nie sposób nie umieścić go w tym zestawieniu. Łotysz trafił do Lecha Poznań z węgierskiego Zalaegerszegi TE i jego transfer był pstryczkiem w nos wszystkich, którzy wątpią w ideę skautingu. [ad=rectangle] W lidze Rudnev zdobył dla Lecha aż 33 bramki w 56, a sezon 2011/2012 skończył z koroną króla strzelców T-ME. Fani Kolejorza nigdy nie zapomną hat-tricka, jaki ustrzelił w wyjazdowym meczu fazy grupowej Ligi Europejskiej z Juventusem Turyn (3:3).

Latem 2012 roku sięgnął po niego Hamburger SV, który zapłacił Lechowi 3,5 mln euro i tym samym poznański klub zarobił na Łotyszu siedem razy tyle, ile dwa lata wcześniej wyłożył na jego pozyskanie.

Mauro Cantoro (Argentyńczyk)

"Toro" spędziło w Polsce blisko dekadę. Wisła Kraków była dopiero jego drugim europejskim klubem po Ascoli Calcio, ale przygody z włoską III ligą nie zaliczył do udanych. Jesienią 2001 roku pojawił się na testach u Franciszek Smuda w Wiśle i "Franz" dał zielone światło na jego pozyskanie. [ad=rectangle] Cantoro przychodził do Wisły jako napastnik, swoje odegrał w rezerwach, a w pierwszych czterech meczach w I zespole Białej Gwiazdy zdobył pięć bramek! Potem był cofany w głąb pola, aż stał się jednym z najlepszych defensywnych pomocników ekstraklasy.

Cantoro zdobył z Białą Gwiazdą pięć z ośmiu mistrzostw Polski "ery Cupiała". Jesienią 2009 roku władze Wisły zdecydowały, że nie przedłużą wygasającej z końcem roku umowy z 33-letnim pomocnikiem. Wiosnę 2010 roku były młodzieżowy reprezentant Argentyny spędził w Odrze Wodzisław Śląski, a po sezonie 2009/2010 wrócił do ojczyzny.

Marcelo (Brazylijczyk)

Kibice Wisły Kraków, którzy dziś oskarżają prezesa Jacka Bednarza o działanie na szkodę spółki i zarzucają mu chroniczną nieudolność, zapominają chyba, że ten w przeszłości potrafił robić złote interesy. [ad=rectangle] Takim było sprowadzenie na Reymonta 22 Brazylijczyka Marcelo. Wychowanek słynnego Santosu i - co najważniejsze gracz I drużyny tego klubu - we wrześniu 2008 roku trafił do Wisły na zasadzie wolnego transferu, a dwa lata później krakowianie zarobili na nim ok. 3 mln euro, gdy sięgnął po niego PSV Eindhoven.

Marcelo od pierwszych spotkań w T-ME przerastał nadwiślańską ligę co najmniej o klasę. Był prawdziwą opoką Białej Gwiazdy, która w 2009 roku zdobyła mistrzostwo, a rok później wicemistrzostwo Polski. Znakomicie potrafił zachować się pod bramką przeciwnika - w 49 ligowych meczach dla Wisły zdobył 10 bramek. To dorobek o jakim marzą niektórzy - z nazwy - napastnicy grający dziś w T-ME.

Roger Guerreiro (Brazylijczyk)

Kolejny Brazylijczyk w tym zestawieniu. Przez trzy lata (2006-2009) był absolutnie czołowym zawodnikiem Legii Warszawa i całej ekstraklasy. Trafił na Łazienkowską 3 w przerwie zimowej sezonu 2005/2006 razem z Edsonem i w rytmie samby poprowadzili Wojskowych do mistrzostwa Polski. [ad=rectangle] Roger to pierwszy Brazylijczyk, jaki zagrał w reprezentacji Polski. W kwietniu 2008 roku prezydent Lech Kaczyński przyznał mu obywatelstwo polskie, a dwa miesiące później lewonożny pomocnik wystąpił w biało-czerwonych barwach na Euro 2008 i został autorem pierwszego polskiego gola na mistrzostwach Europy.

Stanko Svitlica (Serb)

Drugiego zawodnika o takiej średniej goli próżno szukać w T-Mobile Ekstraklasie. W barwach Legii w polskiej ekstraklasie Svitlica zagrał 60 razy i zdobył 42 bramki! 24 trafienia zaliczył w sezonie 2002/2003, co dało mu tytuł króla strzelców ligi. Był prawdziwym lisem pola karnego - niemal każdego zagranie w "16" potrafił zamienić na gola.

Do Legii Serb trafił w 2001 roku za sprawą ówczesnego trenera Wojskowych Dragomira Okuki. Pięć lat później ten sam szkoleniowiec sprowadził go też do Wisły Kraków, ale przygoda z krakowskim klubem nie była tak udana jak warszawski rozdział jego kariery.

Kalu Uche (Nigeryjczyk)

Do Wisły trafił w 2001 roku z rezerw Espanyolu Barcelona i trener Franciszek Smuda niechętnie na niego stawiał, a ogromny talent Nigeryjczyka eksplodował dopiero, gdy zespół przejął Henryk Kasperczak. Kibice, którzy pamiętają "kasperczakowską Wisłę", pamiętają też wspaniałe rajdy Uche na prawym skrzydle oraz jego niespotykany w futbolu wyskok i świetną grę głową.

Uche na prawej stronie, Kamil Kosowski na lewej flance, w środku pola wspomniany Cantoro oraz Mirosław Szymkowiak, a przed nimi Maciej Żurawski i Marcin Kuźba lub Tomasz Frankowski - nieprzypadkowo tamta Wisłą zdominowała ekstraklasę, a udział Uche w tym był tak samo wielki, jak każdego z wymienionych. [ad=rectangle] Po dwóch sezonach polska liga okazała się dla niego za ciasna i w 2003 roku chciał przenieść się do Ajaxu Amsterdam, a gdy Wisła nie zgodziła się na transfer, ten odmówił wyjazdu na mecz el. LM z Omonią Nikozja. Krakowski klub zdyskwalifikował go na pół roku, a w styczniu 2004 roku nastąpiło nowe rozdanie i Nigeryjczyk związał się z Wisłą nowym, czteroletnim kontraktem, ale już jesienią 2004 roku został na rok wypożyczony do Girondins Bordeaux, a rok później został sprzedany do Almerii.

W hiszpańskiej Primera Division radził sobie przyzwoicie (32 bramki w 132 meczach). Sezon 2012/2013 spędził w Turcji i w barwach Kasimpasy Stambuł zdobył aż 19 goli, co dało mu tytuł wicekróla strzelców Super Lig. Od roku gra w Katarze.