Miałem "karierę", a nie "przygodę z piłką" - rozmowa z Łukaszem Skrzyńskim, kapitanem Zawiszy Bydgoszcz

Maciej Kmita 02 Czerwca 2014, 14:14

Maciej Kmita: Jak wygląda twoja ocena sezonu w wykonaniu Zawiszy Bydgoszcz?

Łukasz Skrzyński - Szkoda, że faza finałowa nie wyszła nam tak, jak to sobie zaplanowaliśmy, bo liczyliśmy - powiem to głośno - na medalowe miejsce. Wszystko wskazywało na to, że po dobrym sezonie zasadniczym i napędzeni dobrą serią w Pucharze Polski jesteśmy w stanie to osiągnąć. Niestety wyniki domowych spotkań w fazie finałowej zatrzymały nas na 8. miejscu. Trzeba jednak powiedzieć, że to był bardzo udany sezon. Przed startem naszym celem był awans do pierwszej "8" i go zrealizowaliśmy na dwie kolejki przed końcem sezonu zasadniczego. A do tego zdobyliśmy Puchar Polski, który wywołał w Bydgoszczy dużą euforię. Wydaje mi się, że dzięki temu Zawisza pójdzie w górę i będzie grał o wyższe cele. W Bydgoszczy jest dobry materiał piłkarski - na każdej pozycji mamy rywalizację na dobrym poziomie. Ten pierwszy sezon w ekstraklasie jest dobrym punktem wyjścia do tego, by w przyszłym walczyć o coś więcej.

Zawisza zagra w przyszłym sezonie w Lidze Europejskiej, ale czy z tobą? Podjąłeś już decyzję o kontynuowaniu bądź zakończeniu kariery?

- Dojrzewało to we mnie od trzech, czterech miesięcy, ale nie chciałem się temu poświęcać, bo byłem potrzebny drużynie i chciałem jej pomóc do końca sezonu. Mam z Zawiszą jeszcze roczny kontrakt, ale on jest obłożony różnymi obwarowaniami. Skupiałem się na grze, bo Paweł Strąk doznał kontuzji, więc byłem pierwszym zmiennikiem dla Andre Micaela i Łukasza Nawotczyńskiego. Niemniej jednak zastanawiałem się już nad tym i jestem przekonany co do słuszności tej decyzji, ale prezes Osuch nie wywiera na mnie presji, żebym kończył karierę i był do jego dyspozycji w innej roli.

Jesteśmy na Facebooku. Dołącz do nas!

Zapytam wprost: masz być dyrektorem sportowym Zawiszy - widzisz się w takiej funkcji?

- Teraz będziemy szczegółowo rozmawiali na temat moich ewentualnych kompetencji: czy to będzie funkcja dyrektora sportowego, czy rola skauta, czy szefa skautów. Nie będzie to krzywdzące dla Hermesa i prezesa Osucha, jeśli zdradzę, że również Hermes ma pełnić w Zawiszy nową funkcję. W Bydgoszczy tworzy się ciekawa struktura i nie chciałbym szerzej o tym mówić, bo to jest rola prezesa, ale chcę być tego częścią. Przeszedłem z Zawiszą drogę od samego początku i myślę, że ta propozycja od prezesa Osucha jest jakąś formą wdzięczności za to, co pomogłem zrobić w klubie.

To jest chyba odpowiedni moment na zadanie pytania o to, jak oceniasz swoją przygodę z piłką: wycisnąłeś z niej maksimum czy są sprawy, których żałujesz?

- Jestem zadowolony, z tego, co przeżyłem. Być może mógłbym żałować tego, że na początku mojej przygody z ekstraklasą nie podjąłem bardziej radykalnych decyzji. Będąc zawodnikiem Cracovii, był dobry czas na to, żeby spróbować sił gdzie indziej, a były ku temu okazje. Byłem wtedy jeszcze w wieku eksportowym, ale nie zdecydowałem się na odejście z Cracovii. Nie żałuję tego jednak, bo w Cracovii, Polonii Warszawa i Zawiszy przeżyłem wspaniałe chwile. Jestem bardzo zadowolony z przebiegu swojej kariery, ale szkoda tylko, że zdobyłem tylko jedno trofeum. Zagrałem w europejskich pucharach, zagrałem w reprezentacji Polski B, a to zawsze występ w koszulce z orłem na piersi - najwyższe wyróżnienie i marzenie, które nie zawsze się spełnia. Jestem z tego dumny i będę o tym głośno mówił. Nie będę mówił, że to była "przygoda z piłką" - jak na moje umiejętności to była "piłkarska kariera".

- Znam swoje słabe strony i wiem, że jeśli miałbym teraz zaczynać swoją grę w piłkę, to nie osiągnąłbym tego, co osiągnąłem. Teraz preferowani są zawodnicy o innych parametrach, ale nie jest tajemnicą, że niektórzy zawodnicy dziś na wyrost grają w ekstraklasie i są częścią piłkarskiego biznesu, choć nie mają na to odpowiednich umiejętności.

Puchar Polski to twój największy sukces czy na równi z nim traktujesz awanse wywalczone z Cracovią i Zawiszą?

- Awanse miały swoją wartość i bardzo mnie cieszyły, ale w CV zawsze widnieją trofea. Za parę lat nikt nie będzie zwracał uwagi na to, czy ktoś zrobił awans, czy nie. Niektórzy mieli łatwiej i trafili do ekstraklasy prosto z juniorów lub z niższych lig, a ja dwa razy musiałem wywalczyć awans ze swoją drużyną i to ma swój smak, ale myślę, że Puchar Polski - zwłaszcza w tej formie, w jakiej teraz odbył się po raz pierwszy - to mój największy sukces. Graliśmy na Stadionie Narodowym przy dobrej frekwencji, a puchar odbierałem z rąk legendy polskiego futbolu, czyli pana Zbigniewa Bońka - to były świetne chwile, których nie zapomnę do końca życia. Kiedy zaczynał się konkurs rzutów karnych, to myślałem sobie: "jak nie teraz, to kiedy coś wygram?". Dziękuję za to kolegom, trenerowi i prezesowi za to, że mnie ściągnął do Zawiszy w 2011 roku.

- Być może to brzmi jak pożegnanie, ale skoro jest ku temu okazja, to chcę podziękować trenerom, którzy mnie prowadzili: Chemiczowi, Kapce, świętej pamięci Krupińskiemu, którzy nauczyli mnie podstaw, Stawowemu, który nauczył mnie fachu i dzięki któremu zaistniałem jako piłkarz, Łazarkowi, Apostelowi, Smudzie, Adamusowi, Białasowi, Zielińskiemu, Kaczmarkowi, Szatałowowi, Bakero, Kubotowi i Tarasiewiczowi - oni kształtowali mój charakter piłkarski. Przepraszam, jeśli kogoś pominąłem.

- Życie zatoczyło koło... Ja w Krakowie przy Reymonta w 1998 roku debiutowałem w seniorskiej piłce w meczu Pucharu UEFA z Newtown u trenera Smudy, a teraz być może ostatni raz siedziałem na ławce rezerwowych w meczu przeciwko Wiśle przy Reymonta i również obok trenera Smudy. Może to też jakiś sygnał z góry, że należy tę decyzję podjąć? Mam jeszcze kilkanaście godzin...

***