David Robinson - Admirał pełną gębą cz. I

Ziemowit Ochapski 08 Sierpnia 2014, 19:30

Wojskowi mają to do siebie, że rzadko kiedy nie dotrzymują danego słowa. Trzy tygodnie po nietypowych zaręczynach Ambrose i Freda wzięli ślub. Niedługo potem na świat przyszła ich córka Kimberly, a dwa lata później, 6 sierpnia 1965 roku, pierwszy krzyk wydał z siebie ich syn, David Maurice Robinson, o którym dwie dekady później usłyszał cały koszykarski świat. Wówczas jednak nikt nawet nie zastanawiał się, czy maluch będzie miał w przyszłości predyspozycje do uprawiania jakiegokolwiek sportu.

Ambrose Robinson nie był byle jakim żołnierzem. Miał stopień oficerski i specjalizował się w sonarach - urządzeniach używających fal dźwiękowych do nawigacji, komunikacji, detekcji, określania pozycji, śledzenia oraz klasyfikacji ruchomych i nieruchomych obiektów zanurzonych, znajdujących się na powierzchni cieczy lub w powietrzu. Pewnego lutowego poranka wypływał statkiem do Republiki Południowej Afryki, więc żona odwiozła go samochodem na miejsce, w którym zaczynała się podróż. Do auta zabrała również dzieci, gdyż po odstawieniu męża planowała odwiedzić siostrę Jessie, mieszkającą w pobliskim Rye Beach. Z Newport, w którym stacjonowali Robinsonowie, były tam zaledwie dwie godziny drogi. Freda pokonywała tę trasę dość często, ale tamtego dnia zapowiadano burzę lodową, czyli niezwykle intensywne opady marznącego deszczu. - Lepiej dziś nie jedź - przekonywał ją Ambrose, zanim wszedł na pokład. Nic to jednak nie dało.

Kobieta wsiadła do auta i odjechała do Rye Beach. Podróż minęła spokojnie, a pogoda popsuła się dopiero po dwóch dniach pobytu w domu siostry. Burza była tak silna, że po ulicach mogły się poruszać jedynie pojazdy ratunkowe. Pani Robinson po przebudzeniu wyjęła płaczącego Davida z łóżeczka i położyła na swoim łóżku, po czym wyszła z pokoju do kuchni, żeby podgrzać dla niego mleko w butelce. Malec w pewnym momencie przestał płakać, więc jego mama pomyślała, że powtórnie zasnął i oddała się pogawędce ze swoją siostrą. Gdy wróciła, chłopczyka nie było w miejscu, w którym go zostawiła. Nie było go również na podłodze, więc wpadła w panikę. - Mitch, David jest z tobą?! - zawołała do szwagra przebywającego w innym pomieszczeniu. - Nie - odpowiedział mężczyzna. - Nie rób sobie jaj - fuknęła. - Serio, nie ma go tu - odparł spokojnie Mitch.

Pani Robinson znajdowała się już blisko rozpaczy. Dzieci siostry również nie wiedziały, gdzie jest David, a dalsze poszukiwania nie przyniosły żadnego rezultatu. W końcu Freda wróciła do sypialni i zaczęła sprawdzać wszystkie miejsca od początku - łóżko, pod łóżkiem, przy łóżku. W pewnym momencie pomiędzy łóżkiem a ścianą zobaczyła wystający czubek głowy. Chłopczyk się zakleszczył i zwisał nogami do ziemi z twarzą przyklejoną do materaca. Gdy mama go stamtąd wyciągnęła, zauważyła że zrobił się niebieski. Jako pielęgniarka wiedziała, iż to z powodu niedotlenienia. Rozkleiła się na amen. Wtem jednak do pokoju wparowała Jessie, która od razu pobudziła ją do działania: - On umrze, jeśli nie przeprowadzisz natychmiast resuscytacji! - Nie mogę - odpowiedziała przez łzy Freda. - Nigdy nie robiłam tego na żywym człowieku, ćwiczyłam tylko na manekinie. - Jeśli nie chcesz, żeby on umarł, to lepiej spróbuj! - kontynuowała siostra mamy Davida.

fot. Steve Lipofsky